Ήρθαν και
πάλι εις την πόλη. Ήρθαν και πιάνω να διαβάσω ξανά τον
Δον Κιχώτη. Τον
βλέπω να
σηκώνεται απ’ τα βιβλία
και αλλοπαρμένο
με όλους
εκείνους τους τεντζερέδες
πάνω του, να σκαρφαλώνει στα ψηλά
βουνά για
να τα
βάλει με
γίγαντες ανεμόμυλους-εχθρούς. Αμήχανος και αναμαλλιασμένος
μπροστά στο
δέος των
επιτευγμάτων κάποιας, μάλλον επιστήμης που δεν έχει δει ακόμη, νομίζει
πως
κατά λάθος
έφτασε σε
άγνωστη πατρίδα και
πέφτει
ξανά για
ύπνο.
Η πατρίδα των
ανεμόμυλων είναι τα
ύψη κι
ας ελλιμενίζονται
πριν να φυτευτούν σε θάλασσες και ακτές. Πιάνουν
ντόκο σε στεριές
και βρίζοντας
παρακεί οι
στεριανοί ψαράδες για την
καταπάτηση του
λιμενοβραχίονα (ναι, είναι
όλα δικά
μας αλλά όποτε θέλουν γίνονται αλλονών) γερανοί
θα σηκώσουν
το βάρος
της ανάγκης
μας για
λίγο ακόμη
φως. Λίγη
παραπάνω
ενέργεια για
εκείνο το μετέωρο
βήμα της
ανθρωπότητας προς
τα εμπρός, προς την αιωνιότητα, ένα αβέβαιο
βήμα πριν
την εξάντληση
των συμβατικών πηγών ενέργειας του μικρούλη
πλανήτη μας που σβήνει
από ανάσα.
Κάποτε μαθαίναμε
πως ο
άνεμος είναι
που κινεί
καράβια, τον μύλο
να βγάλει στάρι, όπως η ανέμη νήμα. Ο άνεμος έκανε
μαστόρους τα πουλιά ν’
αντέχουν οι φωλιές
στις δυνατές
ριπές του.
Σήμερα τα
πουλιά
ψάχνουν δέντρα για
φωλιές, στένεψε λες η γη, δεν τα
χωράει.
Βουνά τρυπιούνται
με στέρηση
ευθύνης, ανώνυμες εταιρίες πακτώνουν χαλύβδινα κοντάρια με σημαίες λες κι επιβάλουν κατακτήσεις αγώνων για
«φθηνή παραγωγή». Αλήθεια, πόσο φθηνή μπορεί
να γίνει επιτέλους αυτή η …παραγωγική διαδικασία;
Κάθε γύρισμα του φτερού
και γέμισε
το ψυγείο
με τρόφιμα (με τι δεν ξέρω), το
εργοστάσιο με εργάτες,
τα αυτοκίνητα κινητήρες. Ένα κέρμα
η βολή,
ένα τσίρκο
η ζωή
στο αιολικό
μας πάρκο.
Τα κάστρα μοιάζουν
μινιατούρες δίπλα στους σιδερένιους Τιτάνες και οι
άνθρωποι φαντάζουνε
νάνοι στη νέα Θεά τους, τη Βιώσιμη Ανάπτυξη!
Αίολη γεννάται τότε μέσα μου η
απορία: εμείς
σίγουρα θα γυρίζουμε
όσοι αυτοί
γυρίζουν;
Παύει σιγά σιγά να έχει ενδιαφέρον
η συζήτηση
ποιος
να μαντέψει
τον άνεμο αφού και οι ανεμοδούρες δείχνουν τρελούς ανέμους. Δεν εκπλήσσει ο
Μαΐστρος, η Όστρια,
ο Πουνέντες, ο Γαρμπής ή ο Λεβάντες σε
έναν ουρανό
δίχως οιωνούς και ραβδοσκόπους.
Έτσι που αντικρύζω
από μακριά τις ανεμογεννήτριες, μακάβρια
μοιάζει εικόνα, με
τους σταυρούς
των Ρωμαίων
στο Γολγοθά,
ένας Χριστός,
ένας ληστής κι ο στασιαστής σε πολλαπλή
αναπαράσταση, με
τον όχλο να περιμένει
τη θυσία,
εξαργυρώνοντας ταυτόχρονα συνδρομές για ένα θαύμα που τους
υποσχέθηκαν ότι θα συμβεί. 
Φθηνή Ενέργεια, Αμήν!
Σχόλια