Ο εγκλεισμός ένωσε αλλοτινές συνήθειές μας, μάθαμε στις εξόδους μας να μην καθόμαστε σε τραπεζάκι. Να κόβουμε βόλτες και να τριγυρνάμε στους δρόμους.Γέμισαν ξανά τα μπαλκόνια με καπνιστές. Θα ξανάρθει άραγε η κανονικότητα;
Μας βλέπω που καθόμαστε σαν τα χελιδόνια στα πεζούλια μες στο σκοτάδι όλον αυτόν τον καιρό και λέω αλλάξαμε τις εποχές. Ο φάρος του Ναυπλίου έγινε ξανά φιλόξενος τόπος για αποδημητικά πουλιά, τους απανταχού φοιτητές και μαθητές των πέριξ. Αφήσαμε τον καφέ των 4 ευρώ για αργότερα αλλά καθόμαστε στις ίδιες καρέκλες. Το είδαν αυτό οι μαγαζάτορες και μάζεψαν τα τραπεζοκαθίσματα και ότι προικιά έχουν απλώσει στην παραλία τους και έθεσαν όρια με κορδέλες αστυνόμευσης.
«Το μαγαζί δεν διατίθεται για κραιπάλες». (Όταν έκοβαν κι έραβαν τα κουβούκλια φτιάχνοντας βιτρίνες από plexiglass, τότε δεν είπαμε τίποτα, δεν μίλησε κανείς).
Δεν θέλουμε να μένουνε άλλο σπίτι. Κατά ανάγκην και όχι κατ’ επιλογήν. Όσο καιρό δεν είχαμε στέκι δημιουργήσαμε, κάναμε τις πλατείες και τα πεζοδρόμια στέκι μας. Δεν ήμαστε πάντως έξω λόγω ανυπακοής, δεν πειθαρχούμε γιατί πρέπει, ούτε χρησιμοποιούμε κομψές λέξεις όπως «κοινωνική ευθύνη» και «κοινωνική αποστασιοποίηση» λόγω συρμού και χάριν εντυπωσιασμού.
Βγαίναμε έξω και συνεχίζουμε, γιατί είναι απόλυτα φυσιολογικό το να βγούμε. Γιατί χρόνια μας πειθαρχούσε το κράτος, η εκκλησία, το σχολείο να πηγαίνουμε εκεί που πάνε και οι άλλοι. Βλέπαμε να συνευρίσκονται σε πλατείες στις προεκλογικές τους φιέστες. Μαθαίναμε χρόνια πως μαζεμένοι πολλοί διεκδικούν δικαιώματά τους και αν συνωστιζόμαστε σε αίθουσες αναμονής, σε νοσοκομεία της μάζας, σε αίθουσες διδασκαλίας των 30 ατόμων, εκεί που μας στοιβάζετε σαν εμπόρευμα, τώρα μας λέτε ελάτε στο σχολείο με δική σας ευθύνη, εμείς λέμε να μην πάμε, παρότι το επιθυμήσαμε κάπως το σχολείο, δεν θέλουμε όμως να κινηματογραφούν ότι μας διδάσκουν. Δεν ακούγεται κάπως αυτό;
Ούτε πάλι να βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα και να βαπτίσετε με δικούς σας δημοσιογράφους τις αθώες συναντήσεις μας σε ανοικτούς χώρους, ως αντιλαϊκές και τους ψιθύρους μας ως ύποπτες ενέργειες, ούτε τα σπινθηρίσματα των αναπτήρων ωρολογιακές βόμβες. Δεν είμαι πάντα ένοχος εγώ, ο άγνωστος νεαρός ή όψιμος γέρος της οικουμένης, ο κοινωνικά ανώριμος. Δεν είμαι πρεζάκι, βαποράκι, δεν έχω πάνω μου πυρομαχικά εξιλέωσης, μαριχουάνα και ναρκωτικά πάσης φύσεως για να σας κάνω το χατίρι να με πιάνεται –αν και θα΄ θελα που και που να δοκιμάζω τις αντοχές μου με το σύστημα. Κυκλοφορώ πάντως δίχως μάσκα, με μια μπύρα –πράσινη- στο χέρι, έχω 12 Piercing πάνω μου και έχω ένα κολοδάκτυλο που δεν το αποστείρωσα ποτέ για ΤΑΤΟΥΑΖ. Σας το δείχνω για να σας λέω ότι δεν σας ανήκω. Θα γλύφω τα πατώματα και θα φτύνω τη τσίχλα για να σας κωλύσω, όσο με προκαλούν τα ΜΑΤ. Ύστερα θα πηγαίνω στα μέρη που συχνάζαμε εν μέσω κορωνοβίρους.
Που δεν θα σας τα αποκαλύψουμε. Είναι οι κρυψώνες μας.
Δεν μπορώ να μάθω να αραιώνω. Εσείς με μαθαίνατε να στέκομαι με τον όχλο και να ζητωκραυγάζω, μου επιτρέπατε να πηγαίνω στα γήπεδα για να εκτονώνομαι. Να ξέρετε μόνο πως λέξεις με ρ μέσα τους με φοβίζουν κι εμένα: αρρώστια, διασπορά, ορθή λογική, κοκ.
Kατερίνα Γραμματικού δημοσιεύτηκε στο PALAMPOYRTZI
