Όσα παίρνει ο άνεμος

 

Ήρθαν και πάλι εις την πόλη. Ήρθαν και πιάνω να διαβάσω ξανά τον Δον Κιχώτη. Τον βλέπω να σηκώνεται απ’ τα βιβλία και αλλοπαρμένο με όλους εκείνους τους τεντζερέδες πάνω του, να σκαρφαλώνει στα ψηλά βουνά για να τα βάλει με γίγαντες ανεμόμυλους-εχθρούς. Αμήχανος και αναμαλλιασμένος μπροστά στο δέος των επιτευγμάτων κάποιας, μάλλον επιστήμης που δεν έχει δει ακόμη, νομίζει πως κατά λάθος έφτασε σε άγνωστη πατρίδα και πέφτει ξανά για ύπνο.

 

Η πατρίδα των ανεμόμυλων είναι τα ύψη κι ας ελλιμενίζονται πριν να φυτευτούν σε θάλασσες και ακτές. Πιάνουν ντόκο σε στεριές και βρίζοντας παρακεί οι στεριανοί ψαράδες για την καταπάτηση του λιμενοβραχίονα (ναι, είναι όλα δικά μας αλλά όποτε θέλουν γίνονται αλλονών) γερανοί θα σηκώσουν το βάρος της ανάγκης μας για λίγο ακόμη φως. Λίγη παραπάνω ενέργεια για εκείνο το μετέωρο βήμα της ανθρωπότητας προς τα εμπρός, προς την αιωνιότητα, ένα αβέβαιο βήμα πριν την εξάντληση των συμβατικών πηγών ενέργειας του μικρούλη πλανήτη μας που σβήνει από ανάσα.

 

Κάποτε μαθαίναμε πως ο άνεμος είναι που κινεί καράβια, τον μύλο να βγάλει στάρι, όπως η ανέμη νήμα. Ο άνεμος έκανε μαστόρους τα πουλιά ν’ αντέχουν οι φωλιές στις δυνατές ριπές του. Σήμερα τα πουλιά ψάχνουν δέντρα για φωλιές, στένεψε λες η γη, δεν τα χωράει. Βουνά τρυπιούνται με στέρηση ευθύνης, ανώνυμες εταιρίες πακτώνουν χαλύβδινα κοντάρια με σημαίες λες κι επιβάλουν κατακτήσεις αγώνων για «φθηνή παραγωγή». Αλήθεια, πόσο φθηνή μπορεί να γίνει επιτέλους αυτή η …παραγωγική διαδικασία;

Κάθε γύρισμα του φτερού και γέμισε το ψυγείο με τρόφιμα (με τι δεν ξέρω), το εργοστάσιο με εργάτες, τα αυτοκίνητα κινητήρες. Ένα κέρμα η βολή, ένα τσίρκο η ζωή στο αιολικό μας πάρκο.

Τα κάστρα μοιάζουν μινιατούρες δίπλα στους σιδερένιους Τιτάνες και οι άνθρωποι φαντάζουνε νάνοι στη νέα Θεά τους, τη Βιώσιμη Ανάπτυξη!

Αίολη γεννάται τότε μέσα μου η απορία: εμείς σίγουρα θα γυρίζουμε όσοι αυτοί γυρίζουν;

Παύει σιγά σιγά να έχει ενδιαφέρον η συζήτηση ποιος να μαντέψει τον άνεμο αφού και οι ανεμοδούρες δείχνουν τρελούς ανέμους. Δεν εκπλήσσει ο Μαΐστρος, η Όστρια, ο Πουνέντες, ο Γαρμπής ή ο Λεβάντες σε έναν ουρανό δίχως οιωνούς και ραβδοσκόπους. 

Έτσι που αντικρύζω από μακριά τις ανεμογεννήτριες, μακάβρια μοιάζει εικόνα, με τους σταυρούς των Ρωμαίων στο Γολγοθά, ένας Χριστός, ένας ληστής κι ο στασιαστής σε πολλαπλή αναπαράσταση, με τον όχλο να περιμένει τη θυσία, εξαργυρώνοντας ταυτόχρονα συνδρομές για ένα θαύμα που τους υποσχέθηκαν ότι θα συμβεί.

Φθηνή Ενέργεια, Αμήν!

