ΠΑΛΑΜΠΟΥΡΤΖΙ
Ο εγκλεισμός ένωσε αλλοτινές συνήθειές μας, μάθαμε στις εξόδους μας να μην καθόμαστε σε τραπεζάκι. Να κόβουμε βόλτες και να τριγυρνάμε στους δρόμους. Γέμισαν ξανά τα μπαλκόνια με καπνιστές. Θα ξανάρθει άραγε η κανονικότητα; Μας βλέπω που καθόμαστε σαν τα χελιδόνια στα πεζούλια μες στο σκοτάδι όλον αυτόν τον καιρό και λέω αλλάξαμε τις εποχές. Ο φάρος του Ναυπλίου έγινε ξανά φιλόξενος τόπος για αποδημητικά πουλιά, τους απανταχού φοιτητές και μαθητές των πέριξ. Αφήσαμε τον καφέ των 4 ευρώ για αργότερα αλλά καθόμαστε στις ίδιες καρέκλες. Το είδαν αυτό οι μαγαζάτορες και μάζεψαν τα τραπεζοκαθίσματα και ότι προικιά έχουν απλώσει στην παραλία τους και έθεσαν όρια με κορδέλες αστυνόμευσης. «Το μαγαζί δεν διατίθεται για κραιπάλες». (Όταν έκοβαν κι έραβαν τα κουβούκλια φτιάχνοντας βιτρίνες από plexiglass, τότε δεν είπαμε τίποτα, δεν μίλησε κανείς). Δεν θέλουμε να μένουνε άλλο σπίτι. Κατά ανάγκην και όχι κατ’ επιλογήν. Όσο καιρό δεν είχαμε στέκι δημιουργήσαμε, κάναμε τις πλατείες και