Ευγνωμοσύνη
Οφείλω και πρέπει να ανταποδώσω ευγνωμοσύνη, να αποτίσω φόρο τιμής στους παροικούντες εις τις Φαρμακοβιομηχανίες, στους ερημίτες εκείνους ερευνητές, που νυχθημερόν ασκητεύουν σε μοναστηριακά ερευνητικά κέντρα, παρασκευάζοντας στα εργαστήρια νέα φάρμακα , εμβόλια, για (και) νέες ιώσεις και νέες αρρώστιες, που φτιάχνουν από κύτταρα νέες ζωές. Θέλω να αποδώσω τιμές στους λεγεωνάριους της επιστήμης, στους τετιμημένους γιατρούς- ψυχιάτρους για τα επιτεύγματα και τις θεωρίες της επιστήμης τους, τους ξορκιστές του θανάτου, στους ευδαίμονες μεταπράτες, φαρμάκων και ιατρικών αγαθών, στους ιατρικούς επισκέπτες, στους Ανθρώπους πάνω από όλα . Σε αυτούς που τηρούν επαγγελματικούς ιερούς όρκους (σιωπής) και υποσχέσεις αντίστασης στον πειρασμό - εξευτελισμό του χρήματος , που μετρούν το ηθικό χρέος της Γνωμάτευσης «χορηγώντας » ανάλογα , με το ύψος της παραγγελίας (Λογική και Ευαισθησία μπακαλόγατου - σούμα καντάρι..). Ποτέ άλλοτε τέτοιο ανθρωπιστικό κίνητρο δεν απέδωσε αγαθό άλλο, όπως αυτό της ασθένειας, με τόση αξία χρήσης και αξία μαζί, ξαναφέρνοντας πίσω το Μαρξ , στους αιώνες των αιώνων. Αμήν! Επιστήμονες ολκής, «ελίτ του πνεύματος», ιατροί, βιολόγοι, μικροβιολόγοι , μεγαθήρια του νου υποκύπτουν στον πειρασμό και αναζητούν χορηγούς , φαρμακοβιομηχανίες, Ιδιωτικές Νευρολογικές Κλινικές/ Νοσοκομεία, να τους «απορροφήσουν» με την προσδοκία να χρηστούν εφευρέτες, Ακαδημαϊκοί, Πατέρες της επιστήμης , να γίνουν πετυχημένοι, Σωτήρες του Κόσμου. Φευ!
Κι επειδή χωρίς πειράματα και πειραματόζωα δεν προχωρά η επιστήμη, έγινα και εγώ πειραματόζωο. Έγινα δοκιμαστική κούκλα για μοδίστρες γιατρούς που με περνάνε από ιατρικά συμβούλια -παρωδία- και με μια προδεδικασμένη διάγνωση μου μπίγουν την καρφίτσα όλο και πιο βαθιά στο «κοιμισμένο» σώμα μου, για να με «ξυπνήσουν», στάζοντας το νάμα της ζωντάνιας σ’ ένα σώμα «σε ζωντανό θάνατο» (Freire) . Διαθέτω δωρεάν τους ανθρώπινους νευρώνες μου, νευροδιαβιβαστές ενός οργανισμού που νοσεί, μπουκωμένο από τοξικά απόβλητα που ξερνούν πάνω του φαρμακοβιομηχανίες .
Χρήζοντάς με Ψυχοπαθή, αυτοκαταστροφικό, καθιστώντας με ακόμα και δυνητικά ιδανικό αυτόχειρα ή εγκληματική φιγούρα, προκειμένου για το καλό της Ανθρωπότητας …… ποσότητες παρασκευασμάτων καταπίνονται από το στόμα μου , δίχως καμία λύπηση , δίχως λύτρωση, δίχως παράσημα ηρωισμού, δίχως να χρωστά κανείς σε κανέναν, να πρέπει εγώ να θυσιαστώ …... Έτσι μαθαίνουν τον κόσμο οι Ισχυροί να αποδίδονται οι τιμές και η δικαιοσύνη με τη πλάστιγγα του Δυνατού.
