Θα σας μιλήσω για τον λογοτέχνη της πλατείας, τον Άγγελο Τερζάκη.
Η προτομή του μας συντροφεύει απόψε.
Γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αι. στο Ανάπλι, όταν ακόμα υπήρχαν τείχη.
Ανδρώνεται στο Μεσοπόλεμο, εποχή αβεβαιότητας, οικονομικού μαρασμού και θλίψης, κοινωνικής εξαθλίωσης, με το βάρος της ύπαρξης να δυναστεύει το μυαλό.
Η γενιά του ‘20 τον επηρεάζει.
Τον κερδίζει η Αθήνα.
Η επαρχία θα παραμένει νοσταλγική, γλυκιά ανάμνηση και πεδίο έμπνευσης.
Ο λόγος τον συνεπαίρνει και ο μύθος δεν τον αφήνει.
Η επιστήμη δεν τον γοητεύει.
Τάσσεται ισοβίως στην Συγγραφική τέχνη.
Ταλαντούχος και προικισμένος με τα ιδανικά της αρχαίας Ελλάδας, του Βυζαντίου, του Ανεξάρτητου Έθνους, με ιστορικές, κοινωνιολογικές ανησυχίες, γράφει στοχαστικά ως δοκιμιογράφος και πεζογράφος.
Ανήκει στη Γενιά του ‘30, ωστόσο δεν αποτελεί γνήσιο εκπρόσωπο του υπερρεαλισμού.
Ο Τερζάκης γράφει με ένα μοναδικό ύφος γραφής.
Είναι η εποχή βέβαια που ζητά να υποτάξει τη λογική, η Ανθρωπότητα θέλει να βγει από τα χαρακώματα και η υπέρβαση δικαιολογείται.
“Η ζωή εν Τάφω” γυρεύει άφθονη φαντασία και υπέρβαση στη σκέψη για να δικαιολογήσει την ανοησία του πολέμου και η Τέχνη έρχεται συνήθως να ημερέψει τις ψυχές.
Ο Τερζάκης αναβιώνει την εποχή του Βυζαντίου στον Αυτοκράτορα Μιχαήλ, την Φραγκοκρατία στην Πριγκηπέσα Ιζαμπώ, αναπολεί τον εφηβικό έρωτα στο Ταξίδι με τον Έσπερο.
Αρθρογραφεί συνεχώς σε εφημερίδες και διευθύνει το περιοδικό ΕΠΟΧΕΣ.
Διατυπώνει φιλοσοφικές αναζητήσεις, εκδίδει δοκίμια, γράφει μεταξύ άλλων θεατρικά έργα.
Το θέατρο αγαπούσε, όπως την Γυναίκα-Μούσα του.
Θα διακριθεί με βραβεία, αλλά θα παραμένει πάντα, ο άνθρωπος που παίζει στον γιο του κουκλοθέατρο.
Γιατί αν ο μαγικός κόσμος της Τέχνης είναι σαν παιδικό όνειρο, “Τέχνη είναι ν’αγαπάς”.
Το παραπάνω κείμενο εκφωνήθηκε στην εκδήλωση της ΕΣΛΑ Αργολίδας που πραγματοποιήθηκε στις 31 Μαϊου 2025 στην πλατεία Αγίου Σπυρίδωνα στην πόλη του ιστορικού Ναυπλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου