Το δέμα

ΤΟ ΔΕΜΑ

……Αμέρικα, Αμέρικα

Η Αμερική δεν συμβολίζεται μόνο με το άγαλμα της Ελευθερίας και τους πύργους της. Είναι οι άνθρωποι και οι μνήμες τους. Για μένα τα δέματα απ' τον θείο ήταν η Αμερική. Ο ίδιος γινόταν το σύμβολο μιας «μεγάλης» χώρας, σύμβολο της ελευθερίας μέσα από τα υλικά και τα άυλα πράγματα που διακινούσε στοργικά. Μετανάστης στην Αμερική του ’60 είδε πολλά. Είδε σε σινεμασκόπ προέδρους να αλλάζουν, να ετοιμάζουν πολέμους,  να σκοτώνονται. Είδε το όνειρο από κοντά! Συνέχιζε πάντα αέναα να διακινεί δέματα προς τους συγγενείς στη μητέρα πατρίδα.

Το δέμα ήταν ολόκληρο εμπόρευμα. Ένας θησαυρός για τη δεκαετία του ’70 από οδοντόπαστες (Kolynos ή Golgate), καραμέλες, τσίχλες, ρούχα φορεμένα ή αφόρετα, υφάσματα, χαβανέζικα πουκάμισα, μέχρι αλεύρι και οδοντογλυφίδες! Ολάκερη η Αμερική σ΄ένα πακέτο μέσα. Στοιβαγμένα όπως ήταν για μέρες πολλές μέχρι να διασχίσουν τον Ατλαντικό, τη Μεσόγειο, τα υφάσματα κα τα μικροπράγματα, όλα εκείνα τα αγαθά του πλεονάσματος του πλούτου των εθνών μάζευαν δάκρυα του νόστου κι έφερναν μαζί τους φτάνοντας νοτισμένα πια στα χέρια μας. Άλλοτε στοιβαγμένα σε μεγάλο, άλλοτε σε μικρό δέμα μέσα . Ανάλογα την οικονομική ευμάρεια του θείου, ανάλογα τις διπλοβάρδιες και τις αντοχές του ..την κούραση. Μάλλον θα ένοιωθε πως όφειλε, ο ίδιος κάτι σαν ηθική υποχρέωση, να πρέπει να στέλνει μεγάλο το δέμα. Γιατί πως αλλιώς θα ζύγιζαν οι άλλοι τους συμβιβασμούς, τις ανοχές, τις αντοχές και την υπομονή του, αν όχι εμπράγματα. Πως θα δικαιωνόταν αν όχι με κείνα κει τα καλούδια που έστελνε. Δικαίωση για τον ίδιο έπαιρνε, ήταν ζήτημα αυτοεπιβεβαίωσης . Για εκείνον το μεγάλο ταξίδι που διάλεξε να κάνει νοσταλγός ναι, άπατρις όχι, ήταν εκπλήρωση και λύτρωση μαζί. Έφυγε για να δικαιώσει Το όνειρο .Το όνειρο δεν ξέρω αν μπόρεσε να εκπληρώσει τον ίδιον.

Εάν το δέμα όμως συνοδευόταν από γράμμα συγκινητικό, συγχωροχάρτια και ευχολόγια , υποσχέσεις για καλό αντάμωμα, αυτό το συνόδευαν 5$, 10$, ή 100$ παρακαλώ, αναλόγως πάλι την οικονομική ευμάρεια του θείου! Εκείνα τα υφάσματα και τα φορεμένα ρουχαλάκια που έστελναν ….. «για τα παιδιά» είχαν πάντα το ίδιο άρωμα . Ακόμη και σήμερα μπορώ να το αναγνωρίσω εκείνο το άρωμα του άγνωστου, του ξένου, του γοητευτικού, του μυστικού, το άρωμα Αμερικής που χαν εκείνα τα καλούδια κρυμμένα μέσα τους. Άρωμα που έσμιγε τα σώματα και εξάγνιζε τις ψυχές από τον καημό της ξενιτιάς. Έσβηνε με λησμονιά αισθήσεις που άναβε το ξόδι και σα νάμα ιερό εκείνο το άρωμα φυλάγεται και σήμερα ακόμη, μέσα στα συρτάρια, σε κρυψώνα που σιωπηρά, μαζί μετρούν τον χρόνο .

Η ειρωνεία ήταν πως στα τόσα κουτιά που έφτιαξε για τις ΗΠΑ ο θείος και έβρισκαν θέση τα αγαθά του άκρατου καπιταλισμού, σ’ένα τέτοιο θα χωρούσαν κι άλλα..ακόμη, πολλά….. Το τελευταίο μεγάλο δέμα που παραλάβαμε από το Αμέρικα είχε μέσα ένα σώμα , μια ψυχή, έναν κουρασμένο εργάτη , έναν μετανάστη του ονείρου, ένα θνητό oν, το ιδεώδες, την ελευθερία κλεισμένη και το σκοτωμένο άλογο της Αμερικάνικης Φαντασίωσης . Τα άλογα παρότι μάθαμε να τα αγαπάμε και να μας μαθαίνουν με τις ικανότητές τους, τα σκοτώνουμε όταν γεράσουν. Για να μυν υποφέρουν. Αν μπορούσαν και μόνα τους το ίδιο θα καναν.....

Ο θείος δεν διάλεξε να φύγει μόνος του και να επιστρέψει στη χώρα που τον γέννησε ////..ήρθε σαν εμπόρυμα με μιαν αλήθεια γραμμένη σε brand name πάνω του. Μπακάζι με φίρμα . Είχε μιαν αλήθεια γραμμένη στην αυτοκόλλητη ετικέτα του: πως τίποτα δεν γυρίζει πίσω όταν δεν το θέλει.

 4/12/2009

Ο Ποιητής και η Μούσα
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Προς τι καλόν, τι όφελος ηθέλησεν η τύχη,
κ' εν τη αδυναμία μου επλάσθην ποιητής;
Μάταιοι είν' οι λόγοι μου• της λύρας μου οι ήχοι
αυτοί οι μουσικώτεροι δεν είναι αληθείς.

Εάν θελήσω ευγενές αίσθημα να υμνήσω,
όνειρα είν', αισθάνομαι, η δόξα κ' η αρετή.
Παντού απογοήτευσιν ευρίσκ' όπου ατενίσω,
κ' επί ακάνθων πανταχού ο πους μου ολισθεί.

Η γη 'ναι σφαίρα σκοτεινή, ψυχρά τε και δολία.
Τα άσματά μου πλανερά του κόσμου είν' εικών.
Έρωτα ψάλλω και χαράν. Αθλία παρωδία,
αθλία λύρα, έρμαιον παντοίων απατών!

ΕΡΑΤΩ

Η ΜΟΥΣΑ
Δεν είσαι ψεύτης, ποιητά. Ο κόσμος τον οποίον
οράς εστίν ο αληθής. Της λύρας αι χορδαί
μόναι γνωρίζουν τ' αληθές, και εις αυτόν τον βίον
οι ασφαλείς μας οδηγοί μόναι εισίν αυταί.

Του θείου είσαι λειτουργός. Σοι έδωκε τον κλήρον
του κάλλους και του έαρος. Μελίρρυτος αυδή
ρέει από τα χείλη σου, και θησαυρείον μύρων
είσαι - χρυσή υπόσχεσις και άνωθεν φωνή.

Εάν η γη καλύπτεται με σκότος, μη φοβείσαι.
Μη ό,τι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές.
Φίλε, πλησίον ηδονών, ανθών, κοιλάδων είσαι•
θάρρει, και βάδισον εμπρός. Ιδού το λυκαυγές!

Ομίχλη μόνον ελαφρά το βλέμμα σου τρομάζει.
Υπό τον πέπλον ευμενής η φύσις διά σε
ρόδων, και ίων, κ' ευγενών ναρκίσσων ετοιμάζει
στεφάνους, των ασμάτων σου ευώδεις αμοιβαί.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
(από τα αποκηρυγμένα )

Χανόμαστε!!!

