Της Πεταλούδας...ξανά και ξανά η συνέχεια
Κάποια από τα βράδια που περνώ την λεωφόρο του πολιτισμού , εκεί που στη σειρά στοιβάζονται βενζινάδικα, εργοστάσια, φαναρτζίδικα, μάντρες αυτοκινήτων, σωφρονιστικά καταστήματα και κέντρα ψυχικής υγείας, βλέπω τις πεταλουδίτσες , εκείνες τις τρυφερές ,τις πανέμορφες αυτές ψυχούλες να πηγαίνουν αντίθετα στο δρόμο –ενάντια στο ρεύμα- δίχως να αντανακλούν οι μπλούζες τους, δίχως άμυνα καμιά λες μοιραία βαδίζουν, μάχονται, δεν αμύνονται, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο το άπειρο πολεμούν. Είναι θαρρώ οι τελευταίοι επαναστάτες που ζουν ανάμεσά μας μόνοι τους. Πηγαίνουν ενάντια στο ρεύμα , όχι για προστασία (ώστε τα αυτοκίνητα να τους βλέπουν ευκολότερα!) αλλά από έλλειψη φόβου και ελέγχου , έτσι νοιώθουν αυτές οι ψυχές την ελευθερία . Αλήθεια πόσο εύκολα λέγεται αυτή η λέξη και πόσο δύσκολα την νοιώθεις. Γι΄αυτό τους χαίρομαι και τους εκτιμώ. Είναι οι τελευταίοι γενναίοι. Παράδειγμα προς μίμηση.
Οι πεταλουδίτσες κρατούν πάντα κάτι στο χέρι, μια τσάντα, έναν καφέ, άλλοτε φαγώσιμα, άλλοτε βιβλία.... τα «πολιτισμένα» αγαθά του κόσμου που τους ταπεινώνει . Ζουν ελεύθερα στην απεραντοσύνη του μυαλού τους, με πλήρη συναισθήματα , χωρίς όμως να πρέπει να ντρέπονται γι΄αυτά, ούτε όμως και γι’αυτά που κάνουν. Κυκλοφορούν ελεύθερα στο δρόμο , εκεί που εμείς φοράμε ζώνες ασφαλείας , προστασίας ενδεχόμενου εξωτερικού κινδύνου, ξεγελώντας ψευδαισθήσεις με έναν καλό αερόσακο νέας τεχνολογίας, αφήνοντας ανεξέλεγκτο το μέγα εσωτερικό μας κίνδυνο.
Κάποια από τα βράδια που περνώ την λεωφόρο του πολιτισμού , εκεί που στη σειρά στοιβάζονται βενζινάδικα, εργοστάσια, φαναρτζίδικα, μάντρες αυτοκινήτων, σωφρονιστικά καταστήματα και κέντρα ψυχικής υγείας, βλέπω τις πεταλουδίτσες , εκείνες τις τρυφερές ,τις πανέμορφες αυτές ψυχούλες να πηγαίνουν αντίθετα στο δρόμο –ενάντια στο ρεύμα- δίχως να αντανακλούν οι μπλούζες τους, δίχως άμυνα καμιά λες μοιραία βαδίζουν, μάχονται, δεν αμύνονται, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο το άπειρο πολεμούν. Είναι θαρρώ οι τελευταίοι επαναστάτες που ζουν ανάμεσά μας μόνοι τους. Πηγαίνουν ενάντια στο ρεύμα , όχι για προστασία (ώστε τα αυτοκίνητα να τους βλέπουν ευκολότερα!) αλλά από έλλειψη φόβου και ελέγχου , έτσι νοιώθουν αυτές οι ψυχές την ελευθερία . Αλήθεια πόσο εύκολα λέγεται αυτή η λέξη και πόσο δύσκολα την νοιώθεις. Γι΄αυτό τους χαίρομαι και τους εκτιμώ. Είναι οι τελευταίοι γενναίοι. Παράδειγμα προς μίμηση.
Οι πεταλουδίτσες κρατούν πάντα κάτι στο χέρι, μια τσάντα, έναν καφέ, άλλοτε φαγώσιμα, άλλοτε βιβλία.... τα «πολιτισμένα» αγαθά του κόσμου που τους ταπεινώνει . Ζουν ελεύθερα στην απεραντοσύνη του μυαλού τους, με πλήρη συναισθήματα , χωρίς όμως να πρέπει να ντρέπονται γι΄αυτά, ούτε όμως και γι’αυτά που κάνουν. Κυκλοφορούν ελεύθερα στο δρόμο , εκεί που εμείς φοράμε ζώνες ασφαλείας , προστασίας ενδεχόμενου εξωτερικού κινδύνου, ξεγελώντας ψευδαισθήσεις με έναν καλό αερόσακο νέας τεχνολογίας, αφήνοντας ανεξέλεγκτο το μέγα εσωτερικό μας κίνδυνο.
Σχόλια