Ελευθερία στα όνειρα; Η αθέατη απειλή.
«Ιδές, και εις τα ονείρατα ομογνωμούμε, καθώς εις τη θέληση και εις όλα τ ‘άλλα έργα».
Ελεύθεροι πολιορκημένοι, Διονύσιου Σολωμού
Κατερίνα Γραμματικού
Ο πόλεμος των εικόνων, η πληθώρα πληροφοριών που εμπεριέχουν το «κακό», η υπολανθάνουσα αισθητική ως απόρροια κι όχι ως άποψη, προβάλουν στέρηση ελευθερίας, κατάσταση συλλογικής απειλής για τον υπεξούσιο πολίτη. Απειλή που τρυπώνει ακόμη και στον ύπνο του.
H αισθητική καλλιέργεια έχει άμεση σχέση με την ελευθερία (Charlotte Beradt).
Στα όνειρα του «Ανθρωπάκου» (βλ. Βίλχεμ Ράιχ) χοροπηδούν συστημικά στοιχειά εισβάλλοντας υποδόρια ως γραφειοκρατία δημοσιοϋπαλληλικού μηχανισμού και ως οι κρατικές διατάξεις (μια μορφή σαδισμού και υποταγής). Εισβάλλουν ως απαγορευτικά μέτρα που στοχεύουν πάντα στην ελευθερία του Άλλου (μορφή ενοχοποίησης και τιμωρίας ταυτόχρονα με κατάργηση του Εγώ), προβάλλουν και ως ψευδο-ανταποδοτικά μέτρα (μορφή ταπείνωσης και εξευτελισμού). Αυτές οι μικρές και αθώες απειλές του ολοκληρωτικού Μας καθεστώτος σφυρηλατούν εκκωφαντικά το ασθενικό προφίλ, διαπλάθοντας παράλληλα συνειδήσεις.
Θεωρείται δεδομένο το να νοιώθει κανείς ασφαλής
κλειδαμπαρωμένος ενώ τα πάντα παραμένουν ορθάνοικτα.
Ακόμη κι ένας «νόμος περί κατάργησης των τοίχων» (Charllote Beradt) δεν θα σήμαινε τίποτα παραπάνω από ότι ήδη έχει συμβεί.
Tαξίδι στο υποσυνείδητο
Τα σπίτια δεν είναι ιδιωτικοί χώροι. Κι αν κάποιος παραμένει αδιάφορος κι απόμακρος από τα κοινά και τα καθημερινά, είναι σα να ζει στο βυθό της άγνοιας, νομίζοντας ότι έτσι κερδίζει την ελευθερία. Παραμένει ευτελής παρουσία άνευ βούλησης, έρμαιο καταστάσεων και Πολιτικών.
Από τους Ελεύθερους πολιορκημένους, Διονυσίου Σολωμού
«Άγγελε, μόνο στ’όνειρο μου δίνεις τα φτερά σου;»
Ας συνεχίσει ο «Ανθρωπάκος» μας να ονειρεύεται λέφτερος, προτροπή του Γ’ Ράιχ που ηχεί ακόμη στα αυτιά μας - παρότι διαψεύτηκε - όταν, μιλώντας για τον πολίτη έλεγε, πως είναι ελεύθερος μόνο στα όνειρά του. Αλλά ακόμη και ο ύπνος παύει να είναι ιδιωτική υπόθεση.
Ολοκληρωτισμός και τότε και τώρα έχει εισβάλει στα όνειρα, στο ωραιότερο έργο που παίζουμε ακούσια ως προϊόν μυθοπλασίας, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να καταστούν απειλή: αν δεν υπήρχε λογική στα όνειρα (βλ. Φρόυντ), ούτε ανηθικότητα στον διαπραγματευτή ονείρων (μέσω ψευδο-αγαθών ικανοποίησης τεχνο-αναγκών), ούτε στον προπαγανδιστή Πολιτικό, ούτε στους φυλετικούς και διαφυλετικούς υπαινιγμούς περί ανωτερότητας και κατωτερότητας, αλλά μέσω αφυπνισμένης συνείδησης. Αλλά αυτή είναι επικίνδυνη, γι’ αυτό καλύτερα να κοιμάται αλλά να ξεσπά και να νοσεί κανείς.
Θα χρειαστεί λίγος κόπος παραπάνω για να εκφράσουμε την αντίθεσή μας στο καθεστώς όπου συνηθίσαμε «την ελευθερία να είναι βάρος και την ανελευθερία ανακούφιση» (Charlotte Beradt ).
Ονειροκρίτης του Αρτεμίδωρου Δαλδιανού (ή Ονειροκριτικού) από τον οποίο επηρεάστηκαν Φρόιντ και Γιούνγκ.
Από τα αρχαιότερα βιβλία ονείρων 13ου αι. π.Χ. γραμμένο σε ιερατική γραφή …προσέξτε ότι τα κακά όνειρα γράφονταν με κόκκινη χρώμα!
Ένα όνειρο χρειαζόμαστε να πιάσουμε σε ονειροπαγίδα σκλάβους πολιορκημένους που θα το ερμηνεύσει αυστηρά ονειροκρίτης από το δικό μας Καζαμία.
Σχόλια