΄Oλα τα ΡΑΙΧ του κόσμου, οι Σημαίες κι ένα μεγάλο ΟΧΙ.
Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία , το Α’ Ράιχ, ο Μπίσμαρκ , ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος , ο Καπιταλισμός , το Bauhaus , το Γ’ Ράιχ και το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Κόμμα , έφεραν την πτώση του προσώπου που το ανέδειξε. Έφεραν την ήττα του Υπερανθρώπου του Νίτσε και η θραύση κρυστάλλων του Ολοκληρωτισμού γέννησε τον άσβεστο φόβο στα κομμένα μυαλά των ανθρώπων του.
Φύρερ & Ντούτσε. Δυο πρόσωπα για μια ΕΜΜΟΝΗ ΙΔΕΑ.
Σωά , η αλησμόνητη λέξη, έτσι όπως ορίζουν οι Εβραίοι το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ . ΝΑΖΙ, το κίνημα της εξουσίας και η αλησμόνητη λέξη όλων των υπολοίπων.
Κι όμως ο Ολοκληρωτισμός γεννήθηκε σε Καπιταλιστικό σύστημα, σε Βιομηχανοποιημένες οικονομίες και Δημοκρατικές κοινωνίες. Κάθε σχηματισμός ως ολότητα ενέχει βαθμό Δημοκρατίας , ελευθερίας και ολοκληρωτισμού. Γιατί όχι και Φασισμού. Ακόμη όμως και στη Δημοκρατία υπάρχουν μηχανισμοί καταπίεσης , καταστολής , προκειμένου να ασκηθεί η ΕΞΟΥΣΙΑ και να διατηρηθεί η Υποδούλουση των πολλών . Όσο ορθολογικά οργανωμένος κι αν είναι ο κοινωνικός βίος επιβάλλει κάποιο αυτονόητα αποδεκτό ποσοστό ελευθερίας χάριν αποδοτικότητας της παραγωγής και των διοικητικών θεμάτων (Habermas). Όταν συγκροτούμε κοινωνίες, έλεγε ο ίδιος, ανάγουμε το ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ. Ειδάλλως , ακόμη και σε φιλελεύθερη οικονομία ενός καλά οργανωμένου συστήματος ευδοκιμούν φαινόμενα Προπαγάνδας, Ιμπεριαλισμού, Φασισμού.

Ο U. ECO μιλώντας για τον εθνικισμό και για τον αρχέγονο φασισμό (ως κάτι που προϋπάρχει από την γέννηση) αναφέρει πως Ο φασισμός εκμεταλλεύεται την ατομική και κοινωνική απογοήτευση. Όλα τα φασιστικά κινήματα του παρελθόντος αξιοποίησαν την εξαθλίωση και την πολιτική απογοήτευση που προκάλεσαν, ιδίως στα μεσαία κοινωνικά στρώματα, οι οικονομικές κρίσεις. Επίσης αναφέρει ότι, οι άνθρωποι που δεν έχουν ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα προβάλλουν ως μοναδικό τους προνόμιο την ΚΟΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ . Αυτή είναι η απαρχή του Εθνικισμού που για να επιβιώσει έχει ανάγκη από ΕΧΘΡΟΥΣ . Το μόνο εύκολο στη σύγχρονη κοινωνία μας είναι να εντοπίσεις , να βρεις ή και να γεννήσεις έναν εχθρό. Το δύσκολο είναι να δημιουργήσεις έναν φίλο ( ανάγετέ το και σε ατομικό επίπεδο) .
Όταν μένουμε στο Φαντασιακό ακυρώνουμε την πραγματικότητα. Όταν στεκόμαστε στα σύμβολα (σημαίες, θυρεοί) διαφθείρονται τα μυαλά. Όταν προσκολλούμαστε σε πίστεις (Θεούς , Αγίους) και σε έννοιες ( έθνος, αυτοκρατορία ) αφορίζεται η σκέψη και το ελεύθερο πνεύμα. Οδηγούμαστε σε καταστολή, σε καταστροφή , σε αφανισμό. Έχουμε τη δύναμη και γνωρίζουμε πώς να εκφέρουμε και πως να λέμε ΟΧΙ !! Όχι στο μίσος. ΟΧΙ στην Ενοχή. ΟΧΙ στο τυχαίο και το Μοιραίο. ΟΧΙ στην κοροϊδία. ΟΧΙ στο μαρασμό. ΟΧΙ στην εκδίκηση. ΟΧΙ στην απαξίωση.
Να απαντήσω όμως και στο μικροφασίστα της γειτονιάς μας. Της γειτονιάς σου, της γειτονιάς μου. Αυτόν που τρέφει καλά μέσα στο σώμα της η κοινωνία και στα σπλάχνα της συνεχίζει να μεγαλώνει . Νομίζοντας η ίδια πως τον ανδρώνει να γίνει πολίτης - πολεμιστής ηθικής γίνεται οπλίτης και ξεχνά να νικά δίνοντας μάχες θάρρους προτιμά όμως να κερδίζει πολέμους με μόνο όπλο τη διαφθορά.



Στο μικροφασιστάκο του Άργους , Αντιδήμαρχο της πόλης- κράτους του που η ορμή του θανάτου τον έχει ευνουχίσει λέω ένα «ΟΧΙ κε αντιδήμαρχε» δεν βγάζεις εσύ τους λόγους σου, δεν ρητορεύεις εσύ φιλιππικούς. Αυτά στα γράφουν οι από κάτω (όπως τους θεωρείς) . Ο λαός (που για σένα είναι η φυλή σου)είναι εκείνος που σε ανέβασε στους ώμους του τώρα θέλεις να τον θάψεις μπρος στον φόβο μην και αφυπνιστεί και σε πετάξει κάτω . Μη λές και δείχνεις με το χέρι σου πολλά γιατί ομοιάζεις με κάποιον που δεν θέλω να πω. Σου λέω για τελευταία φορά «ΟΧΙ! Δεν θα κόψεις τα δέντρα για να κάνεις το Parking των ονείρων σου. Να βρείς άλλο μέρος και τρόπο να βάλεις τα ΙΧ, εκεί κοντά στη γειτονιά σου , στο δικό σου Ράιχ που τόσο αγάπησες».

ΑΡΓΟΛΙΚΟΣ ΚΟΛΠΟΣ
ΗΣΥΧΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Όταν τα χρώματα στερεύουν γιατί στερεύει η φαντασία όλα ένα χρώμα γίνονται, λίγες οι λέξεις, μια η κλίση :
πράσινο το χρώμα....
πράσινη η φύση
πράσινη η ελπίδα
πράσινη η ομάδα
πράσινος ο γεωφυσικός χάρτης
πράσινη η βλάστηση
πράσινο το Ακρωτήρι
πράσινο το τσάι
πράσινο το σαπούνι
πράσινο το παντελόνι
πράσινο το μπουκάλι
πράσινο το μπαλόνι
πράσινη η μπύρα
πράσινο το χορτάρι
πράσινο το δέντρο
πράσινη η τσουκνίδα
πράσινη η γραμματοσειρά
πράσινος ο Δήμος
πράσινη η χώρα
πράσινο το κόμμα
πράσινα τα άλογα.

Η Μοναξιά του Ποδηλάτη




Βροχή οι ποδηλάτες έπεφταν απόγευμα Σαββάτου καμουφλαρισμένες σταγόνες γίνανε πάνω σε ερωτικά σατέν,αποκοιμήθηκαν γλυκά στις ράχες σαλονιών, σε τετράγωνες οθόνες μέσα κρύφτηκαν στις ράθυμες κι ανάλαφρες εκείνες ώρες -τις απογευματινές-
Με του καιρού τη συστολή ….με τη βροχή μαζί…. νικήθηκαν μεμιάς οι ποδηλάτες...
Παρατημένα πίσω τους τα σύνεργα: ρόδες, φρένα, πεντάλ και λασπωτήρες, δυναμό, κουδούνια , σύμβολα μιας χούφτας ανθρώπων, λάβαρα επανάστασης, που όλα μαζί πόνταραν σε κίνημα μιας Ιδέας..

