Ενήλικας μαθητής – Ποιος;

Ένα ηλικιακά παραγόμενο προϊόν που αναγνωρίζεται κοινωνικά, αν όχι πάντα βιολογικά είναι και η «ωριμότητα». Συχνά ο όρος ενήλικας μας παραπέμπει στην ωριμότητα και ίσως να μας παραπλανά. Ο ενήλικας είναι «κοινωνικά αναγνωρίσιμος» (ηλικιακά χαρακτηριστικά - ηλικιακή ωριμότητα) και είθισται να αντιπροσωπεύεται με αντιληπτές πράξεις και αναμενόμενες συμπεριφορές, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όταν «την ενηλικίωση εκτός των άλλων την καθορίζει κι ένα σύνολο αξιών και ιδανικών»1, πως μπορούν να ταυτιστούν ωριμότητα και «ενήλικας»; Όταν μάλιστα αναφερθούμε στις αποφάσεις που παίρνει ο ενήλικας όπως το να ξαναγίνει μαθητής και να ακολουθήσει το δρόμο της μάθησης ξανά, πόσο «δική του» είναι αυτή η απόφαση ;
«Οι ενήλικοι (μαθητές ή όχι), σε αντίθεση με τα παιδιά, είναι ικανοί να κατευθύνουν και να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη συμπεριφορά τους, τις ενέργειές τους και τις απόψεις τους και, συνεπώς, τη μάθησή τους. Αυτό το αξίωμα βρίσκεται μέσα στον πυρήνα του ορισμού που δίνει η κοινωνία στην ενηλικιότητα. Επισήμως, κάποιος φτάνει στην ενηλικίωση όταν συμπληρώσει την ηλικία των δεκαοκτώ ετών και είναι αυτό το σημείο στο οποίο όλοι διεκδικούμε το δικαίωμα να παίρνουμε τις δικές μας αποφάσεις και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των ενεργειών και του βίου μας. Αυτό είναι θεμελιώδες στο τι θεωρούμε ως ελευθερία και δημοκρατία».2
.......................
εαν θέλετε ολόκληρο το κείμενο στήλτε e-mail