Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010
EKΠΑΙΔΕΥΣΗ : ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΟΣ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ-ΕΝΑΣ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣ ΤΟΠΟΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Ένα Αντίδοτο στην εκπαιδευτική πολιτική των σημερινών σχολείων:Η Τέχνη στα Σχολεία στη θέση πολλών "άλλων" μαθημάτων
[Σαν ψέμα για τα ελληνικά σχολεία ακούγεται, Η Τέχνη να μπεί στα Σχολεία , όχι όμως έτσι, κοροΐδίστικα όπως υπάρχει. Με αφορμή πολλά κ διάφορα (...) βάζω ένα κείμενο που μπορεί να είναι κάπως!! αλλά αφού έχει γραφτεί ας μη πάει και στο ....τόπο θα πιάσει.]
Δεδομένου ότι το Καλλιτεχνικό έργο ως (θείο) δημιούργημα του ανθρώπου εμπεριέχει -μεταξύ άλλων- ΣΤΟΧΑΣΜΟ (κατά ΧΕΓΚΕΛ), ενώ η ωραία Τέχνη είναι προορισμένη να διεγείρει το (ενάρετο) αίσθημα αλλά και αισθήματα άλλα ( φόβου, συμπάθειας, κλπ.), αν λάβουμε υπόψιν ότι κατά τον ίδιον «η Τέχνη αφυπνίζει το Θυμικό » και ότι,
- καθήκον και σκοπός της Tέχνης είναι να πραγματοποιεί μέσα μας την ρήση του ΤΕΡΕΝΤΙΟΥ « τίποτα το ανθρώπινο δεν το θεωρώ ξένο σ΄ εμένα» ....
εαν θελετε ολόκληρο το κείμενο στήλτε e-mail
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010
Τι σε ενοχλεί πραγματικά;
Κάτι που σε ενοχλεί πολύ; γραψτο
Γράψε κάτι που σε πονεί και σε θρηνεί απο τους γύρω σου , απο το τόπο που ζεις και προώθησέτο σε άλλους κατοίκους το Δήμου σου, του τόπου σου, να μιλήσουν κι αυτοί. Κατόπιν γύρισέ το πίσω σε εμένα να μάθει και ο παρλαπίπης κάτι απο όλα αυτά.
θα βγούν πολλά χρήσιμα πράγματα ...
και τα λέμε πάλι .
Γράψε κάτι που σε πονεί και σε θρηνεί απο τους γύρω σου , απο το τόπο που ζεις και προώθησέτο σε άλλους κατοίκους το Δήμου σου, του τόπου σου, να μιλήσουν κι αυτοί. Κατόπιν γύρισέ το πίσω σε εμένα να μάθει και ο παρλαπίπης κάτι απο όλα αυτά.
θα βγούν πολλά χρήσιμα πράγματα ...
και τα λέμε πάλι .
Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ
mini Festival :Looney Tunes υπο την αιγίδα του σύλλογου «ΠΥΛΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» www.nafplio-culture.gr
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ
ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ
ΝΑΥΠΛΙΟ 2010
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ http://
www.youtube.com/watch?v=Cit5nu9Skaw ή
Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010
Ενήλικας μαθητής – Ποιος;
Ένα ηλικιακά παραγόμενο προϊόν που αναγνωρίζεται κοινωνικά, αν όχι πάντα βιολογικά είναι και η «ωριμότητα». Συχνά ο όρος ενήλικας μας παραπέμπει στην ωριμότητα και ίσως να μας παραπλανά. Ο ενήλικας είναι «κοινωνικά αναγνωρίσιμος» (ηλικιακά χαρακτηριστικά - ηλικιακή ωριμότητα) και είθισται να αντιπροσωπεύεται με αντιληπτές πράξεις και αναμενόμενες συμπεριφορές, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όταν «την ενηλικίωση εκτός των άλλων την καθορίζει κι ένα σύνολο αξιών και ιδανικών»1, πως μπορούν να ταυτιστούν ωριμότητα και «ενήλικας»; Όταν μάλιστα αναφερθούμε στις αποφάσεις που παίρνει ο ενήλικας όπως το να ξαναγίνει μαθητής και να ακολουθήσει το δρόμο της μάθησης ξανά, πόσο «δική του» είναι αυτή η απόφαση ;
«Οι ενήλικοι (μαθητές ή όχι), σε αντίθεση με τα παιδιά, είναι ικανοί να κατευθύνουν και να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη συμπεριφορά τους, τις ενέργειές τους και τις απόψεις τους και, συνεπώς, τη μάθησή τους. Αυτό το αξίωμα βρίσκεται μέσα στον πυρήνα του ορισμού που δίνει η κοινωνία στην ενηλικιότητα. Επισήμως, κάποιος φτάνει στην ενηλικίωση όταν συμπληρώσει την ηλικία των δεκαοκτώ ετών και είναι αυτό το σημείο στο οποίο όλοι διεκδικούμε το δικαίωμα να παίρνουμε τις δικές μας αποφάσεις και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των ενεργειών και του βίου μας. Αυτό είναι θεμελιώδες στο τι θεωρούμε ως ελευθερία και δημοκρατία».2
.......................
εαν θέλετε ολόκληρο το κείμενο στήλτε e-mail
«Οι ενήλικοι (μαθητές ή όχι), σε αντίθεση με τα παιδιά, είναι ικανοί να κατευθύνουν και να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη συμπεριφορά τους, τις ενέργειές τους και τις απόψεις τους και, συνεπώς, τη μάθησή τους. Αυτό το αξίωμα βρίσκεται μέσα στον πυρήνα του ορισμού που δίνει η κοινωνία στην ενηλικιότητα. Επισήμως, κάποιος φτάνει στην ενηλικίωση όταν συμπληρώσει την ηλικία των δεκαοκτώ ετών και είναι αυτό το σημείο στο οποίο όλοι διεκδικούμε το δικαίωμα να παίρνουμε τις δικές μας αποφάσεις και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των ενεργειών και του βίου μας. Αυτό είναι θεμελιώδες στο τι θεωρούμε ως ελευθερία και δημοκρατία».2
.......................
εαν θέλετε ολόκληρο το κείμενο στήλτε e-mail
Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010
Οι δυο όψεις της ίδιας εικόνας
Πάρκο (αλλιώς λέγεται και άλσος) Ναυπλίου -Πρωΐνό Σαββάτου
Ποτέ κάτι δεν είναι ίδιο αν το κοιτάξουμε από άλλη οπτική γωνία και θέση, αν αλλάξει η όρασή μας, η διάθεση και η φαντασία μας. Όταν όμως μιλά η εικόνα οι λέξεις παύουν αλλιώς μπορεί και να παραπλανούν , σιωπούν, δίνοντας τόπο στην αλήθεια.
Στην πόλη του Ναυπλίου μια πόλη μικρή που τρώει όμως όλο το φαί της και μεγαλώνει ολοένα
άλλοτε μια εικόνα είναι όμορφη κι άλλοτε άσχημη
πότε γελάει και πότε κλαίει
πότε πονάει και πότε δεν πονάει
άλλοτε μιλάει κι άλλοτε σιωπά
πότε μουτρώνει και πότε μαλακώνει
πότε είναι ήρεμη και πότε άγρια
πότε αγαπά και πότε μισεί……
Γι΄ αυτό και την Δευτέρα πρωί γελά ενώ το Σάββατο κλαίει
Την Τρίτη αγαπά και τις γιορτές μισεί
Την Τετάρτη μαλακώνει και την Παρασκευή μουτρώνει
Την Πέμπτη μιλά και την Κυριακή σιωπά.
Το Πάρκο της πόλης, ένα τόσο δα αλσάκι , μια πατουλιά γης , άλλοτε μας γελά και άλλοτε κλαίει και πονά .Ολοένα και γίνεται απο πεζόδρομος λεωφόρος, με θέσεις για παρκάρισμα και όχι για βολτάρισμα!
Μια πλατεία Συντάγματος κι αυτή στενή , μια μας αγαπά και μια μας μισεί , ίσως να μην μας αντέχει πια..
Ένα λιμάνι κι αυτό με εμπόρευμα ακριβό, να πηγαινόρχεται πάνω σε εμαγέ δίσκο , για ποιόν;
Ατίθασα μηχανοκίνητα επιβάλλουν την φιλελεύθερη πορεία τους, διαβαίνουν κι αυτά μαζί με τους πεζούς , χύμα όλα, φορτηγά , ΙΧ, στους δρόμους και στα πεζοδρόμια , (ν)μαζί στις πλατείες επάνω , προς χάζι και κοροϊδία της Δημοτικής αστυνομίας που ΄χει ρεπό πολλά απογεύματα , τις ώρες εκείνες που θα έπρεπε να … μα δεν κάνει θόρυβο πολύ μη και ξυπνήσει την αστυνομία που αναπαύεται και δεν εμφανίζεται μήπως και πουν το κράτος φασίστα … η πόλη αυτή σιωπά, δεν μιλά όταν πρέπει αλλά όταν κι όπου θέλει και έχει να λάβει κάτι πίσω…. όταν πανηγυρίζει τις καμπάνιες των υποψηφίων της, όταν οι καρνάβαλοι καίνε το ομοίωμά τους, όταν η ντουντούκα παίζει "παναυπλιακό" .