Η Ιδέα: το ποδήλατο = λάβαρο με αυτό θα δείξουμε πως κάτι απαιτούμε .
Παρότι μάθαμε να συγχωρούμε και στον χ(κ)αμένο να ποντάρουμε δεν πάψαμε , ας κόψουμε συνήθειες παλιές και πίσω να μην κάνουμε στους δύσκολους καιρούς.....γιατί όταν οι πολλοί βαράμε πεταλιά , οι Ολίγοι να βαράνε μ.....

[Mε αφορμή την Ποδηλατάδα στο Ναυπλιο στις 26/9/09 που ακυρώθηκε λόγω βροχής]

ΤΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ



Άκαπνοι, υγιείς , ενοχλημένοι από τους άλλους, τους καταπιεστές - καπνιστές βάλθηκαν τα βλαβερά Τσιγάρα να τα βγάλουν κι Απαγορευμένα . Ξεχνάνε μάλλον τα μυριάδες σπιτικά που στήσανε τσιγάρα , ποτά, ξενύχτια και λοιπά….


Αφιερώνω τους παρακάτω στίχους στους μη καπνίζοντες κορακοζώητες. Μπορεί κάποτε να γίνουν απαγορευμένοι, γι΄αυτό κάντε τους save as… στον Υπολογιστή σας...

Όσοι με το χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
Πάντα γελαστοί….πάντα γελαστοί….
πάντα γελαστοί και…γελασμένοι
Άλκης Αλκαίος


Σε επόμενο Post θα ακολουθήσουν φωτογραφίες –«Απαγορευμένες»- που θα έχουν θέμα το τσιγάρο. Όσοι ενοχληθούν από τους καπνούς των φωτογραφιών να κόψουν την ανάγνωση του parlapipi (αφού το τσιγάρο προφανώς το έχουν κόψει) .

ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΜΕΡΟΣ ΙΙ


Ειδα, με χαρά,πως οι πεταλουδίτσες που κυκλοφορούν στη Λεωφόρο Αργους-Ναυπλίου μπαίνουν και σε ταξί! Μαλιστα, τώρα πηγαίνουν με ρόδες . Ρολάρουν στο δρόμο καλύτερα, γρηγορότερα και με άνεση. Ετσι δεν τους ενοχλεί ο θόρυβος, η ταχύτητα δαιμονισμένων εποχούμενων, παρά μόνο η συνείδηση του ταξιτζή κι αυτό με τρομάζει λίγο.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΓΕΙΑ

ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ: ΣΗΜΕΡΑ ΜΟΥ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΜΟΥ
ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΝΕΧΟΤΑΝ
ΝΑΙ, ΔΕΝ ΤΟ ΚΡΥΒΩ ΤΟ ΠΑΡΑΜΕΛΟΥΣΑ ΛΙΓΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΜΕ ΑΦΗΣΕ ΓΙ' ΑΥΤΟ!

Ένας ξεχωριστός Άνθρωπος

Μια Ψυχούλα (μια πεταλούδα) μου φέρνει στο νου τον άνθρωπο εκείνο, τον Ένα, τον ξεχωριστό. Τον βλέπω να κυκλοφορεί στην άκρη της λεωφόρου, δίχως φώτα , δίχως αντανακλαστικά και ανακλαστικά καλά, δίχως ζώνες ασφαλείας, λάστιχα και ρόδες, δίχως αλυσίδες, σχεδόν ελεύθερος....Θεράπων και ασθενής...
Μου φέρνει στο νου εκείνα τα μάτια που δεν αποκρίνονται στο βλέμμα μου, που δεν με κοιτούν και με απαξιώνουν. Δε με παρεξηγώ που δεν έχω λόγο να σταθώ και δεν στέκομαι, που τον προσπερνώ. Δεν έχω λόγο να πονώ και δεν τον συμπονώ. Είναι γιατί δεν θέλω να μετρώ το ύψος του μυαλού μου με το βάθος της ψυχής του .
Είμαι ο ένας από τους πολλούς κι Αυτός ο ΄Ενας από τους λίγους κι εκλεκτούς. Παιδί ενός ανώτερου Θεού. Γι’ αυτό είναι ξεχωριστός.

Στις Πεταλούδες της Κεντρικής μας Λεωφόρου: Άργους-Ναυπλίου.
Ελπίζω ο Δρόμος που παίρνουν κάθε μέρα να’ ναι ανώδυνος.

Πρωϊνό στον Αργολικό Κόλπο

Με αφορμή κάποιες αιρετικές απόψεις για το Ναύπλιο και περί Μουσικής (airetika.blogspot.com,9/9/09) σημειώνω τα παρακάτω..... Σύμβολα:
15 Σεπτεμβρίου
Παγκόσμια Ημέρα της Δημοκρατίας

ΤΙ ΕΙΝΑΙ BRÜNO?






Ειναι τα πολλά πρόσωπα του ΕΝΟΣ(ΕΝΑ=ΟΛΟΝ)
Sacha Baron Cohen = Ali G, Borat ,BRÜNO etc.

Είναι κι άλλα
BRÜNO : ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.
BRÜNO : ΝΙΚΑΕΙ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΑΣ , ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΥΣ.
BRÜNO : ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ. ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥ. ΜΟΝΟ ΜΗΝ ΤΡΟΜΑΞΕΤΕ.
BRÜNO : ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ COHEN TOY KINHMATOΓΡAΦOY ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.
BRÜNO : ENAΣ ΑΚΟΜΗ ΕΒΡΑΙΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
BRÜNO : Ο ΧΥΔΑΙΟΣ GAY(??) ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΠΟΥ "ΜΠΑΡΜΠΕΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΠΑΥΤΑ ΤΟΥ" ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ ΜΑΣ ΕΝΩ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΥΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΑΠΟ ΑΜΑΡΤΙΕΣ, AIΣΧΗ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΒΡΩΜΙΕΣ.
BRÜNO : Ο ΤΟΛΜΩΝ ΝΙΚΑ . ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΕΙΣ ΠΟΛΛΑ Α...ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ.
BRÜNO : ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΥΧΕΡΟΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ,ΕΣΤΩ ....
Μήπως είναι και κάτι άλλο;

Οι Μετανάστες Ψυχές (ή ένα γράμμα στην άμοιρη θεία)

ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΛΕΝΕ ΞΕΝΟ
Γυρίζει γυμνός , μόνος, φορώντας παπούτσια με λάστιχα από ζεμπίλι για σόλες . Ξένος στους ξένους , μισολιπόθυμος , ασθενικός , οι αλμυρές σταγόνες ιδρώτα ξεγελούν τη δίψα του . Μια πατουλιά γυρεύει να σταθεί , να λημεριάσει , μα « όταν μοίραζαν πατρίδες αυτός έλειπε για αλλού κι έτσι δεν πρόλαβε αφού δεν άφησαν τίποτα γι’ αυτόν , τίποτα δεν περίσσεψε. Κι έτσι τώρα λίγο απ΄ τον ήλιο σου ψάχνει να δει , να αγναντέψει έστω αρκείται και στο σκοτάδι μέσα μπορεί να παλέψει στην άβυσσο των ονείρων σου αρκεί να βρεθεί από μια χαμένη πατρίδα σε μια χαμένη ζωή.. Τίποτα δεν του ανήκε , τίποτα δεν του ανήκει , κανείς δεν του χάρισε κάτι , δεν του χαρίστηκε κανείς, λαθραίος , έγινε , φυγάς ……..

