Παλαιότερη ανακοίνωση (2014)

Η Χωματερή έρχεται δίπλα μας. Τι άλλο θέλουμε;

Δεν φανταζόμουν ποτέ πως αυτά τα πλατιά πεζοδρόμια, οι ονειρικοί πεζόδρομοι, οι πέργκολες  τύπου «Πύλη Βρανδεμβούργου» και τα ανθισμένα δέντρα να προϊδεάζουν την επερχόμενη Πολιτική Άνοιξη, θα μας οδηγούσαν έξω από την Πύλη μιας χωματερής!

Μόλις βγαίνουμε από τους θαλάμους αερίων που μας διοχετεύουν μυστικά, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μέσα, χειμώνες ολόκληρους τώρα τα πυρηνελαιουργεία της περιοχής αγγελιοφόρος φέρνει κι άλλο μήνυμα.  Δεν μας αρκεί το ασφυκτικό περιβάλλον της πόλης του Ναυπλίου, που μοιάζει με γκέτο από ανθρώπους - κατοίκους που βρίσκονται μόνιμα υπό διωγμό, ούτε ο κανιβαλικός τρόπος ζωής της. Θέλουμε κάτι ακόμα  πιο δυνατό να μας ντοπάρει και τα σκουπίδια είναι πολύ δυνατό χάπι. Φανταστείτε ένα σενάριο θρίλερ για τον τόπο μας: να γίνεται και καύση σκουπιδιών τους καλοκαιρινούς μήνες! 

<<<<>>

Τα σκουπίδια έρχονται δίπλα μας. Οι πολιτικές οικογένειες ακολουθούν μονοπάτια που είναι από καιρό σβησμένα και δεν βγάζουν πουθενά, παρά σε μια εμπρός-πίσω πορεία, ατέρμονη και εκφοβιστική.  Έξω από την «γειτονιά» μας θα καιροφυλακτούν ρύποι, οσμές, διοξίνες και αρρώστιες. Ο σκουπιδοτενεκές του σπιτιού μας θα έχει άμεση ανταπόκριση με την κοντινή, δική του χωματερή. Όλοι μαζί ζώντας ειρηνικά  σε μια τοξική γειτονιά. Σε έναν «τόπο»  μόλις λίγα μέτρα μόλις από τον υδροβιότοπο του αργολικού κόλπου, που βρίσκεται επίσης - όλως τυχαίως- έξω ακριβώς από την  πόρτα του Βιολογικού Ναυπλίου- Αργους. Εκεί, δίπλα σε ένα βεβαρημένο περιβάλλον, στο κατώφλι της Τίρυνθας, θα εναποθέτουν τα περισσεύματα του πολιτισμού μας. Ποιος «εργολάβος κηδειών» αποφασίζει πόσο του κοστίζει η μεταφορά σκουπιδιών για να αποφασίζει και τον τόπο που θα τα διαχειρίζεται;   Που να φανταζόταν κανείς πως ο Μυκηναϊκός πολιτισμός θα αντίκριζε τέτοια αίγλη στο μέλλον.

Ο «τόπος» μας είναι ο χώρος της κοινότητας, διαθέτει μνήμη, εμπειρία και ψυχισμό. Αυτός ο ψυχισμός εννοείται ως «Βιώσιμος χώρος» και ο τόπος ως προέκταση του ανθρώπινου σώματος. Οι μαραθωνοδρόμοι της Κυριακής περνώντας από αυτήν την γειτονιά ας μας δείξουν τον τρόπο να αγωνιζόμαστε για το Βιώσιμο.