Η πόλη κάνει το δικό της , πράττει κατά το δοκούν και κατά το κοινό ψευτο-όφελος που το ορίζει και το διαγράφει το εκλεγμένο δημοκρατικά λαοφιλές κατ’ άλλα συμβούλιό της ! Ποιος έχει σκιαγραφήσει την εξυπηρέτηση του πολίτη και την διευκόλυνσή του; Μήπως (εξ)υπηρέτηση λέγεται ένα δικαίωμα να στραγγαλίζει κάποιο άλλο κι αυτό για το κοινό καλό, κοκ; το δικαίωμα του καθενός να ζει ασφαλής κι όχι επικίνδυνα είτε είναι ηλικιωμένος, είτε παιδί; το να χάνεται η ηρεμία στη ζωή μερικών προκειμένου να παρέχεται (εξ)υπηρέτηση σε κάποιους άλλους, είναι δημοκρατία; Δίνοντας λίγη δημοκρατία στους λίγους και λιγότερη στους άλλους και ταΐζοντας τα πεινασμένα λιοντάρια της δικαιοσύνης για να μην αγριεύσουν είναι δημοκρατία ; Με τέτοιο τρόπο εκμαυλίζουν το ξεθωριασμένο απο καιρό πρόσωπο της κατατρεγμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας;
Τελικά μου φαίνεται πως για ένα κιλό ντομάτες, λίγα αγγουράκια κι ένα μαρούλι πρέπει να αφήσω το ποδήλατο , να γίνω κι εγώ άτομο με ειδικές ανάγκες, ή τρίτης ηλικίας ή δεν ξέρω τι άλλο και να βγαίνω να ψωνίζω με το αυτοκίνητό μου, αφού ο Δήμος (που μας προστατεύει και μας αγαπά) θέσεις Πάρκιγκ μπορεί να μην δημιούργησε, φρόντισε όμως να τις εξασφαλίσει καταπατώντας λίγο περισσότερο κοινοτικό χώρο , εντός του Πάρκου , τα Σάββατα , στις λαϊκές αγορές, για το καλό της πόλης, για το καλό όλων μας! Άγγελοι φύλακες - κροκόδειλοι, προστατεύουν να μην παρθεί το κάστρο της ντροπής.
(Οι φωτογραφίες είναι απο το πάρκο του Ναυπλίου σε ωρες αιχμής και ώρες ανάπαυλας , αφιερωμένες στο Δ.Σ. Ναυπλίου).
Ποτέ κάτι δεν είναι ίδιο αν το κοιτάξουμε από άλλη οπτική γωνία και θέση, αν αλλάξει η όρασή μας, η διάθεση και η φαντασία μας. Όταν όμως μιλά η εικόνα οι λέξεις παύουν αλλιώς μπορεί και να παραπλανούν , σιωπούν, δίνοντας τόπο στην αλήθεια.
Στην πόλη του Ναυπλίου μια πόλη μικρή που τρώει όμως όλο το φαί της και μεγαλώνει ολοένα
άλλοτε μια εικόνα είναι όμορφη κι άλλοτε άσχημη
πότε γελάει και πότε κλαίει
πότε πονάει και πότε δεν πονάει
άλλοτε μιλάει κι άλλοτε σιωπά
πότε μουτρώνει και πότε μαλακώνει
πότε είναι ήρεμη και πότε άγρια
πότε αγαπά και πότε μισεί……
Γι΄ αυτό και την Δευτέρα πρωί γελά ενώ το Σάββατο κλαίει
Την Τρίτη αγαπά και τις γιορτές μισεί
Την Τετάρτη μαλακώνει και την Παρασκευή μουτρώνει
Την Πέμπτη μιλά και την Κυριακή σιωπά.
Το Πάρκο της πόλης, ένα τόσο δα αλσάκι , μια πατουλιά γης , άλλοτε μας γελά και άλλοτε κλαίει και πονά .Ολοένα και γίνεται απο πεζόδρομος λεωφόρος, με θέσεις για παρκάρισμα και όχι για βολτάρισμα!
Μια πλατεία Συντάγματος κι αυτή στενή , μια μας αγαπά και μια μας μισεί , ίσως να μην μας αντέχει πια..
Ένα λιμάνι κι αυτό με εμπόρευμα ακριβό, να πηγαινόρχεται πάνω σε εμαγέ δίσκο , για ποιόν;
Ατίθασα μηχανοκίνητα επιβάλλουν την φιλελεύθερη πορεία τους, διαβαίνουν κι αυτά μαζί με τους πεζούς , χύμα όλα, φορτηγά , ΙΧ, στους δρόμους και στα πεζοδρόμια , (ν)μαζί στις πλατείες επάνω , προς χάζι και κοροϊδία της Δημοτικής αστυνομίας που ΄χει ρεπό πολλά απογεύματα , τις ώρες εκείνες που θα έπρεπε να … μα δεν κάνει θόρυβο πολύ μη και ξυπνήσει την αστυνομία που αναπαύεται και δεν εμφανίζεται μήπως και πουν το κράτος φασίστα … η πόλη αυτή σιωπά, δεν μιλά όταν πρέπει αλλά όταν κι όπου θέλει και έχει να λάβει κάτι πίσω…. όταν πανηγυρίζει τις καμπάνιες των υποψηφίων της, όταν οι καρνάβαλοι καίνε το ομοίωμά τους, όταν η ντουντούκα παίζει "παναυπλιακό" .
Η πόλη κάνει το δικό της , πράττει κατά το δοκούν και κατά το κοινό ψευτο-όφελος που το ορίζει και το διαγράφει το εκλεγμένο δημοκρατικά λαοφιλές κατ’ άλλα συμβούλιό της ! Ποιος έχει σκιαγραφήσει την εξυπηρέτηση του πολίτη και την διευκόλυνσή του; Μήπως (εξ)υπηρέτηση λέγεται ένα δικαίωμα να στραγγαλίζει κάποιο άλλο κι αυτό για το κοινό καλό, κοκ; το δικαίωμα του καθενός να ζει ασφαλής κι όχι επικίνδυνα είτε είναι ηλικιωμένος, είτε παιδί; το να χάνεται η ηρεμία στη ζωή μερικών προκειμένου να παρέχεται (εξ)υπηρέτηση σε κάποιους άλλους, είναι δημοκρατία; Δίνοντας λίγη δημοκρατία στους λίγους και λιγότερη στους άλλους και ταΐζοντας τα πεινασμένα λιοντάρια της δικαιοσύνης για να μην αγριεύσουν είναι δημοκρατία ; Με τέτοιο τρόπο εκμαυλίζουν το ξεθωριασμένο απο καιρό πρόσωπο της κατατρεγμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας;
Τελικά μου φαίνεται πως για ένα κιλό ντομάτες, λίγα αγγουράκια κι ένα μαρούλι πρέπει να αφήσω το ποδήλατο , να γίνω κι εγώ άτομο με ειδικές ανάγκες, ή τρίτης ηλικίας ή δεν ξέρω τι άλλο και να βγαίνω να ψωνίζω με το αυτοκίνητό μου, αφού ο Δήμος (που μας προστατεύει και μας αγαπά) θέσεις Πάρκιγκ μπορεί να μην δημιούργησε, φρόντισε όμως να τις εξασφαλίσει καταπατώντας λίγο περισσότερο κοινοτικό χώρο , εντός του Πάρκου , τα Σάββατα , στις λαϊκές αγορές, για το καλό της πόλης, για το καλό όλων μας! Άγγελοι φύλακες - κροκόδειλοι, προστατεύουν να μην παρθεί το κάστρο της ντροπής.
(Οι φωτογραφίες είναι απο το πάρκο του Ναυπλίου σε ωρες αιχμής και ώρες ανάπαυλας , αφιερωμένες στο Δ.Σ. Ναυπλίου).
Τρίτη 13 Απριλίου 2010
Μέχρι πότε μαθαίνουμε;
Μπορώ να μαθαίνω κι όταν ακόμα μεγαλώσω ;
Στο μύθο ή στην αλήθεια πάνω που είναι φτιαγμένη η ελεύθερη κοινωνία είσαι ελεύθερος να διαλέξεις αν θες να συνεχίζεις να μορφώνεσαι ή όχι, να συνεχίσεις το σχολείο ή όχι. Σίγουρα θα είχες πολλούς λόγους όταν είσαι μαθητής να μην πας σχολείο κι άλλους τόσους για να πας. Όταν μάλιστα ως σύγχρονος πολίτης και ώριμος ενήλικας, με τις συνεχείς επαγγελματικές απαιτήσεις αλλά και για προσωπικές ανάγκες εξέλιξης και ανάπτυξης, δεδομένου ότι το κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο μετασχηματίζεται και πρέπει να συμβαδίσουν οι ανάγκες με τις τρέχουσες εξελίξεις, τότε μπορεί να θες να γίνεις πάλι μαθητής!
