Τα φουγάρα τ’ Αναπλιού

 

Το Ανάπλι αφθονεί σε ψυχές. Στην ετεροτοπία της πόλης τριγυρνούν αδέσποτα. Κοιτάζω ανάμεσά τους τον κόσμο που βγαίνει. Εξεγείρεται και πάλι καθιστικά. Απαιτεί τη θέση που είχε και στο μετα-εμβολιασμένο κοσμικό στερέωμα΄ διεκδικεί το δικαίωμα στην Ψυχαγωγία, μια θέση στο γήπεδο, στο θέατρο, το τραπεζάκι του. Κάνει κράτηση από νωρίς. Θέλει να είναι σίγουρος, βέβαιος, για την εμπειρία που θα ζήσει όταν την έχει προετοιμάσει στο μυαλό του. Πληρώνει το κάθισμα ακριβά γιατί στοιχηματίζει σε υψηλές αποδόσεις Διασκέδασης, άυλα κέρδη αποσβένει με κοινωνική συναναστροφή, ποντάρει ως άτομο στο όλον. Τον αγχώνουν κάπως οι προσδοκίες, οι αναμονές, αλλά συνεχίζει να ποντάρει μέχρι το φιλοδώρημα.

Θαλάσσια ρεύματα τον παρασέρνουν στα γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης. Υπομένει το χέρι που τον σκούντησε άγαρμπα στον ώμο, το μηχανάκι που παραβιάζει την τάξη, που ρίχνει το φως και τον στραβώνει…γιατί πρέπει να κάνει άμεση παράδοση. Ναι, προηγούνται οι πεινασμένοι!

Ο κόσμος ενώνεται με τα μαγαζιά, ο ουρανός μόλις που … δεν χωράμε! Κι ας σπάσαμε από αιώνες τα Τείχη. Περπατάμε ανάμεσα στις γραμμές, τους δρόμους, in media res, ξεκινώντας από την μέση της αρχής, την όποια αρχή ορίζει το ξεκίνημα τελοσπάντων. Φτάνουμε στον προορισμό που τον έχουμε ορίσει από πριν, εκεί, στο τέρμα της διαδρομής ψάχνουμε ξανά για αφετηρία. Επιστρέφουμε για να πηγαίνουμε κάπου.

Καθόμαστε πάντα στην ίδια πλευρά της πόλης, την ζωντανή, σ’ αυτήν που δίνονται παραστάσεις με καθρέπτες. Παίζουμε εμείς οι ίδιοι με τους άλλους, εκείνους. Οι καθρέπτες δίνουν το σκηνικό βάθος του τοπίου, ορίζουν αλλιώς τη θέαση κι ας είναι ψευδαίσθηση. Δεν νιώθεις ν’ ασφυκτιάς όσο παίζεις ρόλους. Είναι ο μαγικός τρόπος να βλέπεις τον κόσμο, να συγκροτείς πρόσωπο.

Στην άλλη πλευρά (την πίσω) του φεγγαριού, τα φώτα σβηστά. Στις άκριες της πόλης οι καταυλισμοί βαλτώνουν, τα φουγάρα των εργοστασίων ασθμαίνουν, τα πλοία μας αφήνουν την καπνιά. Από το φαντασιωσικό Φουγάρο μόλις που ακούγεται συνθηματικά Jazz. Η κουζίνα σοτάρει σκορδάκι από νωρίς για να το σερβίρει στο εθνικό μας προϊόν’ συνεισφέρει το στομάχι της πόλης στο ΑΕΠ της χώρας; Έστω. Αυτή η πόλη μπορεί να οριστεί γεωγραφικά και από τα φουγάρα της.

Είμαι ξανά στο φωτεινή πλευρά της ετεροτοπίας. Η ανάσα μου κολλάει στην εκπνοή του διπλανού. Έχει την ίδια αλκοολική σύσταση. Βλέπουμε από κοινού τώρα και πίσω από τα σύννεφα. Στα μόρια του αέρα ακροβατούν κάπου κάπου τα πιο βαριά μυστικά. Όσο το σκέφτομαι θέλω πιο πολύ να συνωστίζομαι.