Τα φουγάρα τ’ Αναπλιού

 

Το Ανάπλι αφθονεί σε ψυχές. Στην ετεροτοπία της πόλης τριγυρνούν αδέσποτα. Κοιτάζω ανάμεσά τους τον κόσμο που βγαίνει. Εξεγείρεται και πάλι καθιστικά. Απαιτεί τη θέση που είχε και στο μετα-εμβολιασμένο κοσμικό στερέωμα΄ διεκδικεί το δικαίωμα στην Ψυχαγωγία, μια θέση στο γήπεδο, στο θέατρο, το τραπεζάκι του. Κάνει κράτηση από νωρίς. Θέλει να είναι σίγουρος, βέβαιος, για την εμπειρία που θα ζήσει όταν την έχει προετοιμάσει στο μυαλό του. Πληρώνει το κάθισμα ακριβά γιατί στοιχηματίζει σε υψηλές αποδόσεις Διασκέδασης, άυλα κέρδη αποσβένει με κοινωνική συναναστροφή, ποντάρει ως άτομο στο όλον. Τον αγχώνουν κάπως οι προσδοκίες, οι αναμονές, αλλά συνεχίζει να ποντάρει μέχρι το φιλοδώρημα.

Θαλάσσια ρεύματα τον παρασέρνουν στα γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης. Υπομένει το χέρι που τον σκούντησε άγαρμπα στον ώμο, το μηχανάκι που παραβιάζει την τάξη, που ρίχνει το φως και τον στραβώνει…γιατί πρέπει να κάνει άμεση παράδοση. Ναι, προηγούνται οι πεινασμένοι!

Ο κόσμος ενώνεται με τα μαγαζιά, ο ουρανός μόλις που … δεν χωράμε! Κι ας σπάσαμε από αιώνες τα Τείχη. Περπατάμε ανάμεσα στις γραμμές, τους δρόμους, in media res, ξεκινώντας από την μέση της αρχής, την όποια αρχή ορίζει το ξεκίνημα τελοσπάντων. Φτάνουμε στον προορισμό που τον έχουμε ορίσει από πριν, εκεί, στο τέρμα της διαδρομής ψάχνουμε ξανά για αφετηρία. Επιστρέφουμε για να πηγαίνουμε κάπου.

Καθόμαστε πάντα στην ίδια πλευρά της πόλης, την ζωντανή, σ’ αυτήν που δίνονται παραστάσεις με καθρέπτες. Παίζουμε εμείς οι ίδιοι με τους άλλους, εκείνους. Οι καθρέπτες δίνουν το σκηνικό βάθος του τοπίου, ορίζουν αλλιώς τη θέαση κι ας είναι ψευδαίσθηση. Δεν νιώθεις ν’ ασφυκτιάς όσο παίζεις ρόλους. Είναι ο μαγικός τρόπος να βλέπεις τον κόσμο, να συγκροτείς πρόσωπο.

Στην άλλη πλευρά (την πίσω) του φεγγαριού, τα φώτα σβηστά. Στις άκριες της πόλης οι καταυλισμοί βαλτώνουν, τα φουγάρα των εργοστασίων ασθμαίνουν, τα πλοία μας αφήνουν την καπνιά. Από το φαντασιωσικό Φουγάρο μόλις που ακούγεται συνθηματικά Jazz. Η κουζίνα σοτάρει σκορδάκι από νωρίς για να το σερβίρει στο εθνικό μας προϊόν’ συνεισφέρει το στομάχι της πόλης στο ΑΕΠ της χώρας; Έστω. Αυτή η πόλη μπορεί να οριστεί γεωγραφικά και από τα φουγάρα της.

Είμαι ξανά στο φωτεινή πλευρά της ετεροτοπίας. Η ανάσα μου κολλάει στην εκπνοή του διπλανού. Έχει την ίδια αλκοολική σύσταση. Βλέπουμε από κοινού τώρα και πίσω από τα σύννεφα. Στα μόρια του αέρα ακροβατούν κάπου κάπου τα πιο βαριά μυστικά. Όσο το σκέφτομαι θέλω πιο πολύ να συνωστίζομαι.

Γλυκός πάντα ο Έπαινος

Σε ανατροφοδοτεί, σου δίνει μικρή παρώθηση να συνεχίσεις, να μην υποταχτείς, να παραμείνεις, να βρίσκεις λίγο χρόνο ακόμη...

Ο έπαινος είναι πάντα γλυκός, απ’ όπου κι αν προέρχεται.  

Ξέρει πως έχεις κουραστεί, πολύ ή λίγο δεν μετρά, πως δεν ήσουν σίγουρος να εκθέσεις κάποιο απ’ τα έργα σου, να εκτεθείς. Κι αν δεν είχαν βγει ποτέ απ’ το σκοτεινό δωμάτιο, το συρτάρι ή το κλειστό τετράδιο, ο έπαινος θα έρθει να στα φωτίσει μονομιάς. Θα τα γνωρίσει σε άλλους, σαν να ήταν δημιουργίες δικές του.