Της Κατερίνας Γραμματικού

Νερό Νεράκι μου (παλαιότερη ανακοίνωση 2014)

«Ποτέ παιδί μου από την βρύση»  

«Τουλάχιστον εμείς πίνουμε πάντα εμφιαλωμένο» ξαλαφρώνουμε έχοντας έτοιμο το μηχανισμό άμυνας για το (μη)πόσιμο νερό. Νερό από «νερό» έχει διαφορά και εμείς επιλέγουμε πάντα το ασφαλές και ελεγμένο νερό του εμπορίου (για να κοιμόμαστε ήσυχοι). Μάλιστα, πολλές φορές, δεν επιλέγουμε  τόσο τη μάρκα (αφού όλες πάνω κάτω είναι ίδια) αλλά την τιμή της εξάδας. Αποφεύγουμε πάντα να μαγειρεύουμε με  το επικίνδυνο νερό του δικτύου της πόλης ή του χωριού μας και «ποτέ από την βρύση», μέχρι να λυσσάξουμε! Δεν είναι λίγοι δε αυτοί που λούζονται , ή ποτίζουν τις γλάστρες τους με εμφιαλωμένο νερό. Σίγουρα  κάτι ξέρουν περισσότερο και δεν το λένε.

Ξεχάσαμε την εικόνα με το ποτήρι κάτω από τη βρύση του νεροχύτη και απαρνηθήκαμε  το τρεχούμενο χάριν της ασφάλειας του πλαστικού μπουκαλιού, αφού πάνω του αναγράφεται πλήρως η ανάλυση  και οι ποιοτικές προδιαγραφές του!

 Ένα άλλο  νερό όμως επιλέγεται  ακούσια κι ενώ δεν το πίνουμε αυτό μας καταπίνει . Καμουφλαρισμένο μέσα στα φρούτα και τους αθώους χυμούς, στα λαχανικά, στο κρέας και στα πάμπολλα παρασκευάσματα ( που ειρωνικά ονομάζονται αγαθά της ανθρώπινης διαβίωσης), ίσως ταράξουν τα γαλήνια νερά της σκέψης μας  αναφορές  που σχετίζονται με το ύδωρ και το πως μπορεί να επηρεάσει την ατομική μας υγεία.  «Εάν η συγκέντρωσή ανόργανου συστατικού του ξεπερνά κατά πολύ το επιτρεπόμενο όριο, μπορεί να προκαλέσει αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία. Η χρόνια κατανάλωση νερού που περιέχει υψηλές ποσότητες βαρέων μετάλλων, όπως αρσενικό, μόλυμβο, χαλκό, επιφέρει νεφρικά προβλήματα και καρκίνο»…. Να μην αναφέρουμε και τις πηγές νιτρικών ή  τις υπόγειες διαδρομές που ακολουθούν  για να φτάσουν στο πιάτο μας, γιατί είναι θέμα που βρίσκεται στη ναφθαλίνη.

Όσο εμείς δεν πίνουμε  το «επικίνδυνο» γάργαρο νεράκι, να είμαστε ήσυχοι; και για το νερό που δεν πίνουμε, πόσο ανήσυχοι να είμαστε; Εφόσον επιλέγουμε τη δαπάνη για το νερό ΜΑΣ, πόσο κοστίζουν οι επιπτώσεις στο νερό που ΜΑΣ κερνάνε;

Γιατί  νερό από «νερό» έχει μεγάλη διαφορά.

Κ.Γρ.

Δήμος Άργους VS Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων (παλαιότερη ανακοίνωση)

Kέντρα Δια Βίου Μάθησης Άργους – Μια πονεμένη ιστορία (Δήμος εναντίον ΚΔΒΜ)