Μαθητής όμως ξανά; Πότε και κάτω από ποιες συνθήκες θα μπορούσε να οριστεί το όλο πλαίσιο μάθησης στους ενήλικες μαθητές; Τι θα αποτελούσε την ικανή και αναγκαία συνθήκη μάθησης;
Στην εκπαίδευση ενηλίκων ( Adults Education ή Education of Adults) και στα πλαίσια του Θεσμού της Δια Βίου Μάθησης (Life Long Learning) οι εκπαιδευόμενοι – ενήλικες μαθητές- αποφασίζουν από μόνοι τους για το αν θα μαθητεύσουν και αυτοί επιλέγουν το ποιος θα τους εκπαιδεύσει (Αl.Rogers). Δεν παύει βέβαια να είναι ένας μικρός καταναγκασμός η εκπαίδευση όταν προκύπτει ως ανάγκη και χάριν επαγγελματικών αλλαγών, λόγω θέσης εργασίας και αρμοδιοτήτων, τεχνολογικής προόδου και πολλών ακόμη παραγόντων; Και δεν αναφερόμαστε στις περιπτώσεις εκείνες όπου η επιμόρφωση γίνεται με τη μορφή «Ψυχαγωγικών Σεμιναρίων». Δεν αναφερόμαστε στην επιμόρφωση που είναι αναγκαστική γιατί η εταιρεία που δουλεύουμε άλλαξε λογισμικό εφαρμογών και πρόγραμμα μηχανογράφησης, με αναγκαστική παραμονή του υπαλλήλου και πέραν του ωραρίου του, προκειμένου να επιμορφωθεί ως αναγκαίο κακό , ίσως και παρά την θέλησή του (εκτός αν μιλάμε για φιλομαθείς εργαζόμενους!). Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν θα το εντάσσαμε στα κίνητρα μάθησης με ελευθερία επιλογής εκπαίδευσης και με μηδενικό καταναγκασμό. Πόσο μάλλον εκτιμώντας τα οικονομικά κίνητρα, την αποζημίωση για την συμμετοχή σε προγράμματα επιμόρφωσης ......................................
εαν θέλετε ολόκληρο το κείμενο στήλτε e-mail
Τρίτη 16 Μαρτίου 2010
ασθενείς, γιατροί, φάρμακα & Placebo
Συνειρμός Νο. Ι
Ευγνωμοσύνη
Οφείλω και πρέπει να ανταποδώσω ευγνωμοσύνη, να αποτίσω φόρο τιμής στους παροικούντες εις τις Φαρμακοβιομηχανίες, στους ερημίτες εκείνους ερευνητές, που νυχθημερόν ασκητεύουν σε μοναστηριακά ερευνητικά κέντρα, παρασκευάζοντας στα εργαστήρια νέα φάρμακα , εμβόλια, για (και) νέες ιώσεις και νέες αρρώστιες, που φτιάχνουν από κύτταρα νέες ζωές. Θέλω να αποδώσω τιμές στους λεγεωνάριους της επιστήμης, στους τετιμημένους γιατρούς- ψυχιάτρους για τα επιτεύγματα και τις θεωρίες της επιστήμης τους, τους ξορκιστές του θανάτου, στους ευδαίμονες μεταπράτες, φαρμάκων και ιατρικών αγαθών, στους ιατρικούς επισκέπτες, στους Ανθρώπους πάνω από όλα . Σε αυτούς που τηρούν επαγγελματικούς ιερούς όρκους (σιωπής) και υποσχέσεις αντίστασης στον πειρασμό - εξευτελισμό του χρήματος , που μετρούν το ηθικό χρέος της Γνωμάτευσης «χορηγώντας » ανάλογα , με το ύψος της παραγγελίας (Λογική και Ευαισθησία μπακαλόγατου - σούμα καντάρι..). Ποτέ άλλοτε τέτοιο ανθρωπιστικό κίνητρο δεν απέδωσε αγαθό άλλο, όπως αυτό της ασθένειας, με τόση αξία χρήσης και αξία μαζί, ξαναφέρνοντας πίσω το Μαρξ , στους αιώνες των αιώνων. Αμήν! Επιστήμονες ολκής, «ελίτ του πνεύματος», ιατροί, βιολόγοι, μικροβιολόγοι , μεγαθήρια του νου υποκύπτουν στον πειρασμό και αναζητούν χορηγούς , φαρμακοβιομηχανίες, Ιδιωτικές Νευρολογικές Κλινικές/ Νοσοκομεία, να τους «απορροφήσουν» με την προσδοκία να χρηστούν εφευρέτες, Ακαδημαϊκοί, Πατέρες της επιστήμης , να γίνουν πετυχημένοι, Σωτήρες του Κόσμου. Φευ!
Κι επειδή χωρίς πειράματα και πειραματόζωα δεν προχωρά η επιστήμη, έγινα και εγώ πειραματόζωο. Έγινα δοκιμαστική κούκλα για μοδίστρες γιατρούς που με περνάνε από ιατρικά συμβούλια -παρωδία- και με μια προδεδικασμένη διάγνωση μου μπίγουν την καρφίτσα όλο και πιο βαθιά στο «κοιμισμένο» σώμα μου, για να με «ξυπνήσουν», στάζοντας το νάμα της ζωντάνιας σ’ ένα σώμα «σε ζωντανό θάνατο» (Freire) . Διαθέτω δωρεάν τους ανθρώπινους νευρώνες μου, νευροδιαβιβαστές ενός οργανισμού που νοσεί, μπουκωμένο από τοξικά απόβλητα που ξερνούν πάνω του φαρμακοβιομηχανίες .
Χρήζοντάς με Ψυχοπαθή, αυτοκαταστροφικό, καθιστώντας με ακόμα και δυνητικά ιδανικό αυτόχειρα ή εγκληματική φιγούρα, προκειμένου για το καλό της Ανθρωπότητας …… ποσότητες παρασκευασμάτων καταπίνονται από το στόμα μου , δίχως καμία λύπηση , δίχως λύτρωση, δίχως παράσημα ηρωισμού, δίχως να χρωστά κανείς σε κανέναν, να πρέπει εγώ να θυσιαστώ …... Έτσι μαθαίνουν τον κόσμο οι Ισχυροί να αποδίδονται οι τιμές και η δικαιοσύνη με τη πλάστιγγα του Δυνατού.
Όταν μάλιστα ανατρέχω στο παρελθόν, ψηλαφώντας το σώμα της ιστορίας, βλέπω να είναι γεμάτο μικρόβια, ιώσεις, θανάτους , τρελούς, ψυχοπαθείς σαν και μένα, αναρωτιέμαι για τα επιτεύγματα της καταραμένης επιστήμης: πόσο μπροστά έχει φτάσει ;Πόσο μπροστά όμως μπορεί να πάει η επιστήμη όταν τα Μεγαλύτερα συνέδρια της Ιατρικής τα χορηγούν μεγιστάνες φαρμάκων; Πόσο μπροστά είμαστε η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός μας , όταν οι δυνάμεις της λογικής με ξεβράζουν ναυαγό στο ντιβάνι της ψυχο-θεραπείας , όχι για ανάλυση, δυστυχώς, με πιάνει τρόμος όταν «επιστημονικά εργαλεία» ξύνουν βαθιά τις πληγές της ψυχής σου μέχρι να ματώσω - προκειμένου να βγει το κακό αίμα που χω μέσα σου - χρειάζεται και «αναισθητικό » μαζί; Για να ακυρώσουν οριστικά την όποια δύναμη μου απομένει, οι προστάτες της ζωής μου , οι Σωτήρες μου, την προεξοφλούν, ελαφρά τη καρδία, με ψυχοφάρμακα; και αυτό που με ορίζει ισχυρότερο ον έναντι των άλλων ζώντων όντων, το μυαλό μου, πάει περίπατο; Χρειάζεται να κυλήσουν στις φλέβες μου γιατροσόφια και ξόρκια θανάτου , σκόνες πνευματικής καταστολής και θανάτωσης των ορμών μου, για να με θεραπεύσουν; Πρέπει να με πεθάνουν λίγο για να με αναστήσουν;
Συνειρμός Νο.ΙΙ
Ελευθερία ή Θάνατος
Θέλω να απαλλαγώ από τους μεσάζοντες της ζωής μου; Πως θα κερδίσω την ελευθερία της Ψυχής μου έναντι της τυραννίας της ασθένειας και του τρόμου του θανάτου, όταν οι έχοντες εξουσία στη ζωή μου ελέγχουν και το σώμα μου και το πνεύμα μου; Οι γιατροί έγιναν δυνάστες μου. Αλλά πάλι σκέφτομαι πως σε ένα οικονομικό κύκλωμα που κίνητρο έχει το ατομικό συμφέρον-Ιδιον όφελος - όπως άλλωστε ισχύει στα Οικονομικά κυκλώματα , κινητήριος παράγοντας είναι να δημιουργούνται ανάγκες ώστε να δουλεύουν οι μηχανές στις γραμμές παραγωγής για να παράγονται και να διακινούνται αγαθά που θα καλύπτουν αυτές τις ανάγκες. Όταν οι ανάγκες σταματούν «σιωπούν» και οι μηχανές. Κι αυτό είναι ανατριχιαστικό! Όπως ακριβώς και οι γραμμές παραγωγής στις Φαρμακοβιομηχανίες καλύπτουν ανάγκες παραγωγής και κατανάλωσης φαρμάκων. Η «ανάπτυξη» , σε οικονομικού όρους δεν λογίζεται άλλωστε; Έτσι και το κύκλωμα των φαρμάκων και θεραπεία δεν αναπτύσσεται από μόνο του. Συνοδεύεται από την χορήγηση , μια σπουδαία λέξη . Σαφώς χρειάζεται και καλό Marketing --Δίκτυα Πωλήσεων--Dealers--Βιτρίνα και κυρίως ….Ασθενείς. Στο βωμό του ελεύθερου (ακαταπίεστου) εμπορίου και της (φιλελεύθερης) ανάπτυξης της οικονομίας καλλιεργείται το μότο της σύγχρονης εποχής του Marketing που μεταδίδεται σαν πανδημία στα σχολεία και το αποστηθίζουν μαθητές ανά τον κόσμο, γνήσιοι- πειθήνιοι-μελλοντικοί καταναλωτές : «όταν δεν υπάρχουν ανάγκες η επιστήμη μπορεί να τις δημιουργήσει».