  

 Μετά τον έπαινο του περιοδικού Κέφαλος (2021).

Τους ευχαριστώ!

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ

 Η ερημία του φετινού Χειμώνα δείχνει να πέρασε.

Στιγμές μιάς πόλης που μικραίνει χωρίς κόσμο,

μεγαλώνει όταν στα σοκάκια της στριμώχνεσαι.

Δεκαπενταύγουστος.

Το Καλοκαιράκι κρατά σθεναρά.

Ζέστη.

Το φως διάχυτο παντού.

Ευτυχώς, ο Ήλιος παραχωρεί ευγενικά το μανδύα στη δροσιά της Νύχτας.

                                 

αυτός ο Χειμώνας ήταν απροσπέλαστος.

Βάρσες Αρκαδίας, ησυχαστήριο

 

Μοναστηριακά μονοπάτια με αφετηρία το Ναύπλιο.

Προορισμός σας η Αρκαδία και η Ι. Μ. Βαρσών (ανδρικό μοναστήρι, επισκέψιμο) στην οροσειρά του Κτενιά.

Διαδρομή: Ναύπλιο-Μύλοι -(στον κόμβο προς Κιβέρι επιλέγεται προς Τρίπολη) -Αχλαδόκαμπος- Τεγέα (Αγιωργήτικα: στο ύψος του Στενού-Λιθοβούνια)- Βάρσες- Ι.Μ. Αγίου Νικολάου Βαρσών.

Η Αρκαδία θεωρείται λόγω του πλήθους των μοναστηριών της ως το μικρό Άγιο Όρος της Ελλάδας. Προτιμήστε τον οδικό άξονα Άργους-Τριπόλεως και τη διαδρομή από έναν πολυσύχναστο κάποτε δρόμο -με εστιατόρια και ακόμα παλαιότερα με χάνια κατά μήκος της – που λόγω των πολλών στροφών και της αργής πορείας του, ονομάστηκε Κωλοσούρτης!

Φτάνοντας στην αρκαδική γη από το Παρθένι -το όρος που ενώνει την Αργολίδα με την Αρκαδία- η εναλλαγή τοπίου και χρωμάτων είναι μαγική.

Η αρκαδική γη σήμερα σε μεγάλο βαθμό και σε σχέση με το παρελθόν, είναι καλλιεργήσιμη. Ωστόσο, μεγάλο μέρος της παραμένει ορεινό και αυτός ήταν και ο βασικός λόγος ότι στα δύσβατα εδάφη της βρήκαν θέση κρησφύγετα μοναχών όσο και πολεμιστών. Βραχοσπηλιές και βραχομονάστηρα εξελίχτηκαν σε ασκηταριά, καταφύγια για τους ήρωες της επανάστασης, ησυχαστήρια παρότι επισκέψιμα και ανοικτά σήμερα στον επισκέπτη.

Το μοναστήρι

Η σιωπή σε ανάλογους χώρους είναι υποβλητική και ίσως απαραίτητη.

Η θέα πάνω από την οροσειρά του Κτενιά μαγευτική. Ο αέρας καθάριος.

Ο επισκέπτης θα δει κειμήλια και μαρμάρινες επιγραφές που χρονολογούνται αρκετά παλιά αφού η νεόδμητη μονή χτίστηκε σε παλιότερο μοναστήρι του 1030 μ.Χ.

Στο αρχονταρίκι του θα σας κεράσουν μαστίχα λικέρ και λουκούμι, το καθιερωμένο κέρασμα των χριστιανών μοναχών και με διάθεση οικεία ξεπερνώντας την απομόνωση με τη θέληση. Το κυρίαρχο στοιχείο σε αυτό το αποκοσμικό υψόμετρο είναι ο ορίζοντας και η ησυχία.

Ένα γειτονικό μοναστήρι που θα αγνάντευε κανείς με το αετήσιο μάτι του απο δω πάνω ψηλά προσεγγίζεται από την εθνική οδό Τριπόλεως-Καλαμάτας ή πάνω από το ορεινό μονοπάτι του Αρτεμησίου. Κάνοντας αφετηρία το χωριό Καρυά Αργολίδας (περνώντας μέσα από την τοποθεσία Πραγκατσάκι) θα δει εγκατεστημένο, στο ύψωμα του Γουλά Νεστάνης, την Ιερά Μονή Παναγίας Γοργοεπήκοου (11ου αι.μ.Χ.). Χτισμένη κι αυτή σε βράχο, φυλάει στα σπλάχνα της μια σπάνια εικόνα της Παναγίας φτιαγμένη από τα χέρια του Ευαγγελιστή Λουκά.

