O Παρλαπίπης

   Αυτοχειριασμένη ποίηση   Πάρε με λοιπόν από δω. Θέλω να σου δείξω τα καλοκαιριάτικα θέατρα, πώς ζούνε το χειμώνα. Πόσο άδεια είναι τα σχολικά όταν έχουν αργία κι όλους τους φίλους που φύγανε και δεν μπορούν πια να με προδώσουν. Πάμε από δω πάμε εκδρομή σε μέρος που δεν έγινε, αφού στο ‘χω γράψει στο ‘χω πει, όπου κι αν πάτησα άφηνα αίμα, γι’ αυτό δεν μπορώ ποτέ πού να σταθώ κι όλο αλλάζω σεντόνια. ‘ Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά σε κανονισμένες απεργίες ρουφιάνους και περιπολικά. Γι’ αυτό σου λέω. Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε. Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε! (Ιδιώνυμο | Τρία κλικ αριστερά)  Κατερίνα Γώγου Η (Αριστοτελική) τέχνη που μιμείται πράξεις και λόγια… όχι όπως έγιναν αλλά όπως θα έπρεπε να γίνουν… και αποβλέπει στην αρετή τις ανθρώπινες ψυχές. Αυτό είναι ανάμεσά μας ποίηση;   Κατά μια άλλη εκδοχή (Κόλλεριτζ) είναι «η ιδανική διάταξη των λέξεων». Αυτόχειρες ποιήτριες/ποιητές – λογοτέχνες που εκούσια μας «άφησαν» όπως: Πηνε

  Ημέρα της ιστορικής γυναίκας ή του γυναικείου φύλου;   Μια ημερομηνία σηματοδοτεί γεγονότα, θρυλικές μάχες, πυρηνικές εκρήξεις, αποστολές στη Σελήνη, γυναικείο κίνημα. Η 8 η Μαρτίου απομνημονεύει μια απελευθέρωση, μια επικράτηση ή την πάλη των φύλων; Είναι αρχή ή το τέλος αυτή η ημερομηνία; Πότε αλήθεια απόκτησε δημόσια φωνή η γυναίκα;  Εξαρτάται από το πόσο καιρό σιωπούσε για να φτάσει μέχρι το σημείο να ακούγεται. Ακούγεται αλήθεια; Στην αρχαιότητα, όπως και στους Ρωμαίους το σύνθημα ήταν ένα: «άνδρας αγαθός, επιδέξιος λόγου» . Στο Αφγανικό Κοινοβούλιο αποσυνδέουν τα μικρόφωνα όταν έρθει η σειρά κάποιας γυναίκας που δεν θέλουν να ακούσουν. «Μια γυναίκα στην πολιτική λένε, φωνάζει περισσότερο από ότι ένας άντρας στην αντίστοιχη θέση». Οι «τσιρίδες», τα «ουρλιαχτά», οι «υστερίες», η γυναίκα που γίνεται γκρινιάρα και ο άντρας πρέπει να την ανεχτεί… «Μήπως ο άντρας και η γυναίκα μιλούν διαφορετική γλώσσα;» αναρωτιέται η συγγραφέας Mary Beard (στο βιβλίο της Γυναίκες και Εξουσία, ένα

                                                                                                                     Νέα Κίος, Τόπος ενός συγγραφέα   Σαν σήμερα πέρσι, έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος που ήξερε καλά να αφηγείται ιστορίες. Αυθόρμητα μου βγήκε κι εμένα μια ιστορία για τον ερχομό των ανθρώπων που αφού ξεριζώθηκαν ήρθαν στη δική μας Νέα Κίο, τον τόπο ενός συγγραφέα, μπορεί και τον τόπο που σε κάνει συγγραφέα. Την αφιερώνω στο δάσκαλο που είχα διαλέξει πριν ακόμη τον γνωρίσω.     Και ήρθατε Στρατή. Σας ξερίζωσαν και ύστερα βρεθήκατε μες στα βαλτοτόπια του Αργολικού, στην απόληξη του Αργειακού πεδίου. Δεν επιλέξατε εσείς το μέρος να στεριώσετε, δεν αποφασίζουν οι νομάδες που θα πάνε. Βλέπατε όμως τις αυλές, τους κήπους, τα κλειστά παράθυρα και τα μπαλκόνια αδειανά, και διάσπαρτα δίπλα στα μικρά και μεγάλα πλούτη σας, να ανταγωνίζεται το μεγαλείο του πολιτισμένου βίου την ευτέλεια του πολέμου. Έφυγες από τα Ματωμένα Χώματα αγέννητος για να’ ρθεις απ’ το συνεχές του χρόν