O Παρλαπίπης

Σε ανατροφοδοτεί, σου δίνει μικρή παρώθηση να συνεχίσεις, να μην υποταχτείς, να παραμείνεις, να βρίσκεις λίγο χρόνο ακόμη... Ο έπαινος είναι πάντα γλυκός, απ’ όπου κι αν προέρχεται.   Ξέρει πως έχεις κουραστεί, πολύ ή λίγο δεν μετρά, πως δεν ήσουν σίγουρος να εκθέσεις κάποιο απ’ τα έργα σου, να εκτεθείς. Κι αν δεν είχαν βγει ποτέ απ’ το σκοτεινό δωμάτιο, το συρτάρι ή το κλειστό τετράδιο, ο έπαινος θα έρθει να στα φωτίσει μονομιάς. Θα τα γνωρίσει σε άλλους, σαν να ήταν δημιουργίες δικές του.       Μετά τον έπαινο του περιοδικού Κέφαλος (2021). Τους ευχαριστώ!

 Η ερημία του φετινού Χειμώνα δείχνει να πέρασε. Στιγμές μιάς πόλης που μικραίνει χωρίς κόσμο, μεγαλώνει όταν στα σοκάκια της στριμώχνεσαι. Δεκαπενταύγουστος. Το Καλοκαιράκι κρατά σθεναρά. Ζέστη. Το φως διάχυτο παντού. Ευτυχώς, ο Ήλιος παραχωρεί ευγενικά το μανδύα στη δροσιά της Νύχτας.                                   αυτός ο Χειμώνας ήταν απροσπέλαστος.

  Μοναστηριακά μονοπάτια με αφετηρία το Ναύπλιο. Προορισμός σας η Αρκαδία και η Ι. Μ. Βαρσών (ανδρικό μοναστήρι, επισκέψιμο) στην οροσειρά του Κτενιά. Διαδρομή: Ναύπλιο-Μύλοι -(στον κόμβο προς Κιβέρι επιλέγεται προς Τρίπολη) -Αχλαδόκαμπος- Τεγέα (Αγιωργήτικα: στο ύψος του Στενού-Λιθοβούνια)- Βάρσες- Ι.Μ. Αγίου Νικολάου Βαρσών. Η Αρκαδία θεωρείται λόγω του πλήθους των μοναστηριών της ως το μικρό Άγιο Όρος της Ελλάδας. Προτιμήστε τον οδικό άξονα Άργους-Τριπόλεως και τη διαδρομή από έναν πολυσύχναστο κάποτε δρόμο -με εστιατόρια και ακόμα παλαιότερα με χάνια κατά μήκος της – που λόγω των πολλών στροφών και της αργής πορείας του, ονομάστηκε Κωλοσούρτης! Φτάνοντας στην αρκαδική γη από το Παρθένι -το όρος που ενώνει την Αργολίδα με την Αρκαδία- η εναλλαγή τοπίου και χρωμάτων είναι μαγική. Η αρκαδική γη σήμερα σε μεγάλο βαθμό και σε σχέση με το παρελθόν, είναι καλλιεργήσιμη. Ωστόσο, μεγάλο μέρος της παραμένει ορεινό και αυτός ήταν και ο βασικός λόγος ότι στα δύσβατα εδάφη της βρήκαν θέση κρησφ

