Ωραίο μου ποδήλατο [11/5/09]
Πόση λαχτάρα σε πιάνει , ν ‘ανέβεις θες ,γρήγορα γρήγορα, να καβαλήσεις τη σέλα του , να κάνεις ζιγκ-ζακ , να γύρεις προς τη μια πλευρά , κι απ΄ την άλλη λίγο, να ζυγιστείς με τον άνεμο , να σφίξεις τα δόντια εκεί που βλέπεις πως δε σε «παίρνει» και οι μηροί σου γυρεύοντας και άλλη δύναμη να βρουν τη ψυχή του ποδηλάτου ψάχνουν , την ψυχή σου ίσως , γιατί μόνο με αυτήν μπορείς στις ανηφοριές να ανέβεις, με μια ορθοπεταλιά , μέχρι την κατηφοριά να βρεις ναι χαμηλώσεις ταχύτητα να αφεθείς , ο αέρας να σε πάει.. .έτσι νικάς τους δύσκολους δρόμους και τα άσχημα μονοπάτια , νικώντας τον αέρα απέναντί σου εσύ νικάς έτσι κόντρα να πηγαίνεις ,να μη γύρει το ποδήλατο και σε ρίξει στη φθορά ….
Τουλάχιστον αγάπη - έρωτας ίσως – είναι , δεν ξέρω τι είναι αυτό, το να μιλώ με ένα ποδήλατο , να του λέω ότι μου κατέβει , να υποφέρει το βάρος του σώματός μου και της ψυχής μου άλλο τόσο , θα ναι από γερό σκαρί θαρρώ ή πολύ γενναιόδωρο με τους ανθρώπους αναρωτιέμαι πάλι. Μα δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω την αξία του όταν σκέφτομαι πόσους ανθρώπους πήγε μακριά , μπροστά , πόσους άλλους έφερε , γύρισε πίσω , εκεί που ήθελε ο καθένας …
Μα είμαι στα καλά μου και μιλώ για ένα άψυχο πράγμα , και σε σένα δεν συνέβη άραγε αυτό ποτέ, να σου πουν : «τρελή θα’ είσαι , με το ποδήλατο θα πάμε;» και γελούν , «μα τι λες τώρα φορώ τακούνια και δεν μπορώ» … και κείνο το ποδήλατο το παρατάς στην άκρη γιατί «που θα βρεις δρόμο να διαβείς , σοκάκι να περάσεις» , μόνο αυτοκίνητα και μηχανές σωρό , να μας ξυπνά ο θόρυβος την άμοιρη ύπαρξή μας….
Να θυμηθώ θέλω , να ζήσω πάλι , ξανά, τις παιδικές αυλές της μνήμης μου , γι’ αυτό κάνω ποδήλατο , να ξαναγεννηθώ, να με ζωντανέψω, να με φέρω πίσω εκεί που μόλις έπεφτα ήξερα και σηκωνόμουν αμέσως , κλαίγοντας κι αυτό από λίγο, γιατί χρόνο δεν είχα να κλάψω, γιατί βιαζόμουν να παίξω , με μιαν ανεβασιά λύνονταν η ψυχή μου , λυτρωνόμουν στις ανεβασιές βρισκόμουν στον ουρανό των παιδικών μου ονείρων…
Πόση λαχτάρα σε πιάνει , ν ‘ανέβεις θες ,γρήγορα γρήγορα, να καβαλήσεις τη σέλα του , να κάνεις ζιγκ-ζακ , να γύρεις προς τη μια πλευρά , κι απ΄ την άλλη λίγο, να ζυγιστείς με τον άνεμο , να σφίξεις τα δόντια εκεί που βλέπεις πως δε σε «παίρνει» και οι μηροί σου γυρεύοντας και άλλη δύναμη να βρουν τη ψυχή του ποδηλάτου ψάχνουν , την ψυχή σου ίσως , γιατί μόνο με αυτήν μπορείς στις ανηφοριές να ανέβεις, με μια ορθοπεταλιά , μέχρι την κατηφοριά να βρεις ναι χαμηλώσεις ταχύτητα να αφεθείς , ο αέρας να σε πάει.. .έτσι νικάς τους δύσκολους δρόμους και τα άσχημα μονοπάτια , νικώντας τον αέρα απέναντί σου εσύ νικάς έτσι κόντρα να πηγαίνεις ,να μη γύρει το ποδήλατο και σε ρίξει στη φθορά ….
Τουλάχιστον αγάπη - έρωτας ίσως – είναι , δεν ξέρω τι είναι αυτό, το να μιλώ με ένα ποδήλατο , να του λέω ότι μου κατέβει , να υποφέρει το βάρος του σώματός μου και της ψυχής μου άλλο τόσο , θα ναι από γερό σκαρί θαρρώ ή πολύ γενναιόδωρο με τους ανθρώπους αναρωτιέμαι πάλι. Μα δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω την αξία του όταν σκέφτομαι πόσους ανθρώπους πήγε μακριά , μπροστά , πόσους άλλους έφερε , γύρισε πίσω , εκεί που ήθελε ο καθένας …
Μα είμαι στα καλά μου και μιλώ για ένα άψυχο πράγμα , και σε σένα δεν συνέβη άραγε αυτό ποτέ, να σου πουν : «τρελή θα’ είσαι , με το ποδήλατο θα πάμε;» και γελούν , «μα τι λες τώρα φορώ τακούνια και δεν μπορώ» … και κείνο το ποδήλατο το παρατάς στην άκρη γιατί «που θα βρεις δρόμο να διαβείς , σοκάκι να περάσεις» , μόνο αυτοκίνητα και μηχανές σωρό , να μας ξυπνά ο θόρυβος την άμοιρη ύπαρξή μας….
Να θυμηθώ θέλω , να ζήσω πάλι , ξανά, τις παιδικές αυλές της μνήμης μου , γι’ αυτό κάνω ποδήλατο , να ξαναγεννηθώ, να με ζωντανέψω, να με φέρω πίσω εκεί που μόλις έπεφτα ήξερα και σηκωνόμουν αμέσως , κλαίγοντας κι αυτό από λίγο, γιατί χρόνο δεν είχα να κλάψω, γιατί βιαζόμουν να παίξω , με μιαν ανεβασιά λύνονταν η ψυχή μου , λυτρωνόμουν στις ανεβασιές βρισκόμουν στον ουρανό των παιδικών μου ονείρων…
Ναι ξέρω, κάποιοι έχουν με πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθούν και το ποδήλατο δεν το χρησιμοποιούν για βόλτες αλλά για να πάνε στη δουλειά τους , να φέρουν τρόφιμα στο σπίτι , αλλά όπως και να το κάνεις είναι μια αγάπη κι αυτή και η αγάπη δεν κρύβεται , ούτε μπορείς να την απαρνηθείς ....[Με αφορμή την Ποδηλατάδα στο Ναύπλιο στις 10/5/09: αναρωτιέμαι τι ακριβώς ήταν αυτό ; εαρινή σύναξης των ποδηλατό-φιλων , πολιτική μάζωξη και επίδειξη δύναμης ίσως , δήλωση ψυχής ότι μπορούμε όλοι μαζί και από κοινού να πετύχουμε κάτι, ή αδυναμία ψυχής και προτροπή για ενδυνάμωση της ομάδας .Δοκιμαστήκαμε σε κάτι , πήγαμε κάπου και γυρίσαμε πάλι πίσω; Ας είναι ο καθένας πήγε γι’ αυτό που ήθελε να συναντήσει όπως κι εγώ ως πιστή Ποδηλάτισσα ].
Σχόλια