O Παρλαπίπης

  Ερασίνος ποταμός, Νέα Κίος Άργους/ Katerina Grammatikou Ερασινή η θελκτική πόλη του Ομήρου. Ένας ποταμός αναβρύζει από την πεδιάδα του Καίσαρι στην Κορινθία, πέρα, την Στυμφαλία λίμνη, την Ερασινή όπως την ονόμαζαν παλιά. Φτάνει στο Άργος για να βαπτιστεί Ερασίνος και στο Κεφαλάρι εκεί όπου εκρέουν τα νερά της καταβόθρας της Σκοτεινής για να βγουν από τα σπηλαιώδη έγκατα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, του Ποντίνου, της Αμυμώνης οι πηγές. Μοναδικό ποτάμι που κυλά στην Αργολίδα, κρατά με το σθένος του αιώνες τώρα την ορμή του, όταν τόσα άλλα στερεύουν… Πράσινο, με παρόχθια βλάστηση, πλούσια ορνιθοπανίδα, έχει επισκέπτες όλο το χρόνο. Συστοιχίες με ευκαλύπτους χαρίζουν τη σκιά τους στον περιπατητή. Το νερό διαβαίνει απ' τα σπίτια, συρίζει στις αυλές, για να χαθεί γαλήνια πλάι στον εδώ και καιρό άνυδρο Ίναχο ποταμό, κατά μήκους του Τημένιου. Φωτογράφοι μαγεύονται από τη ζωή του ποταμού, τα χρώματα, τις αντανακλάσεις του νερού. Περιηγητές αναζήτησαν την ταυτότητα αυτού το...

 Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΛΙΤΡΟΠΟΝ - τεύχος 5  Είχε από την στιγμή που γεννήθηκε δικαίωμα στη ζωή. Ήταν υπεύθυνος πολίτης, ηθικός. Γιατί να του στερούν το δικαίωμα να επιλέξει τον θάνατό του και ελεύθερα να αποφασίζει για τον ίδιον; Δεν βλάπτει κανέναν. Είναι αδύναμος. Εμπρός του είναι το Μεγάλο Φως. Δείχνει ανήσυχος και φωνάζει: Μην κλείνετε τα φώτα! Μα γιατί κλείνετε τα φώτα; Το σκοτάδι έρχεται εύκολα από τις γενναίες δόσεις φαρμάκων. Ο ηλικιωμένος ασθενής στον θάλαμο 7 πάσχει από ανίατη αρρώστια. Κανένα φάρμακο, καμία θεραπεία δεν θα επιφέρει ίαση. Πάσχει σωματικά, ο νους του παραμένει υγιής, μυαλό ξουράφι. Τι κατάρα κι αυτή, ένα υγιές μυαλό να υπομένει τον θάνατό του! Η θυσία που ζητά καιρό τώρα από τον θεράποντα γιατρό, δεν εισακούεται. Διατείνεται πως αντιβαίνει της ιατρικής δεοντολογίας, «να υποστηρίζει τη ζωή», να μην διευκολύνει κανέναν θάνατο. Κι αν αυτά τα δυο είναι ταυτόσημες έννοιες, κάπου να συναντούνται; Γιατί τον κάνουν άβουλο, να δέχεται πληθώρα ...

  αναμνήσεις θέρους   Τα τριήμερα έμοιαζαν σαν προεόρτια των μεγάλων διακοπών. Εκείνα, με τις ημέρες του Καλοκαιριού να μην τελειώνουν. Μ’ έναν γεμάτο Αύγουστο και μια ζεστή θάλασσα για όλες τις ηλικίες.   Δεν υπήρχαν προπαρασκευαστικά τμήματα ξένων γλωσσών ή εντατικά προετοιμασίας για τις Πανελλαδικές. Υπήρχε μόνο παιχνίδι και θάλασσα. Ανέμελο ύφος αλά Χωκ Φιν και Τομ Σώγερ μ’ ένα στάχυ στο στόμα, χωρίς κινητό στο χέρι. Το χαμένο Καλοκαίρι της καρδιάς μας   Τα μπάνια κάποτε ανήκαν στο λαό. Το «Ελληνικό Καλοκαίρι» υπήρξε. Η κοινωνία φαινόταν τακτοποιημένη στις τάξεις της και η αμφισβήτηση ανήκε στην ιδεολογική πάλη μιας κάστας διανοουμένων αγωνιστών που χάριν σε αυτήν - ανέκαθεν- εκδημοκρατιζόμασταν. Με το θέρος ακόνιζες τα αυτοσχέδια δρεπάνια της συγκομιδής εικόνων και βιωμάτων και η λήξη του σχολείου σήμαινε μια νέα αρχή. Υπήρχε και παλιά κατηγοριοποίηση των διακοπών. Αν κάποια οικονομική και κοινωνική τάξη αναπολεί όμως τη χαμένη της αίγλη, τα λ...

  Προτομή Άγγελου Τερζάκη, πλατεία Άγγελου Τερζάκη Θα σας μιλήσω για τον λογοτέχνη της πλατείας, τον Άγγελο Τερζάκη. Η προτομή του μας συντροφεύει απόψε. Γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αι. στο Ανάπλι, όταν ακόμα υπήρχαν τείχη. Ανδρώνεται στο Μεσοπόλεμο, εποχή αβεβαιότητας, οικονομικού μαρασμού και θλίψης, κοινωνικής εξαθλίωσης, με το βάρος της ύπαρξης να δυναστεύει το μυαλό. Η γενιά του ‘20 τον επηρεάζει. Τον κερδίζει η Αθήνα. Η επαρχία θα παραμένει νοσταλγική, γλυκιά ανάμνηση και πεδίο έμπνευσης. Ο λόγος τον συνεπαίρνει και ο μύθος δεν τον αφήνει. Η επιστήμη δεν τον γοητεύει. Τάσσεται ισοβίως στην Συγγραφική τέχνη. Ταλαντούχος και προικισμένος με τα ιδανικά της αρχαίας Ελλάδας, του Βυζαντίου, του Ανεξάρτητου Έθνους, με ιστορικές, κοινωνιολογικές ανησυχίες, γράφει στοχαστικά ως δοκιμιογράφος και πεζογράφος. Ανήκει στη Γενιά του ‘30, ωστόσο δεν αποτελεί γνήσιο εκπρόσωπο του υπερρεαλισμού. Ο Τερζάκης γράφει με ένα μοναδικό ύφος γραφής.  Είναι η εποχή βέβαια που ζητά να υποτάξει...