Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2021

Όσα παίρνει ο άνεμος

Εικόνα
  Ήρθαν και πάλι εις την πόλη. Ήρθαν και πιάνω να διαβάσω ξανά τον Δον Κιχώτη. Τον βλέ π ω να σηκώνεται α π ’ τα βιβλία και αλλο π αρμένο με όλους εκείνους τους τεντζερέδες πάνω του, να σκαρφαλώνει στα ψηλά βουνά για να τα βάλει με γίγαντες ανεμόμυλους-εχθρούς . Αμήχανος και αναμαλλιασμένος μ π ροστά στο δέος των ε π ιτευγμάτων κάποιας, μάλλον επιστήμης που δεν έχει δει ακόμη, νομίζει π ως κατά λάθος έφτασε σε άγνωστη π ατρίδα και π έφτει ξανά για ύ π νο .   Η π ατρίδα των ανεμόμυλων είναι τα ύψη κι ας ελλιμενίζονται πριν να φυτευτούν σε θάλασσες και ακτές . Πιάνουν ντόκο σε στεριές και βρίζοντας π αρακεί οι στεριανοί ψαράδες για την κατα π άτηση του λιμενοβραχίονα ( ναι, είναι όλα δικά μας αλλά όποτε θέλουν γίνονται αλλονών ) γερανοί θα σηκώσουν το βάρος της ανάγκης μας για λίγο ακόμη φως . Λίγη π αρα π άνω ενέργεια για εκείνο το μετέωρο βήμα της ανθρω π ότητας π ρος τα εμπρός, προς τ

Τα φουγάρα τ’ Αναπλιού

  Το Ανάπλι αφθονεί σε ψυχές. Στην ετεροτοπία της πόλης τριγυρνούν αδέσποτα. Κοιτάζω ανάμεσά τους τον κόσμο που βγαίνει. Εξεγείρεται και πάλι καθιστικά. Απαιτεί τη θέση που είχε και στο μετα-εμβολιασμένο κοσμικό στερέωμα΄ διεκδικεί το δικαίωμα στην Ψυχαγωγία, μια θέση στο γήπεδο, στο θέατρο, το τραπεζάκι του. Κάνει κράτηση από νωρίς. Θέλει να είναι σίγουρος, βέβαιος, για την εμπειρία που θα ζήσει όταν την έχει προετοιμάσει στο μυαλό του. Πληρώνει το κάθισμα ακριβά γιατί στοιχηματίζει σε υψηλές αποδόσεις Διασκέδασης, άυλα κέρδη αποσβένει με κοινωνική συναναστροφή, ποντάρει ως άτομο στο όλον. Τον αγχώνουν κάπως οι προσδοκίες, οι αναμονές, αλλά συνεχίζει να ποντάρει μέχρι το φιλοδώρημα. Θαλάσσια ρεύματα τον παρασέρνουν στα γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης. Υπομένει το χέρι που τον σκούντησε άγαρμπα στον ώμο, το μηχανάκι που παραβιάζει την τάξη, που ρίχνει το φως και τον στραβώνει…γιατί πρέπει να κάνει άμεση παράδοση. Ναι, προηγούνται οι πεινασμένοι! Ο κόσμος ενώνεται με τα μαγαζιά, ο

Γλυκός πάντα ο Έπαινος

Εικόνα
Σε ανατροφοδοτεί, σου δίνει μικρή παρώθηση να συνεχίσεις, να μην υποταχτείς, να παραμείνεις, να βρίσκεις λίγο χρόνο ακόμη... Ο έπαινος είναι πάντα γλυκός, απ’ όπου κι αν προέρχεται.   Ξέρει πως έχεις κουραστεί, πολύ ή λίγο δεν μετρά, πως δεν ήσουν σίγουρος να εκθέσεις κάποιο απ’ τα έργα σου, να εκτεθείς. Κι αν δεν είχαν βγει ποτέ απ’ το σκοτεινό δωμάτιο, το συρτάρι ή το κλειστό τετράδιο, ο έπαινος θα έρθει να στα φωτίσει μονομιάς. Θα τα γνωρίσει σε άλλους, σαν να ήταν δημιουργίες δικές του.       Μετά τον έπαινο του περιοδικού Κέφαλος (2021). Τους ευχαριστώ!

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ

Εικόνα
 Η ερημία του φετινού Χειμώνα δείχνει να πέρασε. Στιγμές μιάς πόλης που μικραίνει χωρίς κόσμο, μεγαλώνει όταν στα σοκάκια της στριμώχνεσαι. Δεκαπενταύγουστος. Το Καλοκαιράκι κρατά σθεναρά. Ζέστη. Το φως διάχυτο παντού. Ευτυχώς, ο Ήλιος παραχωρεί ευγενικά το μανδύα στη δροσιά της Νύχτας.                                   αυτός ο Χειμώνας ήταν απροσπέλαστος.

