Μια Ψυχούλα (μια πεταλούδα) μου φέρνει στο νου τον άνθρωπο εκείνο, τον Ένα, τον ξεχωριστό. Τον βλέπω να κυκλοφορεί στην άκρη της λεωφόρου, δίχως φώτα , δίχως αντανακλαστικά και ανακλαστικά καλά, δίχως ζώνες ασφαλείας, λάστιχα και ρόδες, δίχως αλυσίδες, σχεδόν ελεύθερος....Θεράπων και ασθενής...
Μου φέρνει στο νου εκείνα τα μάτια που δεν αποκρίνονται στο βλέμμα μου, που δεν με κοιτούν και με απαξιώνουν. Δε με παρεξηγώ που δεν έχω λόγο να σταθώ και δεν στέκομαι, που τον προσπερνώ. Δεν έχω λόγο να πονώ και δεν τον συμπονώ. Είναι γιατί δεν θέλω να μετρώ το ύψος του μυαλού μου με το βάθος της ψυχής του .
Είμαι ο ένας από τους πολλούς κι Αυτός ο ΄Ενας από τους λίγους κι εκλεκτούς. Παιδί ενός ανώτερου Θεού. Γι’ αυτό είναι ξεχωριστός.
Στις Πεταλούδες της Κεντρικής μας Λεωφόρου: Άργους-Ναυπλίου.
Ελπίζω ο Δρόμος που παίρνουν κάθε μέρα να’ ναι ανώδυνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου