Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2020

Goodbye!

Εικόνα
  Goodbye !   Μεταξύ Buffalo και New York , εκεί χτυπά η καρδιά μου. Εκεί εξακολουθεί και χτυπά όπως παντού ο ανηλεής Covid , αυτός που έχει μέσα του το γράμμα V που για την οικονομία σημαίνει βαθιά κατάβαση. τι μας λέει αλήθεια, ότι μέχρι να βγει από την ύφεση και την κρίση έξω στο ιλαρό φως… θα ναι μακρύς ο δρόμος. Για την ψυχολογία όμως μια τέτοια κατάσταση οδηγεί σε κατάθλιψη: όσο πιο βαθύ το μακροβούτι, τόσο απομακρύνεσαι από το φως και την ανάσα. Εκεί χτύπησε το τέρας, σε πολιτεία της Νέας Υόρκης, ανύποπτα, όπως χτυπά ο δαίμονας του τυπογραφείου που προδίδει τον συγγραφέα, σαν το πένθιμο κάλεσμα της καμπάνας που έχασε το ρυθμό της την στιγμή που γινόταν γιορτή, όπως στην προδοσία με την ξαφνική εγκατάλειψη ενός αγαπημένου από τον άλλον, όπως οι αιώνιοι αιφνιδιασμοί   στις ιστορικές μάχες. Κάπου εκεί στα ’60 ήταν που η θεία έφτασε στο America μετανάστης. Στάθηκε στα σύνορα US Α με Canada να θαυμάσει τους καταρράκτες του Νιαγάρα για να μεταλάβει στα άφθονα καθαρτήρια
Εικόνα
  Less is more της Κατερίνας Γραμματικού   Η παρατεταμένη παραμονή μας στο σπίτι λόγω πανδημίας, μας ξαναφέρνει κοντά σε αξεπέραστες συνήθειες, όπως εκείνες που εκπολίτισαν τον άνθρωπο μα στην πορεία, η οθόνη ήταν αυτή που κέρδιζε έδαφος κατά κράτος. Οι ακροάσεις ραδιοφώνου, από το πιο αγαπημένο πιστεύω μέσο ενημέρωσης διαχρονικά (που ίσως και να μην ξεπεραστεί ποτέ) όπως και το βιβλίο, θεωρητικά είναι συνήθειες που για όσους δεν τις άφησαν ποτέ, μπορεί να επανακάμψουν. Διάλεξα τις εκδόσεις Κομνηνός για να μιλήσω για βιβλία. Σήμερα μάλιστα, που αρκετός λόγος γίνεται για το αν πρέπει να ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία, όταν τα πάντα κλείνουν και παρότι σε κάποιους μπορεί να ακούγεται σαν ανέκδοτο, η ανάγκη διαβάσματος, όσο κι αν αμφισβητείται ως συνήθεια (άλλωστε πολύ σοβαρά πράγματα αμφισβητούνται σήμερα), στ’ αλήθεια υπάρχει.   Είναι βιβλία από εκδόσεις που δεν θα παρουσιασθούν εύκολα σε ευρείας κλίμακας έντυπα ή μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παρόλαυτά, διαγράφουν τη δική τους αθό

Αρβανιτιά

Εικόνα
  Αρβανιτιά προς Καραθώνα, Κυριακή μεσημεράκι   Ηλιοστάλακτη μέρα. Αφήσαμε πέρα τη μοναξιά, την αστυνόμευση, λόγω μετάδοσης του ιού, δεμένη στις απαγορεύσεις. Μερέψαμε από την ομορφιά. Μοναχικά κυκλάμινα στο διάβα μας. Κάππαρη αγκαλιασμένη με θάμνους. Σεμνά μικροκαμωμένα κρινάκια, νεογνά φραγκόσυκα, ετοιμάζονται να θεριέψουν μπρος στην επιβολή του βράχου. Ασημένιες αχτίδες λαχταρούν την ένωσή τους με τη γη ….. ξύλα γλυπτά κάτω στην ακτή, κάποτε βλάσταιναν κι ανθούσαν, αποκαμωμένα πια, μετά από τις οδύνες μιας θάλασσας που τα ξέβρασε. Έντομα, τερετίσματα, άνθη. Το ασβεστωμένο εικονοστάσι.                                        (Η εμφάνισή της έγινε θέμα φωτογράφισης εκείνη την στιγμή για πολλές μηχανές.) Στο συναπάντημα, γνωστοί και φίλοι περιπατητές. Πιάσαμε κουβέντα και βρήκαμε πάλι το βηματισμό μας. Πιο πέρα λιγοστοί τολμηροί αναρριχητές. Σταθήκαμε να τους παρατηρούμε να γαντζώνονται γερά για να ανέβουν τους βράχους. Με την λαχτάρα της κορυφής για προσμονή, έτσι όταν πιάνεσαι από