Αναρωτιέμαι και ανησυχώ όμως με το σκεπτικό που θέλει την καπιταλιστική , Ελεύθερη και Δημοκρατική Κοινωνία να «φτιάχνει» ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους , την Ελεύθερη Αγορά να «φτιάχνει» καταναλωτικές ανάγκες και αγαθά, την Παιδεία ανάγκες (συνεχούς) μάθησης και ειδίκευσης και την επιστήμη με την Ιατρική , την Βιολογία και τις Φαρμακοβιομηχανίες, μαζί, να φτιάχνουν φάρμακα κι αρρώστους, ασθενείς σαν κι εμένα (περί Ιατρογέννεσης, βλ. Ίλλιτς ) . Αναρωτιέμαι γι΄ αυτούς που γεννήθηκαν να ευγνωμονούν τους ηγεμόνες τους, προικισμένους με τέτοιες αντοχές ικανούς να ξεροσταλιάζουν σε ατέλειωτες ουρές ιατρείων και Νοσοκομείων και να «γλείφουν» γιατρούς προκειμένου να δωροδοκήσουν το θάνατο…μόνο σε συστήματα υποτέλειας ανατρέφονται και συντηρούνται τέτοιοι αποθαρρυμένοι άνθρωποι, τόσο εύπλαστοι ώστε να μπαίνουν εύκολα σε καλούπια.
Ο Τεηλορισμός και ο Καταμερισμός Εργασιών αναβιώνουν και εισέβαλλαν στα ιατρεία!
Έτσι οι Ψυχίατροι επειδή δεν θα προλάβαιναν με τόσους …ασθενείς, γιατί γίναμε και πολλοί, εντατικοποίησαν την εργασία τους , έγιναν πιο παραγωγικοί (περισσότεροι ασθενείς την ώρα, Μαζικοποίηση και Εντατικοποίηση, Ford και Taylor μαζί) ανασύροντας ξεθυμασμένες οικονομικές θεωρίες , αυτές του Καταμερισμού εργασιών, του Κατά κεφαλήν κόστους, της μέγιστης απόδοσης. Αυτό άλλωστε δεν έλεγαν κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα για τον (βιομηχανικό) εργάτη ο οποίος δουλεύει με σκοπό να παράγει περισσότερο (έχοντας κίνητρο τι άλλο απ΄το χρήμα ) για να αμείβεται περισσότερο, αφήνοντας την ψυχή και τον εαυτό του στην άκρη (μη έχοντας καιρό για χάσιμο!). Έτσι άσπρες ποδιές μετατράπηκαν σε βιομηχανικούς εργάτες-μάζες, δουλεύοντας με το κομμάτι (την συνταγή , την εγχείριση, κλπ), καταβάλλοντας τα μέγιστα στην απόδοσή τους (αυξάνοντας τα εισοδήματά τους ) κι ας αλλοτριώνονται τα πλείστα, στη βάση ενός Κοινωνικού Καταμερισμού Εργασίας για το κοινό όφελος!
Πλέον «συνεργάζομαι» ως ασθενής με τον Σωτήρα μου, δεν του φέρνω καμία αντίρρηση , έπαψα να είμαι κι απαιτητικός και ομιλητικός , δεν έχω άλλωστε πολλές δυνάμεις και μιλούν άλλοι για μένα. Ησύχασα.
Κινούμενοι προς έναν κοινό σκοπό να σώσει ο ένας τον άλλον κάπως, νοιώθω ότι γίναμε όλοι συνένοχοι στο παραγωγικό κύκλωμα της ασθένειας-αρρώστιας-νοσηλείας, οπότε δεν υπάρχει και λόγος να δικάσουμε κανέναν.
Μη φοβόμαστε όμως! Όσο θα υπάρχω εγώ θα υπάρχουν φάρμακα και εργάτες να τα παράγουν και επιστήμονες να τα εφευρίσκουν και γιατροί να μου τα χορηγούν . Ποια η λογική της κοινωνίας μου δεν ξέρω; Στόχος της είναι να υπάρχω εγώ να νοσώ, ασθένειες προς θεραπεία ή να βρει τρόπο να μην υπάρχει τίποτα από αυτά; Δεν το έχω διευκρινίσει .
Η ειρωνεία για μένα τον ασθενή είναι το (ψευδο) δικαίωμα στην χρήση της θεραπείας μου, μια κραυγαλέα απάτη ! Καθιστώντας με υπεύθυνο για τις πράξεις μου –ως ώριμος πολίτης- άφησαν να επιλέγω ο ίδιος τη θεραπεία μου…οξύμωρο σχήμα, ειρωνεία της μοίρας μου . Όπως ακριβώς και η μη χρήση της ενισχύεται από την μέγιστη οικονομική και φιλελεύθερη λογική /αρχή του «είσαι ελεύθερος να διαλέξεις» …. «αν δεν θες να πεθάνεις». Το δικαίωμα που έχω να επιλέγω δημοκρατικά με οδήγησε τελικά να μην βρίσκω πάντα τη θεραπεία , αφήστε ότι αν δεν πάω εγώ δεν θα’ ρθει ποτέ κανένας σε μένα. Επιπλέον, άρχισα να κοστίζω και να κοστίζω πολύ, εκτός των άλλων η υπηρεσία που με αναλαμβάνει κάθε φορά είναι ανεπαρκής, δεν μπορεί να με στηρίξει , άρχισα όμως κι εγώ να κοστίζω πολλά , τους έχω επιβαρύνει τόσα χρόνια τώρα. Δεν το θελα όμως. Το σύστημα δεν με συμπαθεί γιατί δεν είμαι καλός καταναλωτής , δεν ξέρω πολλά προϊόντα και αρκετά από αυτά δεν έχουν καμία αξία για μένα. Σ’ αυτόν το μύθο πάνω , της «ελεύθερης κοινωνίας» (κατά Freire) που έχει στεριώσει το καλοθρεμμένο σύστημα παραγωγής , διανομής και ανάπτυξης τυχαίνει να γεννήθηκα κι εγώ.
Σκέφτομαι και άλλα πολλά , όπως ότι είμαι πολύ τυχερό άτομο που ζω αυτόν τον αιώνα και δεν θα βρεθεί κάποιος τύραννος να με δέσει έξω από κάποια εκκλησία σαν πρόβατο, όπως έκαναν στους φρενοβλαβείς παλιά . Είμαι τυχερό άτομο γιατί τα γιατροσόφια της γιάτρισσας του χωριού μου δεν θα με γιάτρευαν. Είμαι τυχερό άτομο γιατί η επιστήμη θέλοντας να «ξαλαφρώσει» από το «Ηθικό Βάρος» του τι να κάνει με τους Ψυχικά ασθενείς δεν θα με στοιβάξει σε κάποιο Ψυχιατρείο . Μου έδωσε πλέον μεγαλύτερη ελευθερία, αφού μπορώ κι εγώ να κυκλοφορώ στους δρόμους, ανέμελος, ενώ με την αποασυλοποίηση των ψυχασθενών, των άλλων …των δικών μου , η αγωγή και θεραπεία τους (διαμέσου συνταγογράφησης) τους ξαποστέλνει πάλι στο σπίτι τους (συνοπτικές διαδικασίες)..Αλλοίμονο! Αρκεί που υπάρχει επαρκής συμβουλευτική, ψυχολογική και Υγειονομική προστασία που συνδράμει και παρέχει ολιστική θεραπεία!.
Συνειρμός Νο ΙΙΙ
Λύτρωση
Αρκετά φάρμακα, αγωγές καθώς και νοσηλεία , τα χειρουργεία και όλα όσα τα συνοδεύουν , η συμβουλευτική και ψυχική στήριξη, η ψυχανάλυση-ψυχοθεραπεία , η καθοδήγηση από Ειδικούς (που είναι απλά σενάρια επιστημονικής φαντασίας στη χώρα ετούτη) είναι κατά τα άλλα είδη πρώτης ανάγκης , αγαθά και υπηρεσίες υψίστης προτεραιότητας. Δεν θα έπρεπε, τουλάχιστον στις αναπτυγμένες οικονομίες και κοινωνίες , που είναι Ανθρωποκεντρικές, να χορηγούνται δωρεάν αλλά όχι χύμα; Γιατί τρέμω και μόνο στην ιδέα όταν κάποιες στιγμές σπεύδω να λυτρωθώ , να σωθώ, να μην τρελαθώ στα Νοσοκομεία και με βάζουν να περιμένω ώρες, εφόσον προηγείται η σειρά κάποιου άλλου μέχρι να έρθει και η δική μου. Στα καταστήματα αυτά, στα συνεργεία σωμάτων, μηχανικοί - γιατροί και βοηθοί- νοσοκόμοι, άπειροι κι ανειδίκευτοι ή κάπως σχετικοί , αποκαθιστούν τη βλάβη μου με ένα απλό μερεμέτισμα , κοιτάζοντας αμήχανα, έντρομοι , το «ειδικό περιστατικό», κάνοντας το καθήκον τους κι εφησυχασμένοι περιμένουν να τελειώσει η βάρδια τους και να φύγουν αφήνοντάς με πίσω εκεί στην αποβάθρα….