Όταν μάλιστα ανατρέχω στο παρελθόν, ψηλαφώντας το σώμα της ιστορίας, βλέπω να είναι γεμάτο μικρόβια, ιώσεις, θανάτους , τρελούς, ψυχοπαθείς σαν και μένα, αναρωτιέμαι για τα επιτεύγματα της καταραμένης επιστήμης: πόσο μπροστά έχει φτάσει ;Πόσο μπροστά όμως μπορεί να πάει η επιστήμη όταν τα Μεγαλύτερα συνέδρια της Ιατρικής τα χορηγούν μεγιστάνες φαρμάκων; Πόσο μπροστά είμαστε η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός μας , όταν οι δυνάμεις της λογικής με ξεβράζουν ναυαγό στο ντιβάνι της ψυχο-θεραπείας , όχι για ανάλυση, δυστυχώς, με πιάνει τρόμος όταν «επιστημονικά εργαλεία» ξύνουν βαθιά τις πληγές της ψυχής σου μέχρι να ματώσω - προκειμένου να βγει το κακό αίμα που χω μέσα σου - χρειάζεται και «αναισθητικό » μαζί; Για να ακυρώσουν οριστικά την όποια δύναμη μου απομένει, οι προστάτες της ζωής μου , οι Σωτήρες μου, την προεξοφλούν, ελαφρά τη καρδία, με ψυχοφάρμακα; και αυτό που με ορίζει ισχυρότερο ον έναντι των άλλων ζώντων όντων, το μυαλό μου, πάει περίπατο; Χρειάζεται να κυλήσουν στις φλέβες μου γιατροσόφια και ξόρκια θανάτου , σκόνες πνευματικής καταστολής και θανάτωσης των ορμών μου, για να με θεραπεύσουν; Πρέπει να με πεθάνουν λίγο για να με αναστήσουν;
Συνειρμός Νο.ΙΙ
Ελευθερία ή Θάνατος
Θέλω να απαλλαγώ από τους μεσάζοντες της ζωής μου; Πως θα κερδίσω την ελευθερία της Ψυχής μου έναντι της τυραννίας της ασθένειας και του τρόμου του θανάτου, όταν οι έχοντες εξουσία στη ζωή μου ελέγχουν και το σώμα μου και το πνεύμα μου; Οι γιατροί έγιναν δυνάστες μου. Αλλά πάλι σκέφτομαι πως σε ένα οικονομικό κύκλωμα που κίνητρο έχει το ατομικό συμφέρον-Ιδιον όφελος - όπως άλλωστε ισχύει στα Οικονομικά κυκλώματα , κινητήριος παράγοντας είναι να δημιουργούνται ανάγκες ώστε να δουλεύουν οι μηχανές στις γραμμές παραγωγής για να παράγονται και να διακινούνται αγαθά που θα καλύπτουν αυτές τις ανάγκες. Όταν οι ανάγκες σταματούν «σιωπούν» και οι μηχανές. Κι αυτό είναι ανατριχιαστικό! Όπως ακριβώς και οι γραμμές παραγωγής στις Φαρμακοβιομηχανίες καλύπτουν ανάγκες παραγωγής και κατανάλωσης φαρμάκων. Η «ανάπτυξη» , σε οικονομικού όρους δεν λογίζεται άλλωστε; Έτσι και το κύκλωμα των φαρμάκων και θεραπεία δεν αναπτύσσεται από μόνο του. Συνοδεύεται από την χορήγηση , μια σπουδαία λέξη . Σαφώς χρειάζεται και καλό Marketing --Δίκτυα Πωλήσεων--Dealers--Βιτρίνα και κυρίως ….Ασθενείς. Στο βωμό του ελεύθερου (ακαταπίεστου) εμπορίου και της (φιλελεύθερης) ανάπτυξης της οικονομίας καλλιεργείται το μότο της σύγχρονης εποχής του Marketing που μεταδίδεται σαν πανδημία στα σχολεία και το αποστηθίζουν μαθητές ανά τον κόσμο, γνήσιοι- πειθήνιοι-μελλοντικοί καταναλωτές : «όταν δεν υπάρχουν ανάγκες η επιστήμη μπορεί να τις δημιουργήσει».