αλληγορική ιστορία με αφορμή το διαγωνισμό φωτογραφίας και μικροδιηγήματος του ΦΟΥΓΑΡΟΥ στο διάστημα της Καραντίνας 2020 βραβεύτηκαν - με τη λήξη της - φωτογραφίες και κείμενα . Μεταξύ αυτών ήταν και το μικρό Σκουόνκ που πήρε το 2ο βραβείο

To τρομαχτικό υπέροχο Σκουόνκ Κατερίνα  Γραμματικού Όταν η ζωή και η ομορφιά μιλά με παραβολές, ένα παράξενο ζώο, το Σκουόνκ έχει μια δική του ιστορία να πει. Τριγυρνάει στα δάση της Αμερικής, στις τσούγκες του Καναδά. Εκεί ζουν απομονωμένα πολλά μυθικά τέρατα, παρέα με μεγάλα θηλαστικά, λύγκες και τόσα άλλα ανήμερα ζώα. Το συγκεκριμένο ζωάκι όπου πηγαίνει κλαίει κι ολοένα δάκρυα χύνει. Όσο τρέχει κλαίει και κρύβεται από την ντροπή που νοιώθει, αφού έχει ένα πετσί σε άθλια κατάσταση, γεμάτο εξογκωμένες βούλες και φακίδες. Αν το ακούσει άνθρωπος να κλαίει, θα είναι σίγουρα κυνηγός. Έχει βάλει σημάδι το πετσί του, γιατί είναι σπάνιο και αν το πουλήσει ως θήραμα έχει μεγάλη αξία. Όσο το κυνηγούν αυτό καταφέρνει και διαφεύγει. Καλούν γι’ αυτόν τον λόγο κι άλλους κυνηγούς, μήπως μπορέσουν και το πιάσουν. Μέχρι που κάποια μέρα, το απελπισμένο, το δυστυχισμένο και αποκρουστικό ζωάκι, τρέχοντας να κρυφτεί και χύνοντας δάκρυα πίσω του,  το ακολουθούν οι κυνηγοί και τα κ
Εικόνα
Μια χαραμάδα ποίηση Κατερίνα Γραμματικού Φέτος, στο μάθημα της Ελληνικής γλώσσας, στην έκθεση, θέμα της είχε το «βιβλίο». Τα σχόλια που ακολούθησαν για τα λογοτεχνικά κείμενα που δόθηκαν, με έκαναν να ανασύρω σκόρπιες «αναγνωστικές» μνήμες και να προλάβω να τις καταγράψω χωρίς να παρεξηγηθώ, παρόλη την παρεξήγηση που επακολούθησε περί του ύφους των διατυπώσεων. Μήπως αυτό να έφταιξε, το πεπλεγμένο των ερωτήσεων που αδικήθηκαν τα κείμενα ή οι συγγραφείς τους; Γιατί δεν ήταν από το βαρύ λογοτεχνικό κεφάλαιο. Μπορεί, γιατί στη χώρα μας αξία έχει ποιος λέει κάτι κι όχι τι λέει. Ίσως πάλι γιατί βλέπουμε το δέντρο κι όχι το δάσος. Μα «το δάσος διαμορφώνει το δέντρο. Απομένει για τον καθένα τόσο λίγη θέση! Δεν μπορείς να ξεφύγεις παρά μόνο σε ύψος» έγραφε ο Andre Gide στους «κιβδηλοποιούς».     Μια άλλη σύμπτωση ήταν αυτή με την Λέσχη ανάγνωσης “ Les mots le parole ” που έχουμε φτιάξει εδώ στο Ναύπλιο με το φροντιστήριο ξένων γλωσσών «Λόγος». Το προηγούμενο βράδυ των εξετάσε