΄Ολοι τον λένε ΞΕΝΟ μήπως γιατί δεν είναι ΙΔΙΟΣ με τους άλλους , δεν ομοιάζει με αυτούς αρκετά , μην είναι τα σχιστά του μάτια , το μελαμψό χρώμα του δέρματός του , τα ρούχα του εκείνα τα διαφορετικά ;;..τι είναι αυτά που τον κάνουν ξένο;
Φοβάμαι να σκεφτώ θεία, να πιστέψω , ή να αναθεωρήσω ποιος/-α στα αλήθεια είναι, είμαι. Μην είμαι εγώ ο ξένος φοβάμαι, μήπως και φοβηθώ …. όταν τον εαυτό μου μάθω όταν κατάματα κοιτάξω με θάρρος , τον άλλον, εκείνον, στα μάτια, σε εκείνη τη γνώριμη (σε όλους μας ) γλώσσα , την κοινή , αυτήν του σώματος μιλήσω.
Μήπως εγώ , εσύ , του γύρεψες να ρθει κι ήρθε να σε βρει να σε γνωρίσει , να μάθεις , να μάθω ποιος , ποια στα αλήθεια είσαι , είμαι , να με γνωρίσει , να σε γνωρίσω , να σ’ αποκαλύψει , να με αποκαλύψει , να αποκαλυφθούμε;;;;
Για να μάθεις ήρθε θαρρώ εκείνος ο ξένος , πως με στη σάρκα σου έχεις ψυχή. Να μάθεις πως ξέχασες τη μισερή ψυχή σου και πως το σώμα είναι απλά αυτό που την κουβαλά , την πάει όπου αυτό πάει κι αυτή μέρα νύχτα ψάχνει να βρει σώμα για να μπει , ψάχνει το σώμα με τις χαμένες αισθήσεις του να νοιώσει, να το ξυπνήσει θέλει ….. άλλες φορές ψάχνει να μάθει σε ποιο σώμα ανήκει , ποιον κυβερνά, ποιος την κυβερνά αφού μάλλον μαζί με τη ψυχή ξέχασε και το σώμα να αγαπά ....αφού δεν το δώσες (θεία) με πάθος , δεν το μοιράστηκες αληθινά κι έτσι ξένο το βλέπεις τώρα , τρέμεις στη σκέψη , φοβάσαι εκείνο το βλέμμα που σε επιβλέπει και είναι το δικό σου ….να ξερες πόσο κι αυτό υποφέρει .
Κι έφτασε η στιγμή να αφήσεις δυο ξένους μονάχους να σε διεκδικήσουν : ψυχή και σώμα (έρωτας) να παλέψουν ποιο θα σε κερδίσει . Ο νικητής σου ανήκει ,πάρτον ελεύθερα, η νίκη όχι.

O έρωτας και η ψυχή (Lionel Noel Royer)

ΑΡΝΗΣΗ
Γυρίζει μόνος , ξένος . Το μόνο που του ανήκει είναι η ασχήμια που ζωγράφισαν στο πρόσωπο του ανεξίτηλα έμποροι ψυχών κι ύστερα την ξεπούλησαν κομμάτι- κομμάτι εκεί στην αγοραία κόλαση που όποιος έχει πουλά κι όποιος προλάβει αγοράζει .. Σε συμβουλεύω θεία , για το καλό σου : μην αγοράσεις τίποτα που να του ανήκει , μπορεί να είναι δικό σου. Η ψυχή του άλλου δεν ξέρεις ποτέ αν είναι και ψυχή σου ! Είμαστε ΕΝΑ κι αυτό πρέπει κάτι να σου λέει . Η ψυχή είναι σκύλα κατατρεγμένη , κυνηγημένη , λαθραία ζει μέσα στη σάρκα οποιουδήποτε βρει , χαμπάρι δεν παίρνει σε ποιο σώμα ανήκει , σχεδόν παράσιτο . Το σώμα όμως ρωτώ ξανά, ποιος το κυβερνά;

ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ / ΟΜΟ-ΦΟΒΙΑ ή ΚΥΝΟ-ΦΟΒΙΑ
-Μην του μιλάς έτσι βρε θεία του άλλου , εκείνου του ξένου
- Γιατί, δεν τον βλέπεις , όλη μέρα κάθεται και κοιτάζει , τι κοιτάζει;
- Έτσι κοιτάζει βρε θεία , αφού δεν έχει τι άλλη δουλειά να κάνει.
-Να πάει να βρει.
-Αφού βρε θεία δεν βρίσκει.
-Κοίταξέ τον εκεί , θα μας σκοτώσει στον ύπνο μας , θα μας κλέψει και μετά θα εξαφανιστεί.
-Μη , μην το κοιτάς έτσι βρε θεία, δεν είναι ΑLIEN , μην του πετάς έτσι το φαί, δεν είναι σκυλί ,άνθρωπος είναι, με σάρκα και ψυχή.
-Θα φωνάξω την αστυνομία να τον διώξουν από δω.

-Μα είναι Δημοτικό το Πάρκο απλά είναι δίπλα στο σπίτι σου θεία….. Μη , μη θεια , μη αστυνόμε μην τον διώχνετε έτσι σαν σκυλί , άνθρωπος είναι, δεν τον βλέπετε ; Φοβάμαι θεία νομίζω ότι μεταμορφώθηκες κι εσύ σε σκυλί . Μη , μη του γαυγίζεις έτσι , νομίζω ότι του μοιάζεις όλο και πιο πολύ . Νομίζω ότι έγινες σκύλα κι εσύ που τα ζωώδη ένστικτά σου σκοτώνουν τη γάτα ψυχή σου. Φοβάμαι και λυπάμαι για σένα τώρα με τι λύσσα που δείχνεις τον φόβο σου για να φοβίσεις τον άλλον φοβάσαι την ίδια . Από άλλη ράτσα ο καθένας κι όμως ίδιοι, σκύλοι!!

-Μήπως αυτό που φοβάσαι στον ΑΛΛΟΝ είναι γιατί σε κάνει να γνωρίζεις τη σκυλίσια ζωή σου ;
-Διώχνεις τον ΑΛΛΟΝ και διώχνεις ΕΣΕΝΑ , εκείνον τον ΞΕΝΟ που έχεις μέσα σου.
- Πρόσεξε λοιπόν θεία , πρόσεξε πολύ, φυλάξου! Έτσι όπως διώχνεις τους ξένους , εκείνους τους μετανάστες , λαθρομετανάστες , πρόσφυγες απ’ το σπίτι (σου) , την αυλή (σου) , το κτήμα (σου) , τη χώρα (σου) που τόσο τα προσέχεις και τα αγαπάς γιατί (σου) ανήκουν , ναι δεν λέω κι ούτε θέλω να τα μοιραστούμε αυτή τη στιγμή γιατί είναι δικά σου … αλλά ας το πάρει το ποτάμι … Μη μπερδευτείς φοβάμαι μη και μπερδευτείς και το κουστούμι που φοράς (το σώμα σου) το αφήσεις πουθενά και στο φορέσει άλλος και την ψυχή σου Διωκτικές Αρχές την διώξουν και φύγεις μακριά μας και ξενιτευτείς . Γιατί με όλα που γίνονται στις μέρες μας γυρεύεις καμιά φορά, το κακό δεν αργεί να γίνει ! Κι εκείνο που δεν θα άντεχα είναι να χάσω το σκυλί που έμαθα υπομονετικά να ακούω να γαυγίζει με τη δική σου φωνή!

