Το δέμα

ΤΟ ΔΕΜΑ

……Αμέρικα, Αμέρικα

Η Αμερική δεν συμβολίζεται μόνο με το άγαλμα της Ελευθερίας και τους πύργους της. Είναι οι άνθρωποι και οι μνήμες τους. Για μένα τα δέματα απ' τον θείο ήταν η Αμερική. Ο ίδιος γινόταν το σύμβολο μιας «μεγάλης» χώρας, σύμβολο της ελευθερίας μέσα από τα υλικά και τα άυλα πράγματα που διακινούσε στοργικά. Μετανάστης στην Αμερική του ’60 είδε πολλά. Είδε σε σινεμασκόπ προέδρους να αλλάζουν, να ετοιμάζουν πολέμους,  να σκοτώνονται. Είδε το όνειρο από κοντά! Συνέχιζε πάντα αέναα να διακινεί δέματα προς τους συγγενείς στη μητέρα πατρίδα.

Το δέμα ήταν ολόκληρο εμπόρευμα. Ένας θησαυρός για τη δεκαετία του ’70 από οδοντόπαστες (Kolynos ή Golgate), καραμέλες, τσίχλες, ρούχα φορεμένα ή αφόρετα, υφάσματα, χαβανέζικα πουκάμισα, μέχρι αλεύρι και οδοντογλυφίδες! Ολάκερη η Αμερική σ΄ένα πακέτο μέσα. Στοιβαγμένα όπως ήταν για μέρες πολλές μέχρι να διασχίσουν τον Ατλαντικό, τη Μεσόγειο, τα υφάσματα κα τα μικροπράγματα, όλα εκείνα τα αγαθά του πλεονάσματος του πλούτου των εθνών, μάζευαν δάκρυα του νόστου κι έφερναν μαζί τους, φτάνοντας νοτισμένα πια στα χέρια μας. Άλλοτε στοιβαγμένα σε μεγάλο, άλλοτε σε μικρό δέμα μέσα . Ανάλογα την οικονομική ευμάρεια του θείου, ανάλογα τις διπλοβάρδιες και τις αντοχές του ..την κούραση. Μάλλον θα ένοιωθε πως όφειλε, ο ίδιος κάτι σαν ηθική υποχρέωση, να πρέπει να στέλνει μεγάλο το δέμα. Γιατί πως αλλιώς θα ζύγιζαν οι άλλοι τους συμβιβασμούς, τις ανοχές, τις αντοχές και την υπομονή του, αν όχι εμπράγματα. Πως θα δικαιωνόταν αν όχι με κείνα κει τα καλούδια που έστελνε. Δικαίωση για τον ίδιο έπαιρνε, ήταν ζήτημα αυτοεπιβεβαίωσης . Για εκείνον το μεγάλο ταξίδι που διάλεξε να κάνει νοσταλγός ναι, άπατρις όχι, ήταν εκπλήρωση και λύτρωση μαζί. Έφυγε για να δικαιώσει Το όνειρο.Το όνειρο δεν ξέρω αν μπόρεσε να εκπληρώσει τον ίδιον.

Εάν το δέμα όμως συνοδευόταν από γράμμα συγκινητικό, συγχωροχάρτια και ευχολόγια , υποσχέσεις για καλό αντάμωμα, αυτό το συνόδευαν 5$, 10$, ή 100$ παρακαλώ, αναλόγως πάλι την οικονομική ευμάρεια του θείου! Εκείνα τα υφάσματα και τα φορεμένα ρουχαλάκια που έστελναν ….. «για τα παιδιά» είχαν πάντα το ίδιο άρωμα . Ακόμη και σήμερα μπορώ να το αναγνωρίσω εκείνο το άρωμα του άγνωστου, του ξένου, του γοητευτικού, του μυστικού, το άρωμα Αμερικής που χαν εκείνα τα καλούδια κρυμμένα μέσα τους. Άρωμα που έσμιγε τα σώματα και εξάγνιζε τις ψυχές από τον καημό της ξενιτιάς. Έσβηνε με λησμονιά αισθήσεις που άναβε το ξόδι και σα νάμα ιερό φυλάσσεται μέχρι σήμερα στα συρτάρια, σε κρυψώνα που σιωπηρά, μαζί μετρούν τον χρόνο .

Η ειρωνεία ήταν πως στα τόσα κουτιά που έφτιαξε ο θείος για τις ΗΠΑ στις κυτιοποιίας της Αμέρικα όπου θα έβρισκαν θέση τα αγαθά του άκρατου καπιταλισμού, ένα τέτοιο χώρεσε κι άλλα...ακόμη πιο πολλά….. 

Το τελευταίο μεγάλο δέμα που παραλάβαμε από το Αμέρικα είχε μέσα ένα σώμα, μια ψυχή, έναν κουρασμένο εργάτη, έναν μετανάστη του ονείρου, ένα θνητό oν, το Ιδεώδες το ίδιο, την ελευθερία διπλωμένη στα δύο για να χωριά και το σκοτωμένο άλογο της Αμερικάνικης Φαντασίωσης αναίσθητο!  Τα άλογα παρότι μάθαμε να τα αγαπάμε και να μας μαθαίνουν με τις ικανότητές τους, τα σκοτώνουμε όταν γεράσουν. Για να μυν υποφέρουν. Αν μπορούσαν και μόνα τους το ίδιο θα εκαναν.... Ο θείος δεν θα το έκανε. απλά γιατί δεν πρόλαβε να γεράσει.

Ο θείος δεν διάλεξε να φύγει μόνος του και να επιστρέψει στη χώρα που τον γέννησε ανεμορδαμένο σκυλί.. πήγε και επέστρεψε σαν εμπόρευμα με μιαν αλήθεια γραμμένη brand name πάνω του. Μπακάζι με φίρμα ανθρώπου. Είχε μιαν αλήθεια γραμμένη στην αυτοκόλλητη ετικέτα του: πως τίποτα δεν γυρίζει πίσω όταν δεν το θέλει.

 4/12/2009