O Παρλαπίπης

  Ήρθαν και πάλι εις την πόλη. Ήρθαν και πιάνω να διαβάσω ξανά τον Δον Κιχώτη. Τον βλέ π ω να σηκώνεται α π ’ τα βιβλία και αλλο π αρμένο με όλους εκείνους τους τεντζερέδες πάνω του, να σκαρφαλώνει στα ψηλά βουνά για να τα βάλει με γίγαντες ανεμόμυλους-εχθρούς . Αμήχανος και αναμαλλιασμένος μ π ροστά στο δέος των ε π ιτευγμάτων κάποιας, μάλλον επιστήμης που δεν έχει δει ακόμη, νομίζει π ως κατά λάθος έφτασε σε άγνωστη π ατρίδα και π έφτει ξανά για ύ π νο .   Η π ατρίδα των ανεμόμυλων είναι τα ύψη κι ας ελλιμενίζονται πριν να φυτευτούν σε θάλασσες και ακτές . Πιάνουν ντόκο σε στεριές και βρίζοντας π αρακεί οι στεριανοί ψαράδες για την κατα π άτηση του λιμενοβραχίονα ( ναι, είναι όλα δικά μας αλλά όποτε θέλουν γίνονται αλλονών ) γερανοί θα σηκώσουν το βάρος της ανάγκης μας για λίγο ακόμη φως . Λίγη π αρα π άνω ενέργεια για εκείνο το μετέωρο βήμα της ανθρω π ότητας π ρος τα εμπρός, προς τ

  Το Ανάπλι αφθονεί σε ψυχές. Στην ετεροτοπία της πόλης τριγυρνούν αδέσποτα. Κοιτάζω ανάμεσά τους τον κόσμο που βγαίνει. Εξεγείρεται και πάλι καθιστικά. Απαιτεί τη θέση που είχε και στο μετα-εμβολιασμένο κοσμικό στερέωμα΄ διεκδικεί το δικαίωμα στην Ψυχαγωγία, μια θέση στο γήπεδο, στο θέατρο, το τραπεζάκι του. Κάνει κράτηση από νωρίς. Θέλει να είναι σίγουρος, βέβαιος, για την εμπειρία που θα ζήσει όταν την έχει προετοιμάσει στο μυαλό του. Πληρώνει το κάθισμα ακριβά γιατί στοιχηματίζει σε υψηλές αποδόσεις Διασκέδασης, άυλα κέρδη αποσβένει με κοινωνική συναναστροφή, ποντάρει ως άτομο στο όλον. Τον αγχώνουν κάπως οι προσδοκίες, οι αναμονές, αλλά συνεχίζει να ποντάρει μέχρι το φιλοδώρημα. Θαλάσσια ρεύματα τον παρασέρνουν στα γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης. Υπομένει το χέρι που τον σκούντησε άγαρμπα στον ώμο, το μηχανάκι που παραβιάζει την τάξη, που ρίχνει το φως και τον στραβώνει…γιατί πρέπει να κάνει άμεση παράδοση. Ναι, προηγούνται οι πεινασμένοι! Ο κόσμος ενώνεται με τα μαγαζιά, ο