Επίλογος -Το Ιδανικό Φάρμακο
Εσύ όμως είσαι καλά. Δεν χρειάζεσαι τίποτα για να μειώσεις τη ψευδή εικόνα που σου φτιάχνει ο καθρέπτης των άλλων. Ένα φάρμακο ψεύτικο (Placebo) χρειάζεσαι για την κατήφεια , την οργή, τη μελαγχολία, τον θυμό , την απογοήτευση , τη θλίψη, την ραθυμία, τον έρωτα, τη μιζέρια, τη κατήφεια, την κακία. Ένα φάρμακο που να πουλιέται παντού, δίχως μεσάζοντες και αποθήκες, δίχως συνταγή Ιατρού, να μπορείς να το βρεις ακόμη και στα περίπτερα (όχι σαν κι εμένα που για να βρω το φάρμακό μου διανύω τόσα..), για να αισθάνεσαι ασφαλής όταν θέλεις, για να μετριάζεις τα πάθη σου, τις μεγάλες συγκινήσεις που σε πνίγουν στους Ωκεανούς τους, για να αλλάζουν τα συναισθήματα σου σε χαρά , συμπόνια , μετριοφροσύνη.. . Για να είσαι καλά με τον εαυτό σου, με σένα, για να αγαπήσεις τον εαυτό σου και τον άλλον, όπως εσένα. Εσύ είσαι καλά. Δεν τους έχεις ανάγκη. Τότε θα ξέρεις , πως ότι και να σου συμβεί, όσο κι αν αρρωστήσεις , όσο και να μισήσεις, όσο και να οργιστείς…όσο, όσο…,όσο.., θα χεις το γιατρικό σου , το ψεύτικο φάρμακό σου.
Αφιέρωση
Κείμενο που θα γραφόταν από μένα αν το σώμα μου δεν ήταν άκαμπτο, αν οι θεράποντες δεν ήταν άκαμπτοι και αν το μυαλό μου δεν ήταν θολωμένο αν το πνεύμα μου δεν ήταν νωθρό. Τότε θα μπορούσα ενδεχομένως να βοηθήσω εμένα και ύστερα εσένα , να προσφέρω κι εγώ στην Ανθρωπότητα , να κάνω παιδιά , αν μπορούσα, να ερωτευτώ, να έχω επάγγελμα, να χω όνομα και επώνυμο στην Ατζέντα κάποιου. Τώρα ανήκω στο Σύστημα Υγείας, στη θεραπεία και σε μια αιώνια πλάνη, να επιμένω να επιζητώ από σένα , τον Ψυχοθεραπευτή μου, με την τυφλή αφοσίωση που τρέφεις σε μένα κι εγώ σε σένα , σε μια τέτοια αιώνια σχέση στοργής , να με ανακαλύψεις .
Ξέρεις δεν είμαι αυτό που φαίνεται. Μη με συγκαλύπτεις , έχεις δώσει όρκο. Μην βγάζεις τις ελιές από το δέρμα μου προκειμένου να προλάβεις το καρκίνο, αποκομίζοντας προσωπική ικανοποίηση για την επιτυχία και την συνεισφορά της επιστήμης σου σε μένα, στους άλλους ..«Η ατομική θεραπεία μου ( Β. Ράιχ)» δεν έχει σημασία, άσε με μένα, δεν με προλαβαίνεις, σε λίγο γερνάω και γερνάω γρήγορα «σημασία έχει η πρόληψη της ασθένειας και των διανοητικών διαταραχών» κι αυτό είναι χρέος σου . Σε αυτό δώσε Ιδιαίτερη σημασία κι επέμενε σε αυτό , γι αυτούς που είναι πίσω μου και περιμένουν στην ουρά , γι’ αυτούς που θα ‘ρθουν να μας αναπληρώσουν..
δημοσιευτηκε περιοδικό "αναγέννηση"
Ευγνωμοσύνη
Οφείλω και πρέπει να ανταποδώσω ευγνωμοσύνη, να αποτίσω φόρο τιμής στους παροικούντες εις τις Φαρμακοβιομηχανίες, στους ερημίτες εκείνους ερευνητές, που νυχθημερόν ασκητεύουν σε μοναστηριακά ερευνητικά κέντρα, παρασκευάζοντας στα εργαστήρια νέα φάρμακα , εμβόλια, για (και) νέες ιώσεις και νέες αρρώστιες, που φτιάχνουν από κύτταρα νέες ζωές. Θέλω να αποδώσω τιμές στους λεγεωνάριους της επιστήμης, στους τετιμημένους γιατρούς- ψυχιάτρους για τα επιτεύγματα και τις θεωρίες της επιστήμης τους, τους ξορκιστές του θανάτου, στους ευδαίμονες μεταπράτες, φαρμάκων και ιατρικών αγαθών, στους ιατρικούς επισκέπτες, στους Ανθρώπους πάνω από όλα . Σε αυτούς που τηρούν επαγγελματικούς ιερούς όρκους (σιωπής) και υποσχέσεις αντίστασης στον πειρασμό - εξευτελισμό του χρήματος , που μετρούν το ηθικό χρέος της Γνωμάτευσης «χορηγώντας » ανάλογα , με το ύψος της παραγγελίας (Λογική και Ευαισθησία μπακαλόγατου - σούμα καντάρι..). Ποτέ άλλοτε τέτοιο ανθρωπιστικό κίνητρο δεν απέδωσε αγαθό άλλο, όπως αυτό της ασθένειας, με τόση αξία χρήσης και αξία μαζί, ξαναφέρνοντας πίσω το Μαρξ , στους αιώνες των αιώνων. Αμήν! Επιστήμονες ολκής, «ελίτ του πνεύματος», ιατροί, βιολόγοι, μικροβιολόγοι , μεγαθήρια του νου υποκύπτουν στον πειρασμό και αναζητούν χορηγούς , φαρμακοβιομηχανίες, Ιδιωτικές Νευρολογικές Κλινικές/ Νοσοκομεία, να τους «απορροφήσουν» με την προσδοκία να χρηστούν εφευρέτες, Ακαδημαϊκοί, Πατέρες της επιστήμης , να γίνουν πετυχημένοι, Σωτήρες του Κόσμου. Φευ!
Κι επειδή χωρίς πειράματα και πειραματόζωα δεν προχωρά η επιστήμη, έγινα και εγώ πειραματόζωο. Έγινα δοκιμαστική κούκλα για μοδίστρες γιατρούς που με περνάνε από ιατρικά συμβούλια -παρωδία- και με μια προδεδικασμένη διάγνωση μου μπίγουν την καρφίτσα όλο και πιο βαθιά στο «κοιμισμένο» σώμα μου, για να με «ξυπνήσουν», στάζοντας το νάμα της ζωντάνιας σ’ ένα σώμα «σε ζωντανό θάνατο» (Freire) . Διαθέτω δωρεάν τους ανθρώπινους νευρώνες μου, νευροδιαβιβαστές ενός οργανισμού που νοσεί, μπουκωμένο από τοξικά απόβλητα που ξερνούν πάνω του φαρμακοβιομηχανίες .
Χρήζοντάς με Ψυχοπαθή, αυτοκαταστροφικό, καθιστώντας με ακόμα και δυνητικά ιδανικό αυτόχειρα ή εγκληματική φιγούρα, προκειμένου για το καλό της Ανθρωπότητας …… ποσότητες παρασκευασμάτων καταπίνονται από το στόμα μου , δίχως καμία λύπηση , δίχως λύτρωση, δίχως παράσημα ηρωισμού, δίχως να χρωστά κανείς σε κανέναν, να πρέπει εγώ να θυσιαστώ …... Έτσι μαθαίνουν τον κόσμο οι Ισχυροί να αποδίδονται οι τιμές και η δικαιοσύνη με τη πλάστιγγα του Δυνατού.