ΑΝΤΙΟ
Φοβάμαι πολύ για σένα που αγαπώ , όποια κι αν είσαι , σε όποιο σώμα μέσα και να είναι η ψυχή σου. Να βλέπω θέλω συνεχώς την σάρκινη μορφή σου . Δίχως το σώμα η ψυχή πώς να υπάρξει θεία μα και το σώμα κούφιο είναι δίχως αυτήν. Γι’ αυτό θέλω να υπάρχεις πρώτα από όλα ΕΣΥ . Μη φύγεις!
Σε ασπάζομαι η ανιψιά σου Καίτη


ΥΓ . Οι άνθρωποι έγιναν εμπορεύματα . Ο ΜΑΡΞ θα έβγαινε από τα ρούχα του εάν μάθαινε πως το ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ σήμερα δεν είναι μόνο πράγματα μα και σώματα .
Ο παρλαπίπις
16/7/2009

Μυαλά σε παρακμή ή Μυαλά για επανάσταση;

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ’ την τρέλα, λιμασμένα ,υστερικά γυμνά,
Να σέρνονται μεσ’ απ’ τους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μια φλογισμένη δόση…
Ουρλιαχτό (Howl), Al. Ginsberg, 1955

Οι σύγχρονες εξελίξεις και η φρενίτιδα που τις διαπνέει προκαλούν παραζάλη μεθυσμένου στους άμοιρους κι έλλογους κατοίκους του άτεγκτου πεπρωμένου τους. Η θορυβώδης Τεχνολογία ανατάραξε τη βιο-μηχανοποιημένη ζωή προδίδοντας το ανθρώπινο μυαλό που την δημιούργησε, μετατρέποντάς τον άνθρωπο σε συνοδό -χειριστή μηχανημάτων και χρήστη ηλεκτρονικών προγραμμάτων. Θεωρώντας ότι θα «λύσει τα χέρια» για πολλές από τις ανθρώπινες εργασίες τους , ανθρώπινοι νόες παγιδεύτηκαν στον ιστό της Τεχνολογίας που οι ίδιοι «έπλεξαν» περίτεχνα .
Η εργασία , μια λέξη που κάποτε αντιπροσώπευε τον βασικότερο παραγωγικό συντελεστή στο παραγωγικό κύκλωμα της οικονομίας πλέον και στη βάση της θεωρίας περί μηδενικού κόστους (ει δυνατόν!) εκτός από το πλεόνασμα πλούτου δημιούργησε κυρίως πλεόνασμα ανθρώπινων χεριών (στρατιές εργατών ). Τα επιπλέον επαγγελματικά προσόντα της δεκαετίας του ΄60 και ΄70 έγιναν τα ελάσσονα και προαπαιτούμενα του ΄90 και του σήμερα . Η εργασιακή κουλτούρα αλλάζει άρδην και τίποτα σταθερό και βέβαιο δεν διαγράφεται στον ορίζοντα.
Τα γυάλινα πόδια του κοινωνικού ιστού μοιάζουν κλωστές που τις ύφαιναν για αιώνες ταξικές μοδίστρες στις βιομηχανίες του τρόμου ενός συστήματος καλά ριζωμένου στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Με νωθρή αντίληψη αποστεωμένα όντα αμείβονταν τα πενιχρά εισοδήματα και περισσεύματα ενός πλεονασματικού πλούτου που τσιγγούνικα μοίραζαν οι κάτοχοι των παραγωγικών μέσων. Έχει αλλάξει κάτι; Η αστάθεια στην εργασία με τα κατάλοιπα αυτής τα ασταθή συναισθήματα καθρεπτίζονται στις ασταθείς ανθρώπινες σχέσεις και τις ακατάληπτες συμπεριφορές , προκαλώντας διαστάσεις πανικού και τρόμου στα έμβια όντα του ανθρώπινου οικοσυστήματος .
Κι ενώ η εκπαίδευση ως θεσμός θα μπορούσε να συμβάλλει στο να ημερέψει κάπως η ψυχή του ανθρώπου τι μέλλει γενέσθαι (κόντρα πάντα στον ανυπέρβλητο φόβο του θανάτου), κανένα «θαύμα» δεν φανερώνει καμιά ελπίδα . Ο σημερινός άνθρωπος στριμωγμένος μόνιμα στην ακρούλα μιας γιγαντωμένης παγκόσμιας αγοράς και μόνιμα φορτωμένος το «σαμάρι» της γνώσης που μεταφέρει ατέρμονα, συρρικνώνεται συνεχώς. Γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες δεν ολοκληρώνονται σε κάποιο σημείο . Όταν μάλιστα οι ικανότητες καθορίζονται κατά κύριο λόγο από την γέννηση του ανθρώπου, η απαίτηση για μια εφ’όρου ζωής μάθηση (Δια Βίου Μάθηση) προσδίδει στη Μη Τυπική Εκπαίδευση (Δια Βίου Εκπαίδευση και Κατάρτιση ενηλίκων) και στην Άτυπη εκπαίδευση (αυτομάθηση και αυτομόρφωση) μιαν αναγκαιότητα πέραν της Τυπικής εκπαίδευσης (σχολείων , Πανεπιστημίων, κλπ.) .




Όταν όμως τροφοδοτείται μια παρωχημένη εκπαίδευση από το σχολείο και την τριτοβάθμια εκπαίδευση και με δεδομένη την ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος δίχως την δυνατότητα να παράσχετε ολοκληρωμένη βασική εκπαίδευση (απόκτηση δεξιοτήτων , γνώσεων ) δίχως τα δεκανίκια της παραπαιδείας, τα σχολεία πάσχουν από σοβαρή αναπηρία.

