Ο δικός
μας Θεός
[αιτιατικό βλασφημίας]
της Κατερίνας Γραμματικού
Έναν καλό Σαμαρείτη
ψάχναμε και φέτος τα Χριστούγεννα μα ερημιά. Χορτάσαμε από αχριοχρίστιανους που
οπλοφορούν με ένα viral στη τσέπη-ένα νέο είδος λιθοβολισμού ή αυτοδικίας, μεταξύ των πολλών
δυνατοτήτων των κοινωνικών δικτύων.
Το corpus της αισθητικής (ηθικής) ήρθε και δάγκωσε το χέρι
του εικονομάχου γιατί παραβίασε μιαν εντολή. Η κοινωνία φωνάζει για κάποιο
μέλος της ότι παραφέρθηκε. Ο ιερουργός ζήτησε θυσία για την σωτηρία ημών και υμών. Η
εξιλέωση αργεί να έρθει γιατί κανείς Αβραάμ δεν λέει να σφάξει το νινί του.
Καλοί Σαμαρείτες του
ελέους φανερωθείτε!
Που είστε επιτέλους να
σηκώσετε το βάρος της Πτώσης; μόνο να σταυρώνεται είστε ικανοί;
Η βλασφημία φτιάχνει
ενόχους, τιμωρούς. Ο φόβος εχθρούς. Γεννάει κακία. Γιατί δε μιλάτε; μήπως
σκανδαλιστήκατε και κάπου κρυφογελάτε καπνίζοντας;
Πάντως αν όχι ο Κραβάτζιο,
που αυτός κι αν σκανδάλισε τους πάντες στην εποχή του ή ο Τζορντάνο και άλλοι
αιρετικοί, ο Warhol σίγουρα
θα γελούσε πολύ με την πειραγμένη αγιογραφία. Μα πιο πολύ απ όλους γελά μαζί
μας ο Θεός. Ο δικός μας θεούλης. Αυτόν που έχουμε βάλει σπίτια μας, μαζί με
έναν Χριστό, μια Παναγιά κατά παραγγελία για décor. Αυτός είναι, που μαζί του θρονιαζόμαστε πάνω στην
παχιά φλοκάτη και κάπου κάπου παίζουμε, έτσι για να περνά η ώρα. Του βάζουμε
κραγιόν και μάσκαρα, φρου φρου και αρώματα, εξαγοράζοντας με λίγη πίστη, λίγη
παραπάνω θαλπωρή. Για να απενοχοποιούμε τη φθορά του κόσμου και να κάνουμε
γαργάρα την όποια ανομία.
Κι εκείνο το άστρο πάλι
τίποτα έφερε και η επιφοίτηση έγινε επίφαση και τα Επιφάνια ήρθαν ξανά με έναν
Θεό ίσα που να χωρά από μια χαραμάδα φωτός. Παρότι η μικρή μας πόλη, όπως τόσες
άλλες, φωταγωγήθηκε με χιλιόμετρα από φωτάκια, απλά φωσφορίζουν, δεν ρίχνουν
φως, φως αληθινό στο σκοτάδι που αγκαλιάζει συρματοπλέγματα, μεγαλομανείς
ηγεμόνες, αθέατα βαποράκια, τη θλίψη που τριγυρνά στους δρόμους και στα σπίτια
μέσα. Θα συνεχίσουν ωστόσο να μας προσβάλλουν εικόνες της TV που μας εξαθλιώνουν και μας μειώνουν, όσο παραμένει
πιστό το αβλαβές κοινό της, βουβό στη σιωπή του, δίπλα στο δικό του Θεό θεούλη
του.
ΥΓ . Άπλετο φως ελπίζω να
χυθεί στα Νοσοκομεία της περιοχής μας. Οι αγιογραφίες των γιατρών έχουν από μια
μουντζαλιά επάνω τους κι ένας τραυματισμένος νέος από το βράδυ των Χριστουγέννων
ψάχνει ακόμα χειρουργείο (έως και το Σάββατο που γράφτηκαν αυτές οι αράδες τίποτε
δεν είχε αλλάξει, είχε πέσει απλά σε αργίες).
Σχόλια