  Αν ψάχναμε στα χρώματα να συμβολίσουμε αξίες και ιδεώδη, το τρίπτυχο που ξεδιπλώνει ο πολωνός σκηνοθέτης Κριστόφ Κισλόφσκι αρκούσε. Ραμμένη πάνω σε patchwork σημαίας, κάθε χρώμα και ταινία, κάθε ταινία και μια αξία, συμβολισμοί πολλοί. Στο χρώμα της φωτιάς, του πάθους και του θυμού, της πάλης των τάξεων και της αριστεράς, της επανάστασης, το κόκκινο πανί, η αντίθεση στο κιαροσκούρο. Στο κόκκινο η αδελφοσύνη θέλει να κατακτηθεί. Στο μπλε της πορσελάνης, της ηρεμίας, του απέραντου χαλάζιου, της μπλε ώρας της ημέρας λίγο πριν χαθεί το φως, υπερασπίζεται την ελευθερία, την συναισθηματική, πολιτική, κοινωνική. Ακόμα και στα μπλε η εσωτερική μάχη με τον εαυτό φαίνεται όντως πιο δύσκολη απ’ ότι με τους άλλους. Απαιτεί τεράστια δύναμη για να σηκωθείς μετά από μια προσωπική καταστροφή, από το ατέλειωτο βάσανο της αγάπης. Υπάρχει ωστόσο πάντα η ελπίδα κι ο δρόμος της μοναξιάς ως λύτρωση, όσο κι αν προτιμάται κάποιες φορές, ματαιοπονεί μπροστά στην επικοινωνία. Αλήθεια, πόσο ανάγκη υπάρχει στο

  Ο παράδεισος της καθημερινής ζωής, η Αγία Καθημερινότητα που παράγει ποιητές και λογοτέχνες, μπορεί αναπάντεχα να μετατραπεί σε κόλαση. Είμαι η ζωή που θέλουν να ζήσουν… Οι ταυτίσεις εξανεμίζονται όταν ένας απλός υπάλληλος οδηγείται στον ανακριτή κι έπειτα στο δικαστήριο μέχρι την οριστική του εξαφάνιση. Ο Γιόζεφ Κ. του Φραντς Κάφκα (1962 ) όπως παρουσιάστηκε στην ταινία του Όρσον Ουέλς (Τhe Trial , 1962) καθώς επίσης και στο διασκευασμένο θεατρικό από τους Ζιντ-Μπαρρώ, είναι ένας κοινός άνθρωπος που του προσάπτουν αβάσιμες κατηγορίες, τον φορτώνουν ενοχές γιατί κάπου έσφαλε. Δίχως να έχει αδικήσει είναι ένας απατεώνας, δίχως να μπει φυλακή ζει σαν έγκλειστος. Ο ορθολογισμός δεν υπακούει στους ανόητους ισχυρισμούς  του περί «αθωότητας του κατηγορούμενου», ενός κατηγορούμενου χωρίς κατηγορία. Το λαβυρινθώδες παράλογο οδηγεί τον «ένοχο» στην παράνοια, μέχρι το σημείο (ίσως να το επιζητά κιόλας) να θέλει την τιμωρία του (αναλαμβάνοντας έτσι την ευθύνη και παύοντας να βιώνει πόνο/οργή).

 Αμερική, Ευρώπη, Σιβηρία, Νότια Αφρική, Αραβία, Αυστραλία και ένα ακόμη Καλοκαίρι που φλέγεται. Αυτή τη χρονιά τα φαινόμενα ήταν -και συνεχίζουν να είναι- πολύ διαφορετικά σε σύγκριση με άλλες χρονιές. Κάθε πέρσι και καλύτερα; Από το 1880 αυξάνεται η θερμοκρασία του πλανήτη, γιατί μέχρι τα τέλη του 18 ου  αι. δεν υπάρχουν έρευνες, έστω ενδείξεις που να καταγράφουν το κλίμα και τις αλλαγές του. Η επιστήμη του κλίματος ερευνά από τον 19 ο  και το 1876 ο Peter Kropotkin καταγράφει ένα συμπέρασμα διαχρονικό, σαν ένα κακό σημάδι που θα μας σημαδεύει: «από την έναρξη της Βιομηχανικής επανάστασης άρχισαν να λιώνουν οι παγετώνες της Σιβηρίας». Στα 1896 (εποχή που αναβίωναν οι ολυμπιακοί αγώνες σημειωτέον)  «ο διπλασιασμός της συγκέντρωσης διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα θα είχε ως αποτέλεσμα αύξηση της μέσης θερμοκρασίας στην επιφάνεια της Γης κατά 5-6  o C  (πηγή Κλιματική αλλαγή-εφημερίδα των Συντακτών, 2021). Ένας κόσμος μοιραίος, σε έκτακτη ανάγκη, σκύβει πάνω στις πληγές του. Τα α