Όταν μάλιστα ανατρέχω στο παρελθόν, ψηλαφώντας το σώμα της ιστορίας, βλέπω να είναι γεμάτο μικρόβια, ιώσεις, θανάτους , τρελούς, ψυχοπαθείς σαν και μένα, αναρωτιέμαι για τα επιτεύγματα της καταραμένης επιστήμης: πόσο μπροστά έχει φτάσει ;Πόσο μπροστά όμως μπορεί να πάει η επιστήμη όταν τα Μεγαλύτερα συνέδρια της Ιατρικής τα χορηγούν μεγιστάνες φαρμάκων; Πόσο μπροστά είμαστε η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός μας , όταν οι δυνάμεις της λογικής με ξεβράζουν ναυαγό στο ντιβάνι της ψυχο-θεραπείας , όχι για ανάλυση, δυστυχώς, με πιάνει τρόμος όταν «επιστημονικά εργαλεία» ξύνουν βαθιά τις πληγές της ψυχής σου μέχρι να ματώσω - προκειμένου να βγει το κακό αίμα που χω μέσα σου - χρειάζεται και «αναισθητικό » μαζί; Για να ακυρώσουν οριστικά την όποια δύναμη μου απομένει, οι προστάτες της ζωής μου , οι Σωτήρες μου, την προεξοφλούν, ελαφρά τη καρδία, με ψυχοφάρμακα; και αυτό που με ορίζει ισχυρότερο ον έναντι των άλλων ζώντων όντων, το μυαλό μου, πάει περίπατο; Χρειάζεται να κυλήσουν στις φλέβες μου γιατροσόφια και ξόρκια θανάτου , σκόνες πνευματικής καταστολής και θανάτωσης των ορμών μου, για να με θεραπεύσουν; Πρέπει να με πεθάνουν λίγο για να με αναστήσουν;
Συνειρμός Νο.ΙΙ
Ελευθερία ή Θάνατος
Θέλω να απαλλαγώ από τους μεσάζοντες της ζωής μου; Πως θα κερδίσω την ελευθερία της Ψυχής μου έναντι της τυραννίας της ασθένειας και του τρόμου του θανάτου, όταν οι έχοντες εξουσία στη ζωή μου ελέγχουν και το σώμα μου και το πνεύμα μου; Οι γιατροί έγιναν δυνάστες μου. Αλλά πάλι σκέφτομαι πως σε ένα οικονομικό κύκλωμα που κίνητρο έχει το ατομικό συμφέρον-Ιδιον όφελος - όπως άλλωστε ισχύει στα Οικονομικά κυκλώματα , κινητήριος παράγοντας είναι να δημιουργούνται ανάγκες ώστε να δουλεύουν οι μηχανές στις γραμμές παραγωγής για να παράγονται και να διακινούνται αγαθά που θα καλύπτουν αυτές τις ανάγκες. Όταν οι ανάγκες σταματούν «σιωπούν» και οι μηχανές. Κι αυτό είναι ανατριχιαστικό! Όπως ακριβώς και οι γραμμές παραγωγής στις Φαρμακοβιομηχανίες καλύπτουν ανάγκες παραγωγής και κατανάλωσης φαρμάκων. Η «ανάπτυξη» , σε οικονομικού όρους δεν λογίζεται άλλωστε; Έτσι και το κύκλωμα των φαρμάκων και θεραπεία δεν αναπτύσσεται από μόνο του. Συνοδεύεται από την χορήγηση , μια σπουδαία λέξη . Σαφώς χρειάζεται και καλό Marketing --Δίκτυα Πωλήσεων--Dealers--Βιτρίνα και κυρίως ….Ασθενείς. Στο βωμό του ελεύθερου (ακαταπίεστου) εμπορίου και της (φιλελεύθερης) ανάπτυξης της οικονομίας καλλιεργείται το μότο της σύγχρονης εποχής του Marketing που μεταδίδεται σαν πανδημία στα σχολεία και το αποστηθίζουν μαθητές ανά τον κόσμο, γνήσιοι- πειθήνιοι-μελλοντικοί καταναλωτές : «όταν δεν υπάρχουν ανάγκες η επιστήμη μπορεί να τις δημιουργήσει».
Αναρωτιέμαι και ανησυχώ όμως με το σκεπτικό που θέλει την καπιταλιστική , Ελεύθερη και Δημοκρατική Κοινωνία να «φτιάχνει» ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους , την Ελεύθερη Αγορά να «φτιάχνει» καταναλωτικές ανάγκες και αγαθά, την Παιδεία ανάγκες (συνεχούς) μάθησης και ειδίκευσης και την επιστήμη με την Ιατρική , την Βιολογία και τις Φαρμακοβιομηχανίες, μαζί, να φτιάχνουν φάρμακα κι αρρώστους, ασθενείς σαν κι εμένα (περί Ιατρογέννεσης, βλ. Ίλλιτς ) . Αναρωτιέμαι γι΄ αυτούς που γεννήθηκαν να ευγνωμονούν τους ηγεμόνες τους, προικισμένους με τέτοιες αντοχές ικανούς να ξεροσταλιάζουν σε ατέλειωτες ουρές ιατρείων και Νοσοκομείων και να «γλείφουν» γιατρούς προκειμένου να δωροδοκήσουν το θάνατο…μόνο σε συστήματα υποτέλειας ανατρέφονται και συντηρούνται τέτοιοι αποθαρρυμένοι άνθρωποι, τόσο εύπλαστοι ώστε να μπαίνουν εύκολα σε καλούπια.
Ο Τεηλορισμός και ο Καταμερισμός Εργασιών αναβιώνουν και εισέβαλλαν στα ιατρεία!
Έτσι οι Ψυχίατροι επειδή δεν θα προλάβαιναν με τόσους …ασθενείς, γιατί γίναμε και πολλοί, εντατικοποίησαν την εργασία τους , έγιναν πιο παραγωγικοί (περισσότεροι ασθενείς την ώρα, Μαζικοποίηση και Εντατικοποίηση, Ford και Taylor μαζί) ανασύροντας ξεθυμασμένες οικονομικές θεωρίες , αυτές του Καταμερισμού εργασιών, του Κατά κεφαλήν κόστους, της μέγιστης απόδοσης. Αυτό άλλωστε δεν έλεγαν κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα για τον (βιομηχανικό) εργάτη ο οποίος δουλεύει με σκοπό να παράγει περισσότερο (έχοντας κίνητρο τι άλλο απ΄το χρήμα ) για να αμείβεται περισσότερο, αφήνοντας την ψυχή και τον εαυτό του στην άκρη (μη έχοντας καιρό για χάσιμο!). Έτσι άσπρες ποδιές μετατράπηκαν σε βιομηχανικούς εργάτες-μάζες, δουλεύοντας με το κομμάτι (την συνταγή , την εγχείριση, κλπ), καταβάλλοντας τα μέγιστα στην απόδοσή τους (αυξάνοντας τα εισοδήματά τους ) κι ας αλλοτριώνονται τα πλείστα, στη βάση ενός Κοινωνικού Καταμερισμού Εργασίας για το κοινό όφελος!
Πλέον «συνεργάζομαι» ως ασθενής με τον Σωτήρα μου, δεν του φέρνω καμία αντίρρηση , έπαψα να είμαι κι απαιτητικός και ομιλητικός , δεν έχω άλλωστε πολλές δυνάμεις και μιλούν άλλοι για μένα. Ησύχασα.
Κινούμενοι προς έναν κοινό σκοπό να σώσει ο ένας τον άλλον κάπως, νοιώθω ότι γίναμε όλοι συνένοχοι στο παραγωγικό κύκλωμα της ασθένειας-αρρώστιας-νοσηλείας, οπότε δεν υπάρχει και λόγος να δικάσουμε κανέναν.
Μη φοβόμαστε όμως! Όσο θα υπάρχω εγώ θα υπάρχουν φάρμακα και εργάτες να τα παράγουν και επιστήμονες να τα εφευρίσκουν και γιατροί να μου τα χορηγούν . Ποια η λογική της κοινωνίας μου δεν ξέρω; Στόχος της είναι να υπάρχω εγώ να νοσώ, ασθένειες προς θεραπεία ή να βρει τρόπο να μην υπάρχει τίποτα από αυτά; Δεν το έχω διευκρινίσει .
Η ειρωνεία για μένα τον ασθενή είναι το (ψευδο) δικαίωμα στην χρήση της θεραπείας μου, μια κραυγαλέα απάτη ! Καθιστώντας με υπεύθυνο για τις πράξεις μου –ως ώριμος πολίτης- άφησαν να επιλέγω ο ίδιος τη θεραπεία μου…οξύμωρο σχήμα, ειρωνεία της μοίρας μου . Όπως ακριβώς και η μη χρήση της ενισχύεται από την μέγιστη οικονομική και φιλελεύθερη λογική /αρχή του «είσαι ελεύθερος να διαλέξεις» …. «αν δεν θες να πεθάνεις». Το δικαίωμα που έχω να επιλέγω δημοκρατικά με οδήγησε τελικά να μην βρίσκω πάντα τη θεραπεία , αφήστε ότι αν δεν πάω εγώ δεν θα’ ρθει ποτέ κανένας σε μένα. Επιπλέον, άρχισα να κοστίζω και να κοστίζω πολύ, εκτός των άλλων η υπηρεσία που με αναλαμβάνει κάθε φορά είναι ανεπαρκής, δεν μπορεί να με στηρίξει , άρχισα όμως κι εγώ να κοστίζω πολλά , τους έχω επιβαρύνει τόσα χρόνια τώρα. Δεν το θελα όμως. Το σύστημα δεν με συμπαθεί γιατί δεν είμαι καλός καταναλωτής , δεν ξέρω πολλά προϊόντα και αρκετά από αυτά δεν έχουν καμία αξία για μένα. Σ’ αυτόν το μύθο πάνω , της «ελεύθερης κοινωνίας» (κατά Freire) που έχει στεριώσει το καλοθρεμμένο σύστημα παραγωγής , διανομής και ανάπτυξης τυχαίνει να γεννήθηκα κι εγώ.