Πορεία Δικαίωσης και Εξουθένωσης

Το σχολείο ήταν και είναι γεμάτο ποικίλες ανεπάρκειες αλλά καλλιεργεί στους μαθητές έναν εξουθενωτικό ανταγωνισμό. Μαθητές ανώριμοι και άκακοι (κατά τον Rousseau και τον Πλάτωνα) «ντοπάρονται» να αναπτύσσουν την κακή πλευρά του εαυτού τους (κατά de Sande) καταργώντας ακόμη και την ηθική πλευρά της προσωπικότητάς τους προκειμένου να επιτευχθεί ο αυτοσκοπός της διάκρισης ( όπως της βαθμοθηρίας ,της εισαγωγής στα Ανώτερα Ιδρύματα).
Επιτυγχάνοντας το Ίδιον όφελος , τόσο οι μαθητές όσο και οι παιδαγωγοί, ως κοινωνικοί και ηθικοί (συν τις άλλοις) αυτουργοί τους, παραβλέπουν το Δημόσιο όφελος , την συνεργασία , την συνοχή και την ανάπτυξη της ομάδας (συμμαθητών) ώστε να επιτευχθεί ένα συνολικό Κοινωνικό όφελος. Αν και λειτουργώντας βέβαια στις αρχές διδασκαλίας της ομαδοσυνεργατικής συνεργασίας (πρότυπα project, κλπ.) στις οποίες τελευταίως πειραματίζονται (;;) δεν δείχνουν παρόλα αυτά να οδηγούνται στην αυτοαντίληψη και την συναισθηματική ανάπτυξη , πέραν της γνωστικής ανάπτυξης λειτουργώντας σε καθαρά ατομιστική βάση .
Ποια μπορεί να είναι τα συναισθήματα, ποιον κόσμο φτιάχνουν στο μυαλό τους, πώς να ορίζουν την ευτυχία αυτά τα άτομα ;
Ποια σχέση μπορεί να έχει η Δια Βίου Μάθηση με τη Σχολική Μάθηση και τον σκοπό της κοινωνικής ευημερίας;
Η συνεχής και Δια Βίου Μάθηση (Life Long Learning) είναι μια θεμελιώδης αρχή , μια πραγματικότητα κι όχι μια ωραία θεωρία. Έχει τεράστια σχέση με το εκπαιδευτικό σύστημα έτσι όπως το αντιλαμβανόμαστε και υφίσταται ως ένα ακόμα σκαλοπάτι εκπαίδευσης (μετά την Α’θμια και Β’θμια εκπαίδευση). Δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αποκομμένη η Δια Βίου Εκπαίδευση από το συνολικό σύστημα , παρέχοντας αυτόνομα και ανεξάρτητα μάθηση σε ανθρώπους που έχουν βιώσει απαξιωμένα και αναχρονιστικά εκπαιδευτικά συστήματα1 .
Σε πολλές περιπτώσεις η εκπαίδευση ενηλίκων «αντιγράφει» το σχολείο και αυτό γιατί , είναι δύσκολο να επιτευχθεί το «μαθαίνω πώς να μαθαίνω» (learning to learn) από έναν άνθρωπο που δεν διδάχτηκε ποτέ αυτόν τον τρόπο μάθησης. Επιπλέον, ένας μεγάλος και ώριμος (ηλικιακά κι όχι πνευματικά) μαθητής (στην επιστημονική ορολογία: ενήλικας εκπαιδευόμενος) έχει μάθει να αμφισβητεί την παιδεία που τον άνδρωσε, να τρομάζει μπροστά στη νέα γνώση , ενώ η κοινωνική αξία της εκπαίδευσης που παρέχεται από φορείς εξωσχολικούς και μετα-σχολικούς (θεσμικούς ή όχι φορείς), να είναι αμφίβολη έως ανύπαρκτη –άνευ αξίας- για τον πολίτη (βλ. η τάξη πραγμάτων στα ΚΕΚ).
Κάτι φταίει γι’ αυτό . Αν και το υψηλό μορφωτικό επίπεδο και η κουλτούρα του λαού μας κατέληξε να κατέχεται από μια ομάδα «ολίγων», των φωτεινών και πλούσιων πνευματικά αυτοτροφοδοτούμενων ανθρώπων και όχι των πολλών, αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της ατίθασης παιδικής και νεανικής ηλικίας. Όχι μόνον. Κυρίως ένας σημαντικός λόγος είναι αυτός που « οφείλεται στην απουσία κινήτρων για μάθηση, ενεργοποίησης, υιοθέτησης κουλτούρας μάθησης και απόκτησης νοητικών εργαλείων τέτοιων που θα ήταν εφόδια στη ζωή όλων και στη μετά το σχολείο μάθηση και για την προσωπική και επαγγελματική ανάπτυξη »2.
Ο θεσμός της Δια Βίου εκπαίδευσης με την ευρύτερη σημασία της καλείται σε πολλές περιπτώσεις (σ.σ. και στα πλαίσια της Μη Τυπικής εκπαίδευσης), να υπηρετήσει μια σειρά από σπουδαιότατες κοινωνικές και παραγωγικές λειτουργίες, όπως: ενημερωτική εκπαίδευση - ανάκτηση απώλειας γνώσεων, σπουδές αναπροσανατολισμού για την άμβλυνση των συνεπειών της τεχνολογικής ανεργίας , πολιτιστική παιδεία εξω-επαγγελματική, κλπ. (Καρατάσιος-Μιχαηλίδης, 2007). Καλείται επίσης αυτή μορφή εκπαίδευσης να πρέπει να καλύψει κενά και να καταργήσει τα στεγανά της βασικής εκπαίδευσης , τις παραδοσιακές αντιλήψεις και τα στερεότυπα που καλλιεργούνται από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές : μαθητές- γονείς - δάσκαλοι εντός κι εκτός σχολικού συστήματος. Καλείται να σπάσει κρίκους στην αλυσίδα της προσωρινής και στείρας γνώσης, του ανήθικου αγώνα βαθμοληψίας και μετά επαίνων –επιβράβευση- μόνον των καλυτέρων , του ιδρυματισμού και της φοβίας στη γνώση, της στέρησης της ελευθερίας, στην ανάπτυξη της δημιουργικής και κριτικής σκέψης του ατόμου, στη σωματική και ψυχική υγεία του. Σημειωτέον εδώ η ανύπαρκτη συνεργασία και συμβολή ψυχολόγων και συμβούλων στα σχολεία και η ενεργός εμπλοκή τους με τις οικογένειες ώστε η προαγωγή της ψυχικής υγείας του ατόμου να συντελεί σε ένα μεγάλο βαθμό στο βέλτιστο εκπαιδευτικό αποτέλεσμα, τη μάθηση . Ξεχνούν μάλλον πως το άτομο - παιδί έχει πάνω από όλα τον συναισθηματικό του κόσμο και η ανάγκη για ομαλή ένταξή του και η αναζήτηση της ευτυχίας στις κοινότητες όπου αυτό διαβιώνει και η κοινωνική και συναισθηματική αγωγή είναι ένα ζήτημα για τον φορέα που παρέχει εκπαίδευση . Χρειάζεται τη γνωστική αντίληψη και την ενδυνάμωση (οι μαθητές λαμβάνουν κριτικά τη γνώση) , έχουν ανάγκη όμως τον αυτοκαθορισμό και την ανάπτυξη της αυτοαντίληψης , σύμφωνα με τις αρχές της Ψυχοπαιδαγωγικής.
Η στάση επιπλέον, αποφυγής ανάμειξης των εκτός του σχολείου προβλημάτων από κοινωνικές ομάδες που αποτελούνται κι από τους ίδιους του μαθητές τους πολλές φορές και ο ενδοσκοπισμός και η εσωστρέφεια των σχολικών ιδρυμάτων, κάθε βαθμίδας , ελλείψει σημειωτέον Ενιαίου Πλαισίου Αξιολόγησης της εκπαίδευσης (στην Ελλάδα) σκιαγραφούν μια αυτιστική παιδεία που ζυμώνει ατροφικές αντιλήψεις και πεθαμένες συνειδήσεις σε άτομα προετοιμασμένα σε ηθική πτώχευση. «Η παρωχημένη επιπλέον λογική ότι ο χρόνος της σχολικής εργασίας είναι ο μόνος ουσιώδης, έρχεται σε αντίθεση με την αληθινή πλευρά της σχολικής πραγματικότητας που είναι ότι: δεν μαθαίνουμε πάντα αυτά που πρέπει και πολύ περισσότερο αυτά που επιθυμούμε στο σχολείο»2 .