 

Κοντινές διαδρομές

Στενό -Στάδιο-Ρίζες-Δολιανά

Λουκάς-Ζευγαλατιό-Νιοχώρι-Στενό-Επισκοπή-Στάδιο-Τεγέα

Ο τόπος αυτός είναι και ένας υπέροχος οινοτουριστικός προορισμός.( δες οινοτουρισμός στη Τεγέα).

τρία χρώματα για μια "παλιά" ταινία

 Αν ψάχναμε στα χρώματα να συμβολίσουμε αξίες και ιδεώδη, το τρίπτυχο που ξεδιπλώνει ο πολωνός σκηνοθέτης Κριστόφ Κισλόφσκι αρκούσε.

Ραμμένη πάνω σε patchwork σημαίας, κάθε χρώμα και ταινία, κάθε ταινία και μια αξία, συμβολισμοί πολλοί.

Στο χρώμα της φωτιάς, του πάθους και του θυμού, της πάλης των τάξεων και της αριστεράς, της επανάστασης, το κόκκινο πανί, η αντίθεση στο κιαροσκούρο.

Στο κόκκινο η αδελφοσύνη θέλει να κατακτηθεί.

Στο μπλε της πορσελάνης, της ηρεμίας, του απέραντου χαλάζιου, της μπλε ώρας της ημέρας λίγο πριν χαθεί το φως, υπερασπίζεται την ελευθερία, την συναισθηματική, πολιτική, κοινωνική. Ακόμα και στα μπλε η εσωτερική μάχη με τον εαυτό φαίνεται όντως πιο δύσκολη απ’ ότι με τους άλλους. Απαιτεί τεράστια δύναμη για να σηκωθείς μετά από μια προσωπική καταστροφή, από το ατέλειωτο βάσανο της αγάπης. Υπάρχει ωστόσο πάντα η ελπίδα κι ο δρόμος της μοναξιάς ως λύτρωση, όσο κι αν προτιμάται κάποιες φορές, ματαιοπονεί μπροστά στην επικοινωνία. Αλήθεια, πόσο ανάγκη υπάρχει στο να παραμένουμε συνδεδεμένοι;

Θέλω να ανήκω, να είμαι.

Τότε, όταν η τριλογία έπαιρνε σάρκα και οστά (’93-’94), η συνθήκη του Μάαστριχ (1992) δυνάμωνε τα ντεσιμπέλ του Ευρωπαϊκού Ιδεώδους με τη μουσική της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όταν η μουσική προσομοιάζει με τον συνθετικό ιστό μιας κοινωνίας). Η ανάγκη να είμαστε σε επικοινωνία ολοένα και δυναμώνει από τότε.

Λίγο αργότερα ήταν, που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και τα δίκτυα γενικά) θα ανέτρεπαν κάθε προσδοκία.

Μεταξύ των πολλών ερωτημάτων που τίθενται στις ταινίες είναι και το πόσο κοντά είναι το αναπόφευκτο της απάτης .Το απαντά στην κόκκινη ταινία με την ύπαρξη ενός περίεργου τύπου (πρώην δικαστή) που η περιέργεια να θέλει να μάθει τον κάνει να κρυφακούει. Είναι στα αλήθεια ένας ηδονοβλεψίας που δεν αντιστέκεται στη δύναμη που του ασκεί το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του. Αν είναι έγκλημα αυτό που κάνει, τότε στις μέρες μας το να έχεις κατάματα τόση βία και αίμα και να μην παρεμβαίνεις, τι είν

αι;

Ποια η ευθύνη, αντίστοιχα, από τις επιπτώσεις μιας οικολογικής καταστροφής, αν κάθε συμπτωματικό γεγονός δηλώνεται ως τυχαίο; Η ιστορία θα επαναλαμβάνει τον εαυτό της χωρίς εμάς;

Στην λευκή πτυχή της τριλογίας ένας πολίτης (προερχόμενος από κομμουνιστική χώρα) διεκδικεί την ισότητα στη χώρα του φωτός. Αναζητά επίσης την αγνότητα, την ειλικρίνεια, την ασφάλεια στην συντροφιά, μια δική του πίστη, αλλά γνωρίζει τον φόβο στη συζυγία, την εγκατάλειψη και την ένδεια, το τι σημαίνει να μην έχεις τίποτα.