Βάρσες Αρκαδίας, ησυχαστήριο

Εικόνα
  Μοναστηριακά μονοπάτια με αφετηρία το Ναύπλιο. Προορισμός σας η Αρκαδία και η Ι. Μ. Βαρσών (ανδρικό μοναστήρι, επισκέψιμο) στην οροσειρά του Κτενιά. Διαδρομή: Ναύπλιο-Μύλοι -(στον κόμβο προς Κιβέρι επιλέγεται προς Τρίπολη) -Αχλαδόκαμπος- Τεγέα (Αγιωργήτικα: στο ύψος του Στενού-Λιθοβούνια)- Βάρσες- Ι.Μ. Αγίου Νικολάου Βαρσών. Η Αρκαδία θεωρείται λόγω του πλήθους των μοναστηριών της ως το μικρό Άγιο Όρος της Ελλάδας. Προτιμήστε τον οδικό άξονα Άργους-Τριπόλεως και τη διαδρομή από έναν πολυσύχναστο κάποτε δρόμο -με εστιατόρια και ακόμα παλαιότερα με χάνια κατά μήκος της – που λόγω των πολλών στροφών και της αργής πορείας του, ονομάστηκε Κωλοσούρτης! Φτάνοντας στην αρκαδική γη από το Παρθένι -το όρος που ενώνει την Αργολίδα με την Αρκαδία- η εναλλαγή τοπίου και χρωμάτων είναι μαγική. Η αρκαδική γη σήμερα σε μεγάλο βαθμό και σε σχέση με το παρελθόν, είναι καλλιεργήσιμη. Ωστόσο, μεγάλο μέρος της παραμένει ορεινό και αυτός ήταν και ο βασικός λόγος ότι στα δύσβατα εδάφη της βρήκαν θέση κρησφ

τρία χρώματα για μια "παλιά" ταινία

Εικόνα
  Αν ψάχναμε στα χρώματα να συμβολίσουμε αξίες και ιδεώδη, το τρίπτυχο που ξεδιπλώνει ο πολωνός σκηνοθέτης Κριστόφ Κισλόφσκι αρκούσε. Ραμμένη πάνω σε patchwork σημαίας, κάθε χρώμα και ταινία, κάθε ταινία και μια αξία, συμβολισμοί πολλοί. Στο χρώμα της φωτιάς, του πάθους και του θυμού, της πάλης των τάξεων και της αριστεράς, της επανάστασης, το κόκκινο πανί, η αντίθεση στο κιαροσκούρο. Στο κόκκινο η αδελφοσύνη θέλει να κατακτηθεί. Στο μπλε της πορσελάνης, της ηρεμίας, του απέραντου χαλάζιου, της μπλε ώρας της ημέρας λίγο πριν χαθεί το φως, υπερασπίζεται την ελευθερία, την συναισθηματική, πολιτική, κοινωνική. Ακόμα και στα μπλε η εσωτερική μάχη με τον εαυτό φαίνεται όντως πιο δύσκολη απ’ ότι με τους άλλους. Απαιτεί τεράστια δύναμη για να σηκωθείς μετά από μια προσωπική καταστροφή, από το ατέλειωτο βάσανο της αγάπης. Υπάρχει ωστόσο πάντα η ελπίδα κι ο δρόμος της μοναξιάς ως λύτρωση, όσο κι αν προτιμάται κάποιες φορές, ματαιοπονεί μπροστά στην επικοινωνία. Αλήθεια, πόσο ανάγκη υπάρχει στο

Θεία Δίκη δεν υπάρχει

Εικόνα
  Ο παράδεισος της καθημερινής ζωής, η Αγία Καθημερινότητα που παράγει ποιητές και λογοτέχνες, μπορεί αναπάντεχα να μετατραπεί σε κόλαση. Είμαι η ζωή που θέλουν να ζήσουν… Οι ταυτίσεις εξανεμίζονται όταν ένας απλός υπάλληλος οδηγείται στον ανακριτή κι έπειτα στο δικαστήριο μέχρι την οριστική του εξαφάνιση. Ο Γιόζεφ Κ. του Φραντς Κάφκα (1962 ) όπως παρουσιάστηκε στην ταινία του Όρσον Ουέλς (Τhe Trial , 1962) καθώς επίσης και στο διασκευασμένο θεατρικό από τους Ζιντ-Μπαρρώ, είναι ένας κοινός άνθρωπος που του προσάπτουν αβάσιμες κατηγορίες, τον φορτώνουν ενοχές γιατί κάπου έσφαλε. Δίχως να έχει αδικήσει είναι ένας απατεώνας, δίχως να μπει φυλακή ζει σαν έγκλειστος. Ο ορθολογισμός δεν υπακούει στους ανόητους ισχυρισμούς  του περί «αθωότητας του κατηγορούμενου», ενός κατηγορούμενου χωρίς κατηγορία. Το λαβυρινθώδες παράλογο οδηγεί τον «ένοχο» στην παράνοια, μέχρι το σημείο (ίσως να το επιζητά κιόλας) να θέλει την τιμωρία του (αναλαμβάνοντας έτσι την ευθύνη και παύοντας να βιώνει πόνο/οργή).