Ο παράδεισος της καθημερινής ζωής, η Αγία Καθημερινότητα που παράγει ποιητές και λογοτέχνες, μπορεί αναπάντεχα να μετατραπεί σε κόλαση.
Είμαι η ζωή που θέλουν να ζήσουν…
Οι ταυτίσεις εξανεμίζονται όταν ένας απλός υπάλληλος οδηγείται στον ανακριτή κι έπειτα στο δικαστήριο μέχρι την οριστική του εξαφάνιση.
Ο Γιόζεφ Κ. του Φραντς Κάφκα (1962 ) όπως παρουσιάστηκε στην ταινία του Όρσον Ουέλς (Τhe Trial , 1962) καθώς επίσης και στο διασκευασμένο θεατρικό από τους Ζιντ-Μπαρρώ, είναι ένας κοινός άνθρωπος που του προσάπτουν αβάσιμες κατηγορίες, τον φορτώνουν ενοχές γιατί κάπου έσφαλε. Δίχως να έχει αδικήσει είναι ένας απατεώνας, δίχως να μπει φυλακή ζει σαν έγκλειστος. Ο ορθολογισμός δεν υπακούει στους ανόητους ισχυρισμούς του περί «αθωότητας του κατηγορούμενου», ενός κατηγορούμενου χωρίς κατηγορία. Το λαβυρινθώδες παράλογο οδηγεί τον «ένοχο» στην παράνοια, μέχρι το σημείο (ίσως να το επιζητά κιόλας) να θέλει την τιμωρία του (αναλαμβάνοντας έτσι την ευθύνη και παύοντας να βιώνει πόνο/οργή). Ανεπαρκείς και αβάσιμες ενοχές τον βαραίνουν- μήπως έχει παραλείψει κάποιο αδίκημα;- ενώ οι άλλοι ζουν τη ζωή μέσω της ζωής που θέλουν να ζήσουν. Το σύνδρομο της ενοχής είναι η κατηγορία του ίδιου του εαυτού ως κολάσιμη πράξη από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει.
Η θέληση και η βούληση εξασθενούν στο βωμό της ευνομίας, της νομιμότητας, της ορθολογικής τάξης πραγμάτων. Ο Γιόζεφ, όπως κάθε Γιόζεφ Κ. γίνεται ο «ένοχος» του συστήματος διανομής προνομίων, δικαιωμάτων και πόρων, στο ίδιο που αποτελεί αναπόσπαστο μέλος, μα όταν ζητά δικαιοσύνη καλείται «να πληρώσει» προκειμένου να διορθωθούν ορισμένες ατέλειες. Καθώς νικιούνται και οι τελευταίες αντιστάσεις του φτάνει να συναινεί μπρος στην υπερδύναμη –τους ανίκητους θεσμούς, την εξουσία. Η εξουσία που συντηρεί τον αποδυναμώνει και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων συνθλίβεται από σκέψεις ανεπάρκειας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα παραπολιτικά Αργολίδας»
# Η δίκη του Κάφκα # δικαιοσύνη # Ορσον Ουέλς # κινηματογραφική ταινία
Σχόλια