Παραβλέπουμε ίσως τη μεγάλη αξία της άτυπης μορφής εκπαίδευσης όπως Μουσεία, Εκθέσεις, εκπαιδευτικά ταξίδια, κλπ. Ξεχνάμε ίσως ή παραβλέπουμε ακόμα, την γνώση που προέρχεται από την χρήση του Η/Υ και το Ιnternet ως μια μορφή ανάπτυξης γνωστικών και μεταγνωστικών ικανοτήτων στο πλαίσιο της αυτομόρφωσης που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, την έρευνα στις βιβλιοθήκες, κλπ.κλπ. . Το να αντιμετωπίζεται όμως η εισερχόμενη ξένη γνώση ως μικρόβιο μεταδοτικής ασθένειας που εισέβαλε σε «παρθένο» οργανισμό από άγνωστο μεταδότη είναι λογική τρόμου!
Τα σημερινά εκπαιδευτικά ιδρύματα μοιάζουν να ευδοκιμούν σ’ ένα κόσμο αποξενωμένο δίχως σοβαρές διασυνδέσεις με τον εξωσχολικό κόσμο, την πραγματική κοινωνία που γεννά ανθρώπους και διαμορφώνει τις συνειδήσεις τους . Ακόμη και σε πρότυπα Ιδιωτικά σχολεία και Ιδρύματα όπου υπερέχει ο υλιστικός- κερδοσκοπικός χαρακτήρας του αγαθού «Γνώση», ως ένα ανταλλακτικό εμπόρευμα, αναμασούν μεθόδους μάθησης και τρόπους διδασκαλίας που δίχως να έχουν χωνέψει καλά δείχνουν να τους έχουν «κάτσει στο στομάχι». «Η εκπαίδευση και κάθε σύστημα που την παρέχει οφείλει να δημιουργεί πνευματικά και ψυχικά πλούσια και εσωτερικά ευτυχισμένα άτομα, γιατί «ποτέ ένας εσωτερικά ευτυχισμένος άνθρωπος δεν κήρυξε έναν πόλεμο , ούτε λίντσαρε έναν έγχρωμο , δεν διέπραξε έγκλημα ή κλοπή . Το μεγαλύτερο πρόβλημα κάθε εκπαίδευσης είναι ο τρόπος συντονισμού του ψυχολογικού με τον κοινωνικό παράγοντα» 3.
Η αντίληψη που προσπαθεί να σχηματίσει η κοινωνία στα παιδιά της είναι ψευδο-εικόνες ψευδο – ειδώλων: πρότυπα ανθρώπων βαθιά αποτυπωμένα στις συνειδήσεις τους που δεν καταργούνται εύκολα, όπως αυτά των μορφωμένων, των πλουσίων και καταξιωμένων επαγγελματικά, των εκπαιδευτών, δασκάλων, αλλά και διευθυντών τραπεζών κι επιχειρήσεων (έτσι τουλάχιστον απάντησαν μαθητές λυκείου σε «γκάλοπ» που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα στην ερώτηση «τι θέλετε να γίνεται όταν μεγαλώσετε;») . «Οι νέοι όμως βλέπουν καθαρότερα από τους μεγάλους» , όταν γάλλοι μαθητές εξεγείρονταν, μιλώντας για «την αθλιότητα του να είσαι νέος και μαθητής στη σημερινή κοινωνία»4 αμυνόμενοι λες, σε έναν κλεφτοπόλεμο με την φαντασία. Οι νέοι δεν αποδέχονται να ξεγελαστούν ευαρεστημένα με το ανάποδο είδωλο του καθρέφτη που τους προσφέρουν οι μεγάλοι για να δουν τον κόσμο (αν και μας ξεγελούν με τη στάση τους). Δεν αποδέχονται και δεν δέχονται πολλά. Παραδείγματα τρανά όπως, η εκμετάλλευση των μαθητών από τους ίδιους τους καθηγητές , που την ίδια στιγμή είναι καθηγητές στην αίθουσα του σχολείου και στα ιδιαίτερα στο σπίτι τους. Δεν αποκαλύπτουμε την αλήθεια στους νέους αλλά ανακαλύπτουν τελικά την αλήθεια μόνοι τους , φτάνοντας στην σύγκρουση με τον εαυτό τους και την καθαρή ψυχή τους. Θυμωμένα με τους μεγάλους, μικροί ήρωες θρυμματίζουν βίαια και επιδεικτικά, τον γυάλινο κόσμο στον οποίο ζουν αποκαλύπτοντάς μας την δύναμή τους (θρύψαλα σκουπίζουμε έως και σήμερα από πρόσφατα γεγονότα αντί να σαρώνονται ενοχές).
«Ο ψυχικός όμως παράγοντας αποτελεί τη βάση της εκπαιδευτικής διαδικασίας , εφόσον τα ένστικτα και οι ικανότητες καθενός (μικρού ή ενήλικα μαθητή) συνιστούν τα βασικό υλικό και την αφετηρία κάθε αγωγής.3
Η κοινωνία χρειάζεται ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπως και ένα πολιτικό σύστημα να ταιριάζει στους πολλούς κι όχι στους λίγους . Χρειάζεται να χτίζει βιώσιμες κοινότητες ώστε οι πολίτες που διαβιούν σε αυτές να έχουν διασφαλίσει τις προϋποθέσεις στο να δημιουργήσουν συνθήκες ευημερίας και ευτυχίας. «Δεν θέλουμε σχολεία απλά στο να συντελούν στη νομιμοποίηση του καθεστώτος, την υψηλή κατάρτιση εξειδικευμένου προσωπικού , την αναπαραγωγή του εξορθολογιστικού πνεύματος και των ανάλογων στάσεων και μορφών συμπεριφοράς» 5. Τα σημερινά σχολεία συγκαλύπτουν δίχως να εξομαλύνουν ή και να καταργούν όπου χρειάζεται παρόμοια φαινόμενα στη λογική του συντηρητισμού. «Ο μορφωμένος άνθρωπος είναι σίγουρα ο προσαρμοσμένος άνθρωπος, γιατί είναι ο πιο κατάλληλος για τον κόσμο»6 και δεν θεωρούμε ξεπερασμένη ούτε αποκτά ιδεολογικό χρωματισμό η άποψη που αναφέρει ότι «τα Πανεπιστήμια ήταν από τα Κέντρα της πολιτικής και κοινωνικής συντήρησης….ότι οι μορφωμένοι δεν μπορούν να ζήσουν έξω από το Κρατικό μηχανισμό και πολύ περισσότερο κόντρα σ΄ αυτόν……»7.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της Πρωτοβάθμιας , Δευτεροβάθμιας και Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης καλά αφομοιωμένο στη κοινωνία, συντηρεί τις ανισότητες και θρέφει το κοινωνικό σύστημα . Μαθαίνει καλά τους μαθητές να διαχωρίζουν τις κοινωνικές –οικονομικές- τάξεις , τη διάκριση του άριστου και του κακού μαθητή, τον ατίθασο και τον γεμάτο απείθεια μαθητή, τον γεννημένο με πολλές ικανότητες και τον ανίκανο, τον διαφορετικό , τον δυνατό και τον αδύναμο, συντηρεί την ετερότητα σ’ ένα περιβάλλον φοβισμού και βίας , επίδειξης ισχύος και αγριότητας. «Η Εκπαίδευση επαναπροσδιορίζεται στα πλαίσια της Δια Βίου Εκπαίδευσης και προσφέρει διεξόδους στο άτομο να βελτιώσει τη ζωή του , να αλλάξει τις συνθήκες διαβίωσης του και να προσφέρει στην κοινωνία και τους συνανθρώπους του να ανταποκριθεί όσο το δυνατόν επαρκέστερα στις ανάγκες της εποχή μας» 8.
Ο κύριος στόχος της γνωστικής λειτουργίας του κάθε σχολείου είναι η ανάπτυξη της ικανότητας επιλογής της κατάλληλης γνώσης (κρίση) και η αγάπη για μάθηση κι όχι μια απλή «μεταφόρτωση «πακέτων» γνώσης τοποθετημένης προσωρινά στον ανθρώπινο εγκέφαλο (στην λογική του copy-paste).
Μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον οι μαθητές αυτό που κάνουν είναι να μεταφέρουν αργότερα, στον χώρο της δουλειάς τους , στη δική τους οικογένειά , στις φιλίες τους, στις μικρές και μεγάλες κοινωνικές ομάδες που εντάσσονται και διαβιούν , τα συναισθήματά τους , τις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές που βίωσαν. Γιατί να μας τρομάζει αυτή η κοινωνία γύρω μας;


Πηγές:
1. Καρατάσιου Δ.-Μιχαηλίδη Ν., «Ο ρόλος των τεχνολογιών πληροφορικής & Επικοινωνιών στη Δια βίου εκπαίδευση», Περιοδικό Δια Βίου Επιστημονική Επιθεώρηση, τ.2ο ,τομ.1ος , Αθήνα, 2007
2. Κορωναίου Αλ., 2001 , «Εκπαιδεύοντας εκτός σχολείου», Μεταίχμιο, 2001
3. Houssaye, 2000 στο «Γενική Διδακτική μεθοδολογία -Γενικά Ψυχοπαιδαγωγικά θέματα» , Καλούρη –Αντωνοπούλου Ρ.-Σιγάλας Χρ., εκδ.Μεταίχμιο, 2006
4. Βεργόπουλος, 16/1/09, Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα «τα ΝΕΑ»
5. Μax weber, στο «Υποεκπαίδευση», Δ. Βεργίδης, εκδ. Υψιλον, 1995
6. Freire P., «Η αγωγή του καταπιεσμένου», εκδ. Κέδρος , 2007
7. Ελαφάντης Αγ., στο «Υποεκπαίδευση», Δ. Βεργίδης, εκδ. Υψιλον , 1995
8. Βιβίτσου Μ.- κ.συν. ,«Οι εκπαιδευτικοί και η Δια Βίου Μάθησης στον 21ο αιώνα το παράδειγμα του πανελλήνιου σχολικού δικτύου » , Διαδίκτυο: www.intelligenesis.eu/nikiweb/pubdocs/06/vivitsou-Lambropoulos-Paraskevas-Aspects06.doc -πρόσβαση 2009

H METAMOΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΣΕ ΣΥΣΤΑΔΕΣ ΔΟΜΙΚΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΣΕ ΘΝΗΤΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