Σκέφτομαι και άλλα πολλά , όπως ότι είμαι πολύ τυχερό άτομο που ζω αυτόν τον αιώνα και δεν θα βρεθεί κάποιος τύραννος να με δέσει έξω από κάποια εκκλησία σαν πρόβατο, όπως έκαναν στους φρενοβλαβείς παλιά . Είμαι τυχερό άτομο γιατί τα γιατροσόφια της γιάτρισσας του χωριού μου δεν θα με γιάτρευαν. Είμαι τυχερό άτομο γιατί η επιστήμη θέλοντας να «ξαλαφρώσει» από το «Ηθικό Βάρος» του τι να κάνει με τους Ψυχικά ασθενείς δεν θα με στοιβάξει σε κάποιο Ψυχιατρείο . Μου έδωσε πλέον μεγαλύτερη ελευθερία, αφού μπορώ κι εγώ να κυκλοφορώ στους δρόμους, ανέμελος, ενώ με την αποασυλοποίηση των ψυχασθενών, των άλλων …των δικών μου , η αγωγή και θεραπεία τους (διαμέσου συνταγογράφησης) τους ξαποστέλνει πάλι στο σπίτι τους (συνοπτικές διαδικασίες)..Αλλοίμονο! Αρκεί που υπάρχει επαρκής συμβουλευτική, ψυχολογική και Υγειονομική προστασία που συνδράμει και παρέχει ολιστική θεραπεία!.
Συνειρμός Νο ΙΙΙ
Λύτρωση
Αρκετά φάρμακα, αγωγές καθώς και νοσηλεία , τα χειρουργεία και όλα όσα τα συνοδεύουν , η συμβουλευτική και ψυχική στήριξη, η ψυχανάλυση-ψυχοθεραπεία , η καθοδήγηση από Ειδικούς (που είναι απλά σενάρια επιστημονικής φαντασίας στη χώρα ετούτη) είναι κατά τα άλλα είδη πρώτης ανάγκης , αγαθά και υπηρεσίες υψίστης προτεραιότητας. Δεν θα έπρεπε, τουλάχιστον στις αναπτυγμένες οικονομίες και κοινωνίες , που είναι Ανθρωποκεντρικές, να χορηγούνται δωρεάν αλλά όχι χύμα; Γιατί τρέμω και μόνο στην ιδέα όταν κάποιες στιγμές σπεύδω να λυτρωθώ , να σωθώ, να μην τρελαθώ στα Νοσοκομεία και με βάζουν να περιμένω ώρες, εφόσον προηγείται η σειρά κάποιου άλλου μέχρι να έρθει και η δική μου. Στα καταστήματα αυτά, στα συνεργεία σωμάτων, μηχανικοί - γιατροί και βοηθοί- νοσοκόμοι, άπειροι κι ανειδίκευτοι ή κάπως σχετικοί , αποκαθιστούν τη βλάβη μου με ένα απλό μερεμέτισμα , κοιτάζοντας αμήχανα, έντρομοι , το «ειδικό περιστατικό», κάνοντας το καθήκον τους κι εφησυχασμένοι περιμένουν να τελειώσει η βάρδια τους και να φύγουν αφήνοντάς με πίσω εκεί στην αποβάθρα….
Επίλογος -Το Ιδανικό Φάρμακο
Εσύ όμως είσαι καλά. Δεν χρειάζεσαι τίποτα για να μειώσεις τη ψευδή εικόνα που σου φτιάχνει ο καθρέπτης των άλλων. Ένα φάρμακο ψεύτικο (Placebo) χρειάζεσαι για την κατήφεια , την οργή, τη μελαγχολία, τον θυμό , την απογοήτευση , τη θλίψη, την ραθυμία, τον έρωτα, τη μιζέρια, τη κατήφεια, την κακία. Ένα φάρμακο που να πουλιέται παντού, δίχως μεσάζοντες και αποθήκες, δίχως συνταγή Ιατρού, να μπορείς να το βρεις ακόμη και στα περίπτερα (όχι σαν κι εμένα που για να βρω το φάρμακό μου διανύω τόσα..), για να αισθάνεσαι ασφαλής όταν θέλεις, για να μετριάζεις τα πάθη σου, τις μεγάλες συγκινήσεις που σε πνίγουν στους Ωκεανούς τους, για να αλλάζουν τα συναισθήματα σου σε χαρά , συμπόνια , μετριοφροσύνη.. . Για να είσαι καλά με τον εαυτό σου, με σένα, για να αγαπήσεις τον εαυτό σου και τον άλλον, όπως εσένα. Εσύ είσαι καλά. Δεν τους έχεις ανάγκη. Τότε θα ξέρεις , πως ότι και να σου συμβεί, όσο κι αν αρρωστήσεις , όσο και να μισήσεις, όσο και να οργιστείς…όσο, όσο…,όσο.., θα χεις το γιατρικό σου , το ψεύτικο φάρμακό σου.
Αφιέρωση
Κείμενο που θα γραφόταν από μένα αν το σώμα μου δεν ήταν άκαμπτο, αν οι θεράποντες δεν ήταν άκαμπτοι και αν το μυαλό μου δεν ήταν θολωμένο αν το πνεύμα μου δεν ήταν νωθρό. Τότε θα μπορούσα ενδεχομένως να βοηθήσω εμένα και ύστερα εσένα , να προσφέρω κι εγώ στην Ανθρωπότητα , να κάνω παιδιά , αν μπορούσα, να ερωτευτώ, να έχω επάγγελμα, να χω όνομα και επώνυμο στην Ατζέντα κάποιου. Τώρα ανήκω στο Σύστημα Υγείας, στη θεραπεία και σε μια αιώνια πλάνη, να επιμένω να επιζητώ από σένα , τον Ψυχοθεραπευτή μου, με την τυφλή αφοσίωση που τρέφεις σε μένα κι εγώ σε σένα , σε μια τέτοια αιώνια σχέση στοργής , να με ανακαλύψεις .
Ξέρεις δεν είμαι αυτό που φαίνεται. Μη με συγκαλύπτεις , έχεις δώσει όρκο. Μην βγάζεις τις ελιές από το δέρμα μου προκειμένου να προλάβεις το καρκίνο, αποκομίζοντας προσωπική ικανοποίηση για την επιτυχία και την συνεισφορά της επιστήμης σου σε μένα, στους άλλους ..«Η ατομική θεραπεία μου ( Β. Ράιχ)» δεν έχει σημασία, άσε με μένα, δεν με προλαβαίνεις, σε λίγο γερνάω και γερνάω γρήγορα «σημασία έχει η πρόληψη της ασθένειας και των διανοητικών διαταραχών» κι αυτό είναι χρέος σου . Σε αυτό δώσε Ιδιαίτερη σημασία κι επέμενε σε αυτό , γι αυτούς που είναι πίσω μου και περιμένουν στην ουρά , γι’ αυτούς που θα ‘ρθουν να μας αναπληρώσουν..
δημοσιευτηκε περιοδικό "αναγέννηση"
Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010
Αφιέρωμα: Θεατρικές παραστάσεις Ναυπλίου
Σε αναφορά με τις παραστάσεις που κατά καιρούς «ανεβαίνουν» από το θέατρο του Ναυπλίου , ένα θέατρο δίχως ταυτότητα, όνομα και αριθμό , που ότι προσφέρει καταβροχθίζεται από τους πεινασμένους του θεάματος πολίτες του Δήμου (και όποιων άλλων εγκαίρως το μαθαίνουν), παραθέτω κάποια απλά και κατανοητά κείμενα και σκέψεις.
"Ο σκηνοθέτης ", όποιος είναι ή θέλει να λέγεται έτσι έχει σοβαρή ευθύνη ( σε βιβλίο του ο Ραφαηλίδης προτιμά την αμερικανιά του Διευθυντή – Director- )και το προτιμάμε κι εμείς- εξάλλου ο όρος «σκηνοθέτης» έχει εκφυλιστεί. Ακούμε συχνά , σκηνοθέτησε το έγκλημα, σκηνοθεσία η συμπεριφορά του , τα είχε σκηνοθετήσει όλα προκειμένου να με διώξει…..κλπ.κλπ.) και είναι αυτός που "παίρνει θέση στη διαδικασία του ανεβάσματος ενός έργου. Δεν καλείται να λύσει τα τεχνικά προβλήματα (αλλοίμονο! γι’ αυτό υπάρχουν οι σπουδαγμένοι) , για το πότε θα μπει ή θα βγει από την σκηνή ο ηθοποιός , για την ροή του διαλόγου , την αλλαγή και την χωροταξία της κάθε σκηνής, αλλά επιτελεί τη συνειδητή ερμηνευτική παρέμβαση ως δημιουργού , όπου η οπτική του για το έργο είναι η σφραγίδα της παράστασης" [από εκπαιδευτικό υλικό θεατρικής παιδείας, Κακουδάκη –Απέργη].
[Παρένθεση: Ο σκηνοθέτης δεν είναι(μπορεί να είναι και να μην είναι) ταυτόχρονα διασκευαστής, αν όχι διασκεδαστής , δεν αρκεί (όπου επαρκεί) να είναι και μεταφραστής , σκηνογράφος και γιατί όχι θα μου πείτε και οτιδήποτε άλλο σχετικό με την θεατρική παράσταση, επειδή πιάνουν τα χέρια του και θεωρείται πολύ ικανό άτομο, παρά μόνον αν μιλάμε για διάνοια , θέμα χαρισματικού ατόμου. Πάντα θα υπάρχουν πάρα πολλά ικανά ή και ικανότερα μεταξύ τους άτομα, που όταν όμως είναι μόνιμα σε αδράνεια και δεν θα δράσουν ποτέ παρά μόνον αν συγκριθούν ή δοκιμαστούν τότε μοιραία θα αναμένουμε τα προβλεπόμενα κάθε φορά .….]