Η τριλογία παραμένει αειθαλής. Έχει ενιαία γραμμή και πατάει στο όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που με την σειρά της πατάει στο Διαφωτισμό, στη Γαλλική επανάσταση, στους αγώνες ενάντια στον φασισμό και τον ολοκληρωτισμό, στα ιδεολογικά (και καλλιτεχνικά) ρεύματα ανά εποχή. Μοιάζει με κάθε σημαία σαν αυτές που κραδαίνουν μαχητές και υπερασπιστές των αξιών στο πέρασμα της ιστορίας. Από τη μια αποτελεί σύμβολο εξουσίας και ισχύος. Την ίδια στιγμή από αντικείμενο μνήμης εύκολα χρησιμεύει σε λάβαρο εξέγερσης. Κι αυτό δεν το θέλουμε πάντα. Στις μέρες μας ιδίως, που οι σημαίες ανεξαρτησίας επιστρέφουν, ως μια τάση εναντίωσης με τα καθεστώτα που αμφισβητούνται, θα ψάχνουμε σε κάθε κόχη και αγκωνή να βρίσκουμε σημάδια και λεκέδες που τις δικαιώνουν.

δημοσιεύτηκε στο www.freesocial.gr 

Θεία Δίκη δεν υπάρχει

 Ο παράδεισος της καθημερινής ζωής, η Αγία Καθημερινότητα που παράγει ποιητές και λογοτέχνες, μπορεί αναπάντεχα να μετατραπεί σε κόλαση.

Είμαι η ζωή που θέλουν να ζήσουν…

Οι ταυτίσεις εξανεμίζονται όταν ένας απλός υπάλληλος οδηγείται στον ανακριτή κι έπειτα στο δικαστήριο μέχρι την οριστική του εξαφάνιση.

Ο Γιόζεφ Κ. του Φραντς Κάφκα (1962 ) όπως παρουσιάστηκε στην ταινία του Όρσον Ουέλς (Τhe Trial , 1962) καθώς επίσης και στο διασκευασμένο θεατρικό από τους Ζιντ-Μπαρρώ, είναι ένας κοινός άνθρωπος που του προσάπτουν αβάσιμες κατηγορίες, τον φορτώνουν ενοχές γιατί κάπου έσφαλε. Δίχως να έχει αδικήσει είναι ένας απατεώνας, δίχως να μπει φυλακή ζει σαν έγκλειστος. Ο ορθολογισμός δεν υπακούει στους ανόητους ισχυρισμούς  του περί «αθωότητας του κατηγορούμενου», ενός κατηγορούμενου χωρίς κατηγορία. Το λαβυρινθώδες παράλογο οδηγεί τον «ένοχο» στην παράνοια, μέχρι το σημείο (ίσως να το επιζητά κιόλας) να θέλει την τιμωρία του (αναλαμβάνοντας έτσι την ευθύνη και παύοντας να βιώνει πόνο/οργή). Ανεπαρκείς και αβάσιμες ενοχές τον βαραίνουν- μήπως έχει παραλείψει κάποιο αδίκημα;- ενώ οι άλλοι ζουν τη ζωή μέσω της ζωής που θέλουν να ζήσουν. Το σύνδρομο της ενοχής είναι η κατηγορία του ίδιου του εαυτού ως κολάσιμη πράξη από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει.

Η θέληση και η βούληση εξασθενούν στο βωμό της ευνομίας, της νομιμότητας, της ορθολογικής τάξης πραγμάτων. Ο Γιόζεφ, όπως κάθε Γιόζεφ Κ. γίνεται ο «ένοχος» του συστήματος διανομής προνομίων, δικαιωμάτων και πόρων, στο ίδιο που αποτελεί αναπόσπαστο μέλος, μα όταν ζητά δικαιοσύνη καλείται «να πληρώσει» προκειμένου να διορθωθούν ορισμένες ατέλειες. Καθώς νικιούνται και οι τελευταίες αντιστάσεις του φτάνει να συναινεί μπρος στην υπερδύναμη –τους ανίκητους θεσμούς, την εξουσία. Η εξουσία που συντηρεί τον αποδυναμώνει και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων συνθλίβεται από σκέψεις ανεπάρκειας.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα παραπολιτικά Αργολίδας»

# Η δίκη του Κάφκα # δικαιοσύνη # Ορσον Ουέλς # κινηματογραφική ταινία