O Παρλαπίπης

  Εθνική οδός Κορίνθου-Πατρών. Σημερινή Ολυμπία οδός. Κατεύθυνση προς Πάτρα. Βόρεια Πελοπόννησος, ακτές Αιγιαλείας, Λέχαιο, ένα από τα αρχαιότερα λιμάνια της Ελλάδας. Λίγο παρακάτω τα παλιά Ρωμαϊκά Λουτρά και μετά το Δερβένι η Ακράτα.   Φτάνω με καιρό βροχερό και θάλασσα αγριεμένη. Ο κορινθιακός αφρίζει σκάζοντας στην ακτή. Φυσά δυνατά. Άνθρωποι δεν κυκλοφορούν στους δρόμους. Τα παράκτια μαγαζιά ούτε κι αυτά σερβίρουν. Τα τραπεζοκαθίσματα παραμένουν αναδιπλωμένα εντός των καταστημάτων. Για πόσο ακόμη, κανείς δεν γνώριζε τότε. Καραντίνα με θερμά σώματα να στηρίζονται σε τρεμάμενες ψυχές. Τι κυριαρχεί ετούτες τις στιγμές πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, αναρωτιέμαι, μήπως η μοναξιά, η νοσταλγία, η σιωπή, το μίσος, η βία, η ενοχή, η λησμονιά, ο έρωτας, η προδοσία, τα πάθη, η απάτη, το άδικο, μήπως το άνομο… Βγήκα από το αυτοκίνητο να περπατήσω λίγο. Κάνει αρκετό κρύο. Ρώτησα ένα περαστικό –απ’ τους λιγοστούς περαστικούς που κυκλοφορούσαν- πως θα πάω στο Ειρηνοδικείο.   Μια υπ