Της Κατερίνας Γραμματικού

Υπεύθυνη εκπαίδευσης του Κέντρου Δια Βίου Μάθησης Δήμου Άργους –Μυκηνών

Από τότε που η Δια Βίου Μάθηση «ήρθε» στην Αργολίδα και στην πόλη του Άργους, ως οργανωμένη δομή το 2005 (επί δημάρχου Πλατή), πολλά έχουν αλλάξει. Παρότι όλα έδειχναν μια θετική προοπτική εξέλιξης, σε ποιοτικές προδιαγραφές βασισμένη, στον τομέα της εκπαίδευσης ενηλίκων, κάποιοι ανέκοψαν αυτήν την πορεία. Μέσα από το πρίσμα στρεβλών πολιτικών και κοντόφθαλμων εκτιμήσεων, σε πανελλαδικό επίπεδο, κάθε κίνηση για εκμετάλλευση ενός κοινού αγαθού που προσφέρεται δωρεάν στον πολίτη, όπως της παροχής ποιοτικής γνώσης οπισθοδρόμησε. Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα στο δήμο Άργους-Μυκηνών είναι ακόμη χειρότερο. Όταν σε πολλούς άλλους δήμους της Ελλάδας τα πρώην ΚΕΕ (κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων) «ξανάνοιξαν» ως Κέντρα Δια Βίου Μάθησης των δήμων πλέον, με λαμπρές προοπτικές και καλή συνεργασία σε πολλούς από αυτούς, στο δήμο Άργους-Μυκηνών βρήκαν την έδρα τους κλειστή και το έδαφος όχι ιδιαίτερα πρόσφορο!  Φανταστείτε ότι από τον Ιούλιο του 2014 βρέθηκαν χρήματα για να λειτουργήσουν τα προγράμματα μάθησης, αλλά δεν υπήρχε η διοικητική έδρα, ούτε αίθουσες διδασκαλίας και εξαφανισμένος ο εξοπλισμός μαζί με πολλά ακόμη υποστηρικτικά υλικά. Σήμερα λειτουργούν επίσημα τρία ΚΔΒΜ σε όλη την Αργολίδα (αφού πρώτα είχε προηγηθεί αίτημα ένταξης  του εν λόγω δήμου - με σκοπό την υλοποίηση δωρεάν προγραμμάτων στην εκπαίδευση ενηλίκων, από το ΙΝΕΔΙΒΙΜ του Υπουργείου Παιδείας). Το προτέρημα που είχε το Άργος όμως, έναντι των άλλων δήμων και αντίστοιχων Κέντρων ήταν ότι διέθετε δικό του κτίριο και πλήρη υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Στοιχείο που του έδινε προβάδισμα και το οποίο απωλέσθηκε εν μια νυκτί, χύνοντας κάποιος αδέξια την καρδάρα. Το κτίριο της οδού Τσώκρη, όπου στεγάζονταν τα παλιά ΚΕΕ θα έπρεπε να είναι η έδρα του σημερινού ΚΔΒΜ, αφού αυτή είναι η φυσική του θέση. Οι υποσχέσεις της δημαρχίας να γίνει το ένα ή το άλλο δημιουργεί απλά σύγχυση στον πολίτη και κατάσταση διαρκούς αναμονής. Το εν λόγω κτίριο αφορά το κληροδότημα Στάμου. Ανακαινίστηκε από κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσω του Περιφερειακού Ταμείου για να λειτουργήσει ως Κέντρο Εκπαίδευσης Ενηλίκων (ενώ παράλληλα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πύλη πολιτισμού και τέχνης για τους πολίτες). Τελικά ναι μεν δωρίσθηκε στο δήμο, αλλά όχι και στους δημότες. Αφού το εσωτερικό του κτιρίου, εξοπλισμένο με σύγχρονα εποπτικά μέσα διδασκαλίας, γραφεία και βιβλιοθήκες, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, συνολικής αξίας 500.000€, ξεκοιλιάστηκε από άγνωστους αρμόδιους, εκλεγμένους ή μη αντιπροσώπους του δήμου και κανένας δεν ξέρει που πήγαν (εκτός από μετρημένα πράγματα που έχουν τα σημερινά ΚΔΒΜ στην έδρα τους στη Ν. Κίο). Εκφράζω