ΠΑΛΑΜΠΟΥΡΤΖΙ

Εικόνα
Ο εγκλεισμός ένωσε αλλοτινές συνήθειές μας, μάθαμε στις   εξόδους μας να μην καθόμαστε σε τραπεζάκι. Να κόβουμε βόλτες και να τριγυρνάμε στους δρόμους.  Γέμισαν ξανά τα μπαλκόνια με καπνιστές. Θα ξανάρθει άραγε η κανονικότητα; Μας βλέπω που καθόμαστε σαν τα χελιδόνια στα πεζούλια μες στο σκοτάδι όλον αυτόν τον καιρό και λέω αλλάξαμε τις εποχές. Ο φάρος του Ναυπλίου έγινε ξανά φιλόξενος τόπος για αποδημητικά πουλιά, τους απανταχού φοιτητές και μαθητές των πέριξ. Αφήσαμε τον καφέ των 4 ευρώ για αργότερα αλλά καθόμαστε στις ίδιες καρέκλες. Το είδαν αυτό οι μαγαζάτορες και μάζεψαν τα τραπεζοκαθίσματα και ότι προικιά έχουν απλώσει στην παραλία τους και έθεσαν όρια με κορδέλες αστυνόμευσης. «Το μαγαζί δεν διατίθεται για κραιπάλες». (Όταν έκοβαν κι έραβαν τα κουβούκλια φτιάχνοντας βιτρίνες από plexiglass, τότε δεν είπαμε τίποτα, δεν μίλησε κανείς). Δεν θέλουμε να μένουνε άλλο σπίτι. Κατά ανάγκην και όχι κατ’ επιλογήν. Όσο καιρό δεν είχαμε στέκι δημιουργήσαμε, κάναμε τις πλατείες και

Βιβλίο

Εικόνα
Μικρές Πλάνες το νέο βιβλίο μου περιγραφή Η ζωή στο χωριό Κιργί , ένα οικογενειακό τραύμα κι ένας ανολοκλήρωτος π ρώιμος π αιδικός έρωτας . Το σκηνικό γύρω α π ό το ο π οίο π λέκεται ο « μύθος », ό π ως μας τον αφηγείται ένα νεαρό κορίτσι . Πίσω όμως α π ό το δράμα π ου θα μετενσαρκωθεί σε σχιζοφρένεια ή την ερωτική π αρα π λάνηση , π ου εκτυλίσσονται και κορυφώνονται στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας , ξεδι π λώνεται η π ραγματική καταγεγραμμένη και μη Ιστορία . Η ζωή του Πατέρα , π ου π αρουσιάζεται ως   αρχέτυ π ο ( κακέκτυ π ο ), οι α π ογοητεύσεις και οι ήττες του , η υ π οκρισία και οι μικρές π λάνες των ανθρώ π ων σε μια μικρή κοινότητα , στην ελληνική π εριφέρεια , ο ηθικο π λαστικός ρόλος της οικογένειας και της Εκκλησίας , μ π λέκουν με μνήμες α π ό τον π όλεμο , τη Χούντα και το χρηματιστηριακό μεσουράνημα των ’90, αλλά και με τα γεγονότα π ου χρωματίζουν τη