Αναρωτιέμαι και ανησυχώ όμως με το σκεπτικό που θέλει την καπιταλιστική , Ελεύθερη και Δημοκρατική Κοινωνία να «φτιάχνει» ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους , την Ελεύθερη Αγορά να «φτιάχνει» καταναλωτικές ανάγκες και αγαθά, την Παιδεία ανάγκες (συνεχούς) μάθησης και ειδίκευσης και την επιστήμη με την Ιατρική , την Βιολογία και τις Φαρμακοβιομηχανίες, μαζί, να φτιάχνουν φάρμακα κι αρρώστους, ασθενείς σαν κι εμένα (περί Ιατρογέννεσης, βλ. Ίλλιτς ) . Αναρωτιέμαι γι΄ αυτούς που γεννήθηκαν να ευγνωμονούν τους ηγεμόνες τους, προικισμένους με τέτοιες αντοχές ικανούς να ξεροσταλιάζουν σε ατέλειωτες ουρές ιατρείων και Νοσοκομείων και να «γλείφουν» γιατρούς προκειμένου να δωροδοκήσουν το θάνατο…μόνο σε συστήματα υποτέλειας ανατρέφονται και συντηρούνται τέτοιοι αποθαρρυμένοι άνθρωποι, τόσο εύπλαστοι ώστε να μπαίνουν εύκολα σε καλούπια.
Ο Τεηλορισμός και ο Καταμερισμός Εργασιών αναβιώνουν και εισέβαλλαν στα ιατρεία!
Έτσι οι Ψυχίατροι επειδή δεν θα προλάβαιναν με τόσους …ασθενείς, γιατί γίναμε και πολλοί, εντατικοποίησαν την εργασία τους , έγιναν πιο παραγωγικοί (περισσότεροι ασθενείς την ώρα, Μαζικοποίηση και Εντατικοποίηση, Ford και Taylor μαζί) ανασύροντας ξεθυμασμένες οικονομικές θεωρίες , αυτές του Καταμερισμού εργασιών, του Κατά κεφαλήν κόστους, της μέγιστης απόδοσης. Αυτό άλλωστε δεν έλεγαν κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα για τον (βιομηχανικό) εργάτη ο οποίος δουλεύει με σκοπό να παράγει περισσότερο (έχοντας κίνητρο τι άλλο απ΄το χρήμα ) για να αμείβεται περισσότερο, αφήνοντας την ψυχή και τον εαυτό του στην άκρη (μη έχοντας καιρό για χάσιμο!). Έτσι άσπρες ποδιές μετατράπηκαν σε βιομηχανικούς εργάτες-μάζες, δουλεύοντας με το κομμάτι (την συνταγή , την εγχείριση, κλπ), καταβάλλοντας τα μέγιστα στην απόδοσή τους (αυξάνοντας τα εισοδήματά τους ) κι ας αλλοτριώνονται τα πλείστα, στη βάση ενός Κοινωνικού Καταμερισμού Εργασίας για το κοινό όφελος!
Πλέον «συνεργάζομαι» ως ασθενής με τον Σωτήρα μου, δεν του φέρνω καμία αντίρρηση , έπαψα να είμαι κι απαιτητικός και ομιλητικός , δεν έχω άλλωστε πολλές δυνάμεις και μιλούν άλλοι για μένα. Ησύχασα.
Κινούμενοι προς έναν κοινό σκοπό να σώσει ο ένας τον άλλον κάπως, νοιώθω ότι γίναμε όλοι συνένοχοι στο παραγωγικό κύκλωμα της ασθένειας-αρρώστιας-νοσηλείας, οπότε δεν υπάρχει και λόγος να δικάσουμε κανέναν.
Μη φοβόμαστε όμως! Όσο θα υπάρχω εγώ θα υπάρχουν φάρμακα και εργάτες να τα παράγουν και επιστήμονες να τα εφευρίσκουν και γιατροί να μου τα χορηγούν . Ποια η λογική της κοινωνίας μου δεν ξέρω; Στόχος της είναι να υπάρχω εγώ να νοσώ, ασθένειες προς θεραπεία ή να βρει τρόπο να μην υπάρχει τίποτα από αυτά; Δεν το έχω διευκρινίσει .