την απογοήτευσή μου και την ματαίωση που αισθάνομαι, ως προηγούμενη και σημερινή επίσης διαχειρίστρια και υπεύθυνη εκπαίδευσης του ΚΔΒΜ Άργους, για τις συνθήκες όπου υλοποιούνται τα προγράμματα μάθησης ενηλίκων. Η δυσφορία μου είναι δημόσιος απολογισμός για τα υπάρχοντα προβλήματα (πέραν των οικονομικών που έχουμε) και σχετίζονται με την ανεύρεση αιθουσών και εργαστηρίων πληροφορικής σε σχολεία, για παραχώρηση και εξοικονόμηση χρημάτων για την κάλυψη μικροαναγκών που δεν καλύπτονται από το πρόγραμμα, όπως και πολλά άλλα διαδικαστικά στα οποία χρειάζεται η εμπλοκή του δήμου, όπως ορίζεται από το Υπουργείο Παιδείας. Ο στόχος της λειτουργίας του Κέντρου είναι η κάλυψη μαθησιακών αναγκών των πολιτών με ποιοτικά προγράμματα εκπαίδευσης. Όταν όμως ψάχνουμε ποιο κλειδί ταιριάζει σε ποια τουαλέτα, ή ποιος είναι ο καλός διευθυντής σχολείου που δεν είναι ξινός και μας διαθέτει αίθουσες και εργαστήρια, ή ποιος αντιδήμαρχος -μετά από αφόρητη προσωπική πίεση - έχει κάποια λύση, να στοιβάξει τον κόσμο σε κάποιο αραχνιασμένο χώρο (όπως στρατώνες) και να βγει έτσι η υποχρέωση, μόνο χαρακτηριστικά ποιοτικής εκπαίδευσης δεν είναι αυτά. Κατέληξε μια υποχρέωση του δήμου να γίνεται πρόβλημα – εμπόδιο στην ομαλή λειτουργία του ΚΔΒΜ. Το να περιφερόμαστε ως ένα εκπαιδευτικό τσίρκο δεν λέγεται ποιότητα στη μάθηση, σήμερα μάλιστα, που θα πρέπει να σεβαστούμε τον έλληνα που θέλει να βγει από τον οικονομικό και κοινωνικό σκόπελο. Το ΚΔΒΜ καλύπτει σύγχρονες ανάγκες προσφέροντας γνώσεις-δεξιότητες-ικανότητες, όπως αυτές προκύπτουν από  το συνεχώς μεταβαλλόμενο οικονομικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο ο ενεργός πολίτης προσπαθεί να προσαρμόζεται. Κατέληξα να απευθύνομαι στην αρχή του δήμου γιατί δεν έλαβα ουδεμία θέση ποτέ από τον υπεύθυνο παιδείας και από τον μέχρι σήμερα δήμαρχο όλο αυτό το διάστημα, σε ζητήματα που αφορούν την πορεία της δια βίου μάθησης στον τόπο σας και πως αυτή μπορεί να προωθηθεί στα πλαίσια ολόκληρου του δήμου. Θα θέλαμε (εκφράζοντας και την γνώμη πολλών εκπαιδευομένων στα προγράμματα) να απαντήσετε στους πολίτες, υπεύθυνα γιατί προέκυψαν προβλήματα, από την στιγμή που θα μπορούσαν να αποφευχθούν ; κατά  δεύτερον, το να διώχνεται μια υπηρεσία για να φέρνεται μια άλλη στρατολογώντας -με το δικαίωμα που σας δίνεται βέβαια- πενταμηνίτες «στρατιώτες» (όπως και εντός του εν λόγω κτιρίου της Τσώκρη επίσης, που ανοίξατε τις πόρτες στους συμβούλους ψυχολόγους), απλά μετακυλύετε το πρόβλημα το οποίο γίνεται αχυρόμπαλα για τους επόμενους, απαξιώνοντας τελικά τον πολίτη. Άλλωστε είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι σε λίγα χρόνια η δια βίου μάθηση θα πέσει στις πλάτες του δήμου (δαπάνες και προϋπολογισμός), οπότε και θα αναλάβει αυτοτελώς το έργο. Κατά τρίτον, θα θέλαμε ως δήμαρχος, να δώσετε όχι προσωπικές ερμηνείες, αλλά δημόσια εξήγηση, όπως αρμόζει στην δημοκρατία μας.