PROJECT : GRAMMATIKOU KATERINA

Ωραίο μου ποδήλατο [11/5/09]
Πόση λαχτάρα σε πιάνει , ν ‘ανέβεις θες ,γρήγορα γρήγορα, να καβαλήσεις τη σέλα του , να κάνεις ζιγκ-ζακ , να γύρεις προς τη μια πλευρά , κι απ΄ την άλλη λίγο, να ζυγιστείς με τον άνεμο , να σφίξεις τα δόντια εκεί που βλέπεις πως δε σε «παίρνει» και οι μηροί σου γυρεύοντας και άλλη δύναμη να βρουν τη ψυχή του ποδηλάτου ψάχνουν , την ψυχή σου ίσως , γιατί μόνο με αυτήν μπορείς στις ανηφοριές να ανέβεις, με μια ορθοπεταλιά , μέχρι την κατηφοριά να βρεις ναι χαμηλώσεις ταχύτητα να αφεθείς , ο αέρας να σε πάει.. .έτσι νικάς τους δύσκολους δρόμους και τα άσχημα μονοπάτια , νικώντας τον αέρα απέναντί σου εσύ νικάς έτσι κόντρα να πηγαίνεις ,να μη γύρει το ποδήλατο και σε ρίξει στη φθορά ….
Τουλάχιστον αγάπη - έρωτας ίσως – είναι , δεν ξέρω τι είναι αυτό, το να μιλώ με ένα ποδήλατο , να του λέω ότι μου κατέβει , να υποφέρει το βάρος του σώματός μου και της ψυχής μου άλλο τόσο , θα ναι από γερό σκαρί θαρρώ ή πολύ γενναιόδωρο με τους ανθρώπους αναρωτιέμαι πάλι. Μα δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω την αξία του όταν σκέφτομαι πόσους ανθρώπους πήγε μακριά , μπροστά , πόσους άλλους έφερε , γύρισε πίσω , εκεί που ήθελε ο καθένας …
Μα είμαι στα καλά μου και μιλώ για ένα άψυχο πράγμα , και σε σένα δεν συνέβη άραγε αυτό ποτέ, να σου πουν : «τρελή θα’ είσαι , με το ποδήλατο θα πάμε;» και γελούν , «μα τι λες τώρα φορώ τακούνια και δεν μπορώ» … και κείνο το ποδήλατο το παρατάς στην άκρη γιατί «που θα βρεις δρόμο να διαβείς , σοκάκι να περάσεις» , μόνο αυτοκίνητα και μηχανές σωρό , να μας ξυπνά ο θόρυβος την άμοιρη ύπαρξή μας….
Να θυμηθώ θέλω , να ζήσω πάλι , ξανά, τις παιδικές αυλές της μνήμης μου , γι’ αυτό κάνω ποδήλατο , να ξαναγεννηθώ, να με ζωντανέψω, να με φέρω πίσω εκεί που μόλις έπεφτα ήξερα και σηκωνόμουν αμέσως , κλαίγοντας κι αυτό από λίγο, γιατί χρόνο δεν είχα να κλάψω, γιατί βιαζόμουν να παίξω , με μιαν ανεβασιά λύνονταν η ψυχή μου , λυτρωνόμουν στις ανεβασιές βρισκόμουν στον ουρανό των παιδικών μου ονείρων…

Ναι ξέρω, κάποιοι έχουν με πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθούν και το ποδήλατο δεν το χρησιμοποιούν για βόλτες αλλά για να πάνε στη δουλειά τους , να φέρουν τρόφιμα στο σπίτι , αλλά όπως και να το κάνεις είναι μια αγάπη κι αυτή και η αγάπη δεν κρύβεται , ούτε μπορείς να την απαρνηθείς ....[Με αφορμή την Ποδηλατάδα στο Ναύπλιο στις 10/5/09: αναρωτιέμαι τι ακριβώς ήταν αυτό ; εαρινή σύναξης των ποδηλατό-φιλων , πολιτική μάζωξη και επίδειξη δύναμης ίσως , δήλωση ψυχής ότι μπορούμε όλοι μαζί και από κοινού να πετύχουμε κάτι, ή αδυναμία ψυχής και προτροπή για ενδυνάμωση της ομάδας .Δοκιμαστήκαμε σε κάτι , πήγαμε κάπου και γυρίσαμε πάλι πίσω; Ας είναι ο καθένας πήγε γι’ αυτό που ήθελε να συναντήσει όπως κι εγώ ως πιστή Ποδηλάτισσα ].

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΚΤΙΣΜΑ=ΤΟ ΕΡΕΙΠΙΟ:

ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ 20ου αιώνα (G. Wajcman)

Ερείπια της νήσου Άνδρου

ΕΡΕΙΠΙΑ ΖΩΗΣ
Ερείπια από πέτρα , άμμο, χώμα και νερό…
Ερείπια ψυχών, ερείπια γένους αρσενικού , γένους θηλυκού…

Σας Παρακαλώ,κληρονόμους,εργολάβους, μην τα γκρεμίσετε.
Δήλώνουν την ιστορία μας ετούτα τα εναπομείναντα υλικά, είναι χρονικά σημάδια ετούτες οι πληγωμένες πέτρες , οι γκρεμισμένοι και φθαρμένοι τείχοι,οι ξεθωριασμένοι σοφάδες . Σπίτια ανοίκεια πλέον, συστατικά τέτοια αλλά που μαρτυρούν περασμένες ζωές , μιλούν για ανείπωτες ιστορίες : για σώματα που έζησαν κι ανδρώθηκαν μέσα στα ντουβάρια, για γενναίες ψυχές που δοξάστηκαν, για μαχαίρια που κράτησαν άνθρωποι και δίκασαν τις χαμένες τιμές σε αδικαίωτα πάθη, για δειλές υπάρξεις που κρύβονταν στους τείχους των φόβων τους ενώ η μιλιά τους από ντροπή δεν ήχησε έξω απ'αυτά, αφού την δύναμή τους δε μέτρησαν ποτέ και με τον κόσμο δεν τα βρήκαν, για ανθρώπους αγνούς με τη σιωπή τους συντροφιά έκαναν προσευχές δίνοντας άφεση στις αμαρτίες του κόσμου , για παιδιά που έβρισκαν παρηγοριά, για κουρασμένα κορμιά που ξαπόσταιναν στον δροσερό ίσκιο του σπιτιού που είχαν τα ίδια φτιάξει, παραδίνοντας στο τέλος του βίου γενναιόδωρα το σώμα και το πνεύμα τους εντός του. Μέσα σ’ αυτά ο χώρος λίγος , οι ψυχές πολλές. Αγάπες και Μίση βολεύονταν μαζί .΄Υλη και πνεύμα αρμονικά γεννούσαν συναισθήματα και αισθήματα. Τα γέλια και τα γλέντια αντηχούσαν στις πίκρες και τα κλάματα , δοκιμάζοντας τις αντοχές των υλικών και των σωμάτων, συναγωνιζόμενα της ψυχής τις αντοχές των ανθρώπων που τα κατοικούσαν.
Με μια ανοικτή πόρτα μοιάζει τώρα ετούτο το ρημάδι, σαν κάποτε κάποιος να ήρθε, έφαγε, ήπιε, κοιμήθηκε και μετά έφυγε, για αλλού… είναι η ίδια πόρτα όταν Φάρος στεκόταν για τους ταπεινούς κατοίκους του, η αφετηρία και ο προορισμός, ξεπροβόδισμα στα φανταστικά ταξίδια και κατευόδιο για....
Ερείπια που δεν τα χρειάζονται πια, λες και δεν ανήκαν σε κανέναν, να μην θέλει πια κανείς να επενδύσει σε αυτά καινούργια όνειρα …τώρα πια ο χρόνος μετρά αλλιώς τα γεγονότα … ξοφλημένες πέτρες στέκονται τώρα προδομένες απ’ τον Χρόνο που σαν τεχνίτης και μάστορας καλός, ξέρει να σμιλεύει άριστα τη φθορά, καλύτερα απ’ τον Χτίστη.

Σκόρπιες Εικόνες