Σκόνη κουραμπιέ / Χριστουγεννιάτικη ιστορία

 

Unsplash

                                                                                                    της Κατερίνας Γραμματικού

Σε φωτογραφίες που δημοσιεύονται κατά καιρούς, από επισκέψεις στο Γηροκομεία και συναφή Κοινωφελή ιδρύματα σχετιζόμενα με την πρόνοια και θαλπωρή ηλικιωμένων, ειδικά τις σκληρές ημέρες των Χριστουγέννων, συχνά βρίσκω κι εμένα στην εικόνα. Είμαι κι εγώ εκεί. Αν δεν έχω πάει ήδη, είναι γιατί ο χρόνος από το ένα σημείο στο άλλο, αργεί καμιά φορά να μετακινηθεί. Χαίρομαι στενοχωρημένη, που βρισκόμαστε όλοι μαζί για την αναγκαία πόζα, εξαντλημένοι από τον συνεχή αγώνα που δίνουμε κατά του κτήνους, του γήρατος, αντί να πίνουμε δροσερά κοκτέιλ σε νησιά του Ισημερινού, μέσα στο δικό μας Χειμώνα.  

Νιώθω ανεπαίσθητα ανάμεσά τους. Δίπλα στους ενάρετους και ευαισθητοποιημένους πολίτες (ακούγεται κάπως ειρωνικό αλλά δεν πρέπει να είναι), που παρέχουν πλούσια τα ελέη κι ας μην δείχνει έλεος καμία χοληστερίνη, οι φωτογραφίες βγαίνουν χιονισμένες από τόση άχνη κουραμπιέ. Οι φιλεύσπλαχνοι αυτοί συνάνθρωποί μας, προσφέρουν γενναία το περίσσευμά τους όταν μας επισκέπτονται (δεν είμαστε αχάριστοι), δείχνουν «έμπρακτα» την φροντίδα τους, το νιάξιμο, σε εμάς, τα ξεδοντιάρικα γερόντια, τα τιμημένα γηρατειά, μήπως και γλυκάνουν τον πηγαιμό για την ουράνια πολιτεία…Τόσα χρόνια βλέφαρο δεν έπεσε πάνω μας, επειδή είχαμε νιάτα κι αντοχές. Κανένας θεσμός δεν υποστήριξε το αναπόφευκτο, κανένας δεν πλήρωσε τη μασέλα μας. Γιατί τώρα αφαιρούν το δικαίωμα να ζυγιάζουμε τα βήματά μας; Να μαθαίνουμε εκ νέου ισορροπία θέλουν; Να γίνουμε πάλι παιδιά να μας νταντεύουν; Ζυγίζουν την αξιοπρέπειά μας έτσι. Αν είχαμε όλοι άνια, ίσως εξυπηρετούσε καλύτερα!

Υπήρξαν πάντως γενναίοι δωρητές κάποιοι (λίγοι πάντα αλλά καλοί), προνομιούχοι δουλευταράδες του κεφαλαίου, κληροδότες-χορηγοί που έσωσαν καράβια ναυαγισμένα, τα έβγαλαν απ’ το βυθό. Κι εμείς οι άλλοι πάλι, τι έκανε η εργατική τάξη για να πάει στον Παράδεισο; Επένδυσε κανείς σε μετοχές όταν η αξία τους διακυβεύεται από τον κατεργάρη χρόνο; Ασφαλιστικά συμβόλαια αγοράζουμε έναντι προδεδικασμένου θανάτου. Δημόσια κονδύλια δεν επαρκούν, ποτέ δεν έφταναν μέχρι τα Ευαγή ιδρύματα στην Ψωροκώσταινα, πάνε αλλού, στο Αιγαίο και τις τρύπιες θάλασσες, στα πέναλτι και τα τοκοχρεολύσια, σε αμοιβές συνδαιτημόνων.

Και από το Δήμο δεν περισσεύουν, παρά ψίχουλα και με ψίχουλα τυλώνεται μόνο ο καραγκιόζης.
 

Επιστρέφω στα εν Οίκω. Όσο ταϊζόμαστε χαμόγελα ευγενικής χορηγίας (κάποιος πέθανε λέμε και μας θυμήθηκαν), παρουσία σημαντικών προσώπων της περιοχής, και πίνουμε τσάι Κεϋλάνης με κέικ πορτοκαλιού, από πορτοκάλια Αργολίδας (όσο υπάρχουν ακόμα), φυσάμε στη μούρη τους την σκόνη του κουραμπιέ κι ας κάνουν ότι δεν το βλέπουν.  

Ρούφα τη σούπα σου τώρα και φάε το μελάτο αβγό, αυτό που δεν πέταξες όταν ήσουν άγουρο νιάτο, σε όλους εκείνους τους δημοκρατικά εκλεγμένους αντιπροσώπους, κι όταν βρισκόσουν στους δρόμους, πετώντας καπνογόνα, έγραφες συνθήματα, είτε καθιστός ήσουν σε ένα αφράτο μαξιλάρι συνθέτοντας λίβελλους, τότε που σε έλεγαν κ@λ@ παιδο, δήθεν ή τεμπέλη, γιατί θέλησες να εναντιωθείς στην κοινωνική τάξη πραγμάτων, αντί να συνεισφέρεις σε αυτήν, τι κατάλαβες; Από τότε που βούτηξες στο χυλό κι εσύ, κεφάλι δεν σήκωσες.

Πάντως, όταν θα έρχονται να μου διαβάζουν βιβλία - όταν εγώ δεν θα μπορώ να διαβάζω- και θα παίζουν σκετς, με όλους εμάς να δίνουμε το δικό μας θέαμα, θα τους ρωτώ - αν θυμάμαι ποια είμαι – μήπως στο εξώφυλλο είναι το όνομά μου (ναι, το χούι βγαίνει τελευταίο). Κι αυτοί, ξέρω καλά τι θα μου απαντούν, δίχως κανέναν ενδοιασμό, πως εδώ μέσα, φέρνουν μόνο γνωστούς συγγραφείς!  

Θα ρουφώ την σούπα μου, θα βγάζω τη μασέλα μου και θα συν-υπάρχω στο  δοχείο ζωή, που διάλεξαν πριν από μένα για μένα, κυβερνώντες αρπάχτες, παρακράτος, ακριβοδίκαιοι δικαστές, αιωνόβιοι απατεώνες καιροσκόποι μεσάζοντες, αυτάρεσκοι αιρετοί και ψευδο-αριστεροί φιλειρηνιστές, ακριβοδίκαιοι μεταπράτες ιδεών, νάρκισσοι τηλεοπτικοί αστέρες, μήπως, έστω και στο τέρμα της ανθρώπινης δυστυχίας, ευτυχήσω.

Τουλάχιστον, θα μένω αθάνατη όσο καιρό θα έρχομαι σε επαφή με άγουρες φάτσες, μαζί τους θα ξεσκίζουμε τη μοναξιά του θανάτου και θάνατος δεν θα υπάρχει, θα ρίχνουμε άφθονη ζάχαρη άχνη κουραμπιέ, κρόκο αβγό το Πάσχα, σούπα με κομφετί στη μούρη του κάθε φιλάνθρωπου επισκέπτη -αναλόγως εποχής- και θα του λέμε ευχαριστώ για την ευγενική σας επίσκεψη.

 Καλά Χριστούγεννα Κύριε Λόρενς και μην αργήσεις να μας ξανάρθεις.