Η ειρωνεία για μένα τον ασθενή είναι το (ψευδο) δικαίωμα στην χρήση της θεραπείας μου, μια κραυγαλέα απάτη ! Καθιστώντας με υπεύθυνο για τις πράξεις μου –ως ώριμος πολίτης- άφησαν να επιλέγω ο ίδιος τη θεραπεία μου…οξύμωρο σχήμα, ειρωνεία της μοίρας μου . Όπως ακριβώς και η μη χρήση της ενισχύεται από την μέγιστη οικονομική και φιλελεύθερη λογική /αρχή του «είσαι ελεύθερος να διαλέξεις» …. «αν δεν θες να πεθάνεις». Το δικαίωμα που έχω να επιλέγω δημοκρατικά με οδήγησε τελικά να μην βρίσκω πάντα τη θεραπεία , αφήστε ότι αν δεν πάω εγώ δεν θα’ ρθει ποτέ κανένας σε μένα. Επιπλέον, άρχισα να κοστίζω και να κοστίζω πολύ, εκτός των άλλων η υπηρεσία που με αναλαμβάνει κάθε φορά είναι ανεπαρκής, δεν μπορεί να με στηρίξει , άρχισα όμως κι εγώ να κοστίζω πολλά , τους έχω επιβαρύνει τόσα χρόνια τώρα. Δεν το θελα όμως. Το σύστημα δεν με συμπαθεί γιατί δεν είμαι καλός καταναλωτής , δεν ξέρω πολλά προϊόντα και αρκετά από αυτά δεν έχουν καμία αξία για μένα. Σ’ αυτόν το μύθο πάνω , της «ελεύθερης κοινωνίας» (κατά Freire) που έχει στεριώσει το καλοθρεμμένο σύστημα παραγωγής , διανομής και ανάπτυξης τυχαίνει να γεννήθηκα κι εγώ.
Σκέφτομαι και άλλα πολλά , όπως ότι είμαι πολύ τυχερό άτομο που ζω αυτόν τον αιώνα και δεν θα βρεθεί κάποιος τύραννος να με δέσει έξω από κάποια εκκλησία σαν πρόβατο, όπως έκαναν στους φρενοβλαβείς παλιά . Είμαι τυχερό άτομο γιατί τα γιατροσόφια της γιάτρισσας του χωριού μου δεν θα με γιάτρευαν. Είμαι τυχερό άτομο γιατί η επιστήμη θέλοντας να «ξαλαφρώσει» από το «Ηθικό Βάρος» του τι να κάνει με τους Ψυχικά ασθενείς δεν θα με στοιβάξει σε κάποιο Ψυχιατρείο . Μου έδωσε πλέον μεγαλύτερη ελευθερία, αφού μπορώ κι εγώ να κυκλοφορώ στους δρόμους, ανέμελος, ενώ με την αποασυλοποίηση των ψυχασθενών, των άλλων …των δικών μου , η αγωγή και θεραπεία τους (διαμέσου συνταγογράφησης) τους ξαποστέλνει πάλι στο σπίτι τους (συνοπτικές διαδικασίες)..Αλλοίμονο! Αρκεί που υπάρχει επαρκής συμβουλευτική, ψυχολογική και Υγειονομική προστασία που συνδράμει και παρέχει ολιστική θεραπεία!.