Συνεχίζουμε «Η συνεισφορά της σκηνογραφίας στο θέατρο είναι η απόδοση της δράσης και των νοημάτων του έργου στην εικαστική γλώσσα» (Ελένη Βακαλό).
Υπάρχει και η άποψη που συμπληρώνει τα παραπάνω « όταν μπορώ να πάρω οποιονδήποτε άδειο χώρο και να τον ονομάσω γυμνή σκηνή » [Πίτερ Μπρούκ].
Ηθοποιός : εντάξει σημαίνει φως , το ξέρουν όλοι . «Δίχως αυτήν τη λέξη δεν θα υπήρχε καμιά άλλη στο βιβλίο τούτο, γιατί το πρωτοκύτταρο της θεατρικής τέχνης είναι ο ηθοποιός» (Αλ. Σολομός από το θεατρικό λεξικό).
«Το θέατρο είναι το παιχνίδι που δημιουργεί μέσα στο χώρο τη ζωή , χρησιμοποιώντας ως μέσο το ανθρώπινο Ον» (Ζαν Λουί Μπαρρώ).
«Το θέατρο είναι μια θεότητα ή να θέλετε , ένα τέρας με δυο κεφάλια» [Ερμάν Κλοσσόν].
Στα παραπάνω δεν αντιτάσσεται η άποψη που λέει ότι «Στο σύγχρονο θέατρο δεν αρκεί πλέον η παρουσία ενός λαμπερού πρωταγωνιστή για να έχουμε μια ενδιαφέρουσα παράσταση . Το ζητούμενο είναι η σωστή εκμετάλλευση όλων των δυνατοτήτων του θεατρικού κόσμου και η σωστή δοσολογία τους» [Χαρά Μπακονικόλα].
ΥΓ. Κατεπείγον : Αναδιανομή ρόλων.
SOS Παιδικό θέατρο.
Στην φωτογραφία :Η Κλυταιμνήστρα σκοτώνει την Κασσάνδρα (περ. 430 π.Χ. από παράσταση σε αγγείο εμπνευσμένο από τον κύκλο της Ορέστειας).
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010
Της Πεταλούδας...ξανά και ξανά η συνέχεια
Κάποια από τα βράδια που περνώ την λεωφόρο του πολιτισμού , εκεί που στη σειρά στοιβάζονται βενζινάδικα, εργοστάσια, φαναρτζίδικα, μάντρες αυτοκινήτων, σωφρονιστικά καταστήματα και κέντρα ψυχικής υγείας, βλέπω τις πεταλουδίτσες , εκείνες τις τρυφερές ,τις πανέμορφες αυτές ψυχούλες να πηγαίνουν αντίθετα στο δρόμο –ενάντια στο ρεύμα- δίχως να αντανακλούν οι μπλούζες τους, δίχως άμυνα καμιά λες μοιραία βαδίζουν, μάχονται, δεν αμύνονται, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο το άπειρο πολεμούν. Είναι θαρρώ οι τελευταίοι επαναστάτες που ζουν ανάμεσά μας μόνοι τους. Πηγαίνουν ενάντια στο ρεύμα , όχι για προστασία (ώστε τα αυτοκίνητα να τους βλέπουν ευκολότερα!) αλλά από έλλειψη φόβου και ελέγχου , έτσι νοιώθουν αυτές οι ψυχές την ελευθερία . Αλήθεια πόσο εύκολα λέγεται αυτή η λέξη και πόσο δύσκολα την νοιώθεις. Γι΄αυτό τους χαίρομαι και τους εκτιμώ. Είναι οι τελευταίοι γενναίοι. Παράδειγμα προς μίμηση.
Οι πεταλουδίτσες κρατούν πάντα κάτι στο χέρι, μια τσάντα, έναν καφέ, άλλοτε φαγώσιμα, άλλοτε βιβλία.... τα «πολιτισμένα» αγαθά του κόσμου που τους ταπεινώνει . Ζουν ελεύθερα στην απεραντοσύνη του μυαλού τους, με πλήρη συναισθήματα , χωρίς όμως να πρέπει να ντρέπονται γι΄αυτά, ούτε όμως και γι’αυτά που κάνουν. Κυκλοφορούν ελεύθερα στο δρόμο , εκεί που εμείς φοράμε ζώνες ασφαλείας , προστασίας ενδεχόμενου εξωτερικού κινδύνου, ξεγελώντας ψευδαισθήσεις με έναν καλό αερόσακο νέας τεχνολογίας, αφήνοντας ανεξέλεγκτο το μέγα εσωτερικό μας κίνδυνο.
Κάποια από τα βράδια που περνώ την λεωφόρο του πολιτισμού , εκεί που στη σειρά στοιβάζονται βενζινάδικα, εργοστάσια, φαναρτζίδικα, μάντρες αυτοκινήτων, σωφρονιστικά καταστήματα και κέντρα ψυχικής υγείας, βλέπω τις πεταλουδίτσες , εκείνες τις τρυφερές ,τις πανέμορφες αυτές ψυχούλες να πηγαίνουν αντίθετα στο δρόμο –ενάντια στο ρεύμα- δίχως να αντανακλούν οι μπλούζες τους, δίχως άμυνα καμιά λες μοιραία βαδίζουν, μάχονται, δεν αμύνονται, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο το άπειρο πολεμούν. Είναι θαρρώ οι τελευταίοι επαναστάτες που ζουν ανάμεσά μας μόνοι τους. Πηγαίνουν ενάντια στο ρεύμα , όχι για προστασία (ώστε τα αυτοκίνητα να τους βλέπουν ευκολότερα!) αλλά από έλλειψη φόβου και ελέγχου , έτσι νοιώθουν αυτές οι ψυχές την ελευθερία . Αλήθεια πόσο εύκολα λέγεται αυτή η λέξη και πόσο δύσκολα την νοιώθεις. Γι΄αυτό τους χαίρομαι και τους εκτιμώ. Είναι οι τελευταίοι γενναίοι. Παράδειγμα προς μίμηση.
Οι πεταλουδίτσες κρατούν πάντα κάτι στο χέρι, μια τσάντα, έναν καφέ, άλλοτε φαγώσιμα, άλλοτε βιβλία.... τα «πολιτισμένα» αγαθά του κόσμου που τους ταπεινώνει . Ζουν ελεύθερα στην απεραντοσύνη του μυαλού τους, με πλήρη συναισθήματα , χωρίς όμως να πρέπει να ντρέπονται γι΄αυτά, ούτε όμως και γι’αυτά που κάνουν. Κυκλοφορούν ελεύθερα στο δρόμο , εκεί που εμείς φοράμε ζώνες ασφαλείας , προστασίας ενδεχόμενου εξωτερικού κινδύνου, ξεγελώντας ψευδαισθήσεις με έναν καλό αερόσακο νέας τεχνολογίας, αφήνοντας ανεξέλεγκτο το μέγα εσωτερικό μας κίνδυνο.
Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010
Νάρκισσος και Ψειρόστομος
Είπαν τους bloggers Νάρκισσους. Σε επίσημο φύλλο Πανελλαδικής κυκλοφορίας εφημερίδα (Επενδυτής).
Και με ξαναβρήκε η εσωστρέφειά μου , σαν παλιά αρρώστια που σου δηλώνει την τυραννία της .
Ύστερα από κατάσταση συλλογισμού όμως θεωρώ προσωπική υποχρέωση να εκθέσω και σε άλλους την αρρώστια μου , την φαγούρα να αυτοαναλύομαι και να ξεψειρίζω τις πληγές από την ατέλειές μου που με τρώνε συνεχώς.
Είπαν τους bloggers Νάρκισσους. Σε επίσημο φύλλο Πανελλαδικής κυκλοφορίας εφημερίδα (Επενδυτής).
Και με ξαναβρήκε η εσωστρέφειά μου , σαν παλιά αρρώστια που σου δηλώνει την τυραννία της .
Ύστερα από κατάσταση συλλογισμού όμως θεωρώ προσωπική υποχρέωση να εκθέσω και σε άλλους την αρρώστια μου , την φαγούρα να αυτοαναλύομαι και να ξεψειρίζω τις πληγές από την ατέλειές μου που με τρώνε συνεχώς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Μια πόλη μαγική (οδηγός θύμησης μιας πόλης)
Δημοσιεύτηκε στο www.culturepoint.gr Δεκάδες στοιχισμένα τραπεζοκαθίσματα καταλαμβάνουν τη μεγάλη πλατεία, τον περιφρουρημένο λιμώνα των ca...
-
Πρόκειται για εννέα αυτοτελή διηγήματα γραμμένα για διαφορετικές ηλικίες, σε διαφορετικούς τόπους και εποχές. Η κόρη θα ματαιώσει για άλ... -
Katerina Grammatikou Ε ίμαι διττό. Δεν έχω γεννηθεί ακόμη, υπάρχω αμφίθυμα μέσα στο βυθό μου, ακούγοντας πότε τον έναν και πότε τον άλλο γον...