Θεατρικό

Εικόνα
Lebenstraum Κατερίνα Γραμματικού Λίγα λόγια για τον/την συγγραφέα Lebenstraum «Πουλάμε φθηνά θάνατο. Αγοράστε!» θα μπορούσε να γράφει το πανό πάνω από το πάλκο κάποιας θεατρικής σκηνής. Η θεωρία του μανδαρίνου θριαμβεύει ξανά (πολύ παλιό έργο του πορτογάλου Εκα Ντε Κουέιρος). Πριν τα συγκλονιστικά γεγονότα της ανέλπιστης πανδημίας με τις εκατόμβες θανάτου σε - ιδιαίτερα μάλιστα- αναπτυγμένες χώρες του κόσμου, μια προφητεία θα επιβεβαιωθεί. Το έργο Lebenstraum γράφτηκε λίγο πριν εκπνεύσει το 2019. Τον Απρίλιο του 2020 όσο ο κορωνοϊός θανατώνει, εφημερίδες γράφουν για επενδυτικά κεφάλαια θανάτου. Άνθρωποι σκαρφίζονται προϊόντα που πουλούν σε υποψήφιους αγοραστές –ασφαλισμένους σε τιμή ευκαιρίας και που αποδίδουν στον θάνατο. Επενδύοντας προνοητικά στη δυστυχία των μαζών, μπορείς να γίνεις πλούσιος! Ένα θεατρικό έργο για 4 πρόσωπο με πρωταγωνιστές τον βασικό ήρωα Άδμητο, τον άγγελο, την αιώνια αγαπημένη και τον ασφαλιστή. Λίγο ακόμη ζωτικός χώρος είναι αναγκαίος, όσο έχεις χώρ
Εικόνα
Το αδηφάγο pac - man Κατερίνα Γραμματικού Είναι ολόκληρο ένα στόμα. Τρώει λαίμαργα. Πεινασμένος λύκος που εξολοθρεύει ολόκληρα κοπάδια. Σταματά μόνο μπροστά στην εξαφάνιση. Στην προσπάθειά τους πολλοί να γλιτώσουν από το στόμα του, να το ξεγελάσουν, φορούν μάσκες, γάντια, στολές, δεν αγγίζουν και ερωτοτροπούν ανέπαφα. Μα αυτό εκεί, να τους αναγνωρίζει και να χτυπά δίχως καμιά διάκριση μέσα στο λαβυρινθώδες κόσμο του. Ανθρώπινα όντα τα βλέπει εχθρικά φαντασματάκια και η προγραμματισμένη λειτουργία του υπαγορεύει : εξόντωσέ τα! Κι αυτά τότε τρυπώνουν δεξιά και αριστερά, ανεβαίνουν από κάτω, κατεβαίνουν από πάνω, τρέχουν να προλάβουν να φτάσουν στο ασφαλές καταφύγιο της απομάκρυνσης. Σαν το σκοτάδι να γλιτώνει προσωρινά τον καταζητούμενο. Η συμπαντική του δύναμη προέρχεται από την εξουδετέρωση. Η γλώσσα μηχανής και η εργαστηριακή δομή του όρισαν on / off , στο μηδέν να θανατώνει και να μπορεί να αντιγράφεται. Δεν υπάρχει παρά μόνο αν τρώει σκοτώνοντας. Ένας καλά κατασκε

Lebens-t-raum

Εικόνα
Θεατρικό Έργο Κατερίνας Γραμματικού διαθέσιμο Διαθέσιμο-πατήστε εδώ
Εικόνα
Ο δικός μας Θεός [αιτιατικό βλασφημίας] της Κατερίνας Γραμματικού Έναν καλό Σαμαρείτη ψάχναμε και φέτος τα Χριστούγεννα μα ερημιά. Χορτάσαμε από αχριοχρίστιανους που οπλοφορούν με ένα viral στη τσέπη-ένα νέο είδος λιθοβολισμού ή αυτοδικίας, μεταξύ των πολλών δυνατοτήτων των κοινωνικών δικτύων. Το corpus της αισθητικής (ηθικής) ήρθε και δάγκωσε το χέρι του εικονομάχου γιατί παραβίασε μιαν εντολή. Η κοινωνία φωνάζει για κάποιο μέλος της ότι παραφέρθηκε. Ο ιερουργός ζήτησε θυσία για την σωτηρία ημών και υμών. Η εξιλέωση αργεί να έρθει γιατί κανείς Αβραάμ δεν λέει να σφάξει το νινί του.                                                        Καλοί Σαμαρείτες του ελέους φανερωθείτε! Που είστε επιτέλους να σηκώσετε το βάρος της Πτώσης; μόνο να σταυρώνεται είστε ικανοί; Η βλασφημία φτιάχνει ενόχους, τιμωρούς. Ο φόβος εχθρούς. Γεννάει κακία. Γιατί δε μιλάτε; μήπως σκανδαλιστήκατε και κάπου κρυφογελάτε καπνίζοντας; Πάντως αν όχι ο Κραβάτζιο, που αυτός κι αν σκανδάλισε