Συνειρμός Νο ΙΙΙ
Λύτρωση
Αρκετά φάρμακα, αγωγές καθώς και νοσηλεία , τα χειρουργεία και όλα όσα τα συνοδεύουν , η συμβουλευτική και ψυχική στήριξη, η ψυχανάλυση-ψυχοθεραπεία , η καθοδήγηση από Ειδικούς (που είναι απλά σενάρια επιστημονικής φαντασίας στη χώρα ετούτη) είναι κατά τα άλλα είδη πρώτης ανάγκης , αγαθά και υπηρεσίες υψίστης προτεραιότητας. Δεν θα έπρεπε, τουλάχιστον στις αναπτυγμένες οικονομίες και κοινωνίες , που είναι Ανθρωποκεντρικές, να χορηγούνται δωρεάν αλλά όχι χύμα; Γιατί τρέμω και μόνο στην ιδέα όταν κάποιες στιγμές σπεύδω να λυτρωθώ , να σωθώ, να μην τρελαθώ στα Νοσοκομεία και με βάζουν να περιμένω ώρες, εφόσον προηγείται η σειρά κάποιου άλλου μέχρι να έρθει και η δική μου. Στα καταστήματα αυτά, στα συνεργεία σωμάτων, μηχανικοί - γιατροί και βοηθοί- νοσοκόμοι, άπειροι κι ανειδίκευτοι ή κάπως σχετικοί , αποκαθιστούν τη βλάβη μου με ένα απλό μερεμέτισμα , κοιτάζοντας αμήχανα, έντρομοι , το «ειδικό περιστατικό», κάνοντας το καθήκον τους κι εφησυχασμένοι περιμένουν να τελειώσει η βάρδια τους και να φύγουν αφήνοντάς με πίσω εκεί στην αποβάθρα….
Επίλογος -Το Ιδανικό Φάρμακο
Εσύ όμως είσαι καλά. Δεν χρειάζεσαι τίποτα για να μειώσεις τη ψευδή εικόνα που σου φτιάχνει ο καθρέπτης των άλλων. Ένα φάρμακο ψεύτικο (Placebo) χρειάζεσαι για την κατήφεια , την οργή, τη μελαγχολία, τον θυμό , την απογοήτευση , τη θλίψη, την ραθυμία, τον έρωτα, τη μιζέρια, τη κατήφεια, την κακία. Ένα φάρμακο που να πουλιέται παντού, δίχως μεσάζοντες και αποθήκες, δίχως συνταγή Ιατρού, να μπορείς να το βρεις ακόμη και στα περίπτερα (όχι σαν κι εμένα που για να βρω το φάρμακό μου διανύω τόσα..), για να αισθάνεσαι ασφαλής όταν θέλεις, για να μετριάζεις τα πάθη σου, τις μεγάλες συγκινήσεις που σε πνίγουν στους Ωκεανούς τους, για να αλλάζουν τα συναισθήματα σου σε χαρά , συμπόνια , μετριοφροσύνη.. . Για να είσαι καλά με τον εαυτό σου, με σένα, για να αγαπήσεις τον εαυτό σου και τον άλλον, όπως εσένα. Εσύ είσαι καλά. Δεν τους έχεις ανάγκη. Τότε θα ξέρεις , πως ότι και να σου συμβεί, όσο κι αν αρρωστήσεις , όσο και να μισήσεις, όσο και να οργιστείς…όσο, όσο…,όσο.., θα χεις το γιατρικό σου , το ψεύτικο φάρμακό σου.
Αφιέρωση
Κείμενο που θα γραφόταν από μένα αν το σώμα μου δεν ήταν άκαμπτο, αν οι θεράποντες δεν ήταν άκαμπτοι και αν το μυαλό μου δεν ήταν θολωμένο αν το πνεύμα μου δεν ήταν νωθρό. Τότε θα μπορούσα ενδεχομένως να βοηθήσω εμένα και ύστερα εσένα , να προσφέρω κι εγώ στην Ανθρωπότητα , να κάνω παιδιά , αν μπορούσα, να ερωτευτώ, να έχω επάγγελμα, να χω όνομα και επώνυμο στην Ατζέντα κάποιου. Τώρα ανήκω στο Σύστημα Υγείας, στη θεραπεία και σε μια αιώνια πλάνη, να επιμένω να επιζητώ από σένα , τον Ψυχοθεραπευτή μου, με την τυφλή αφοσίωση που τρέφεις σε μένα κι εγώ σε σένα , σε μια τέτοια αιώνια σχέση στοργής , να με ανακαλύψεις .
Ξέρεις δεν είμαι αυτό που φαίνεται. Μη με συγκαλύπτεις , έχεις δώσει όρκο. Μην βγάζεις τις ελιές από το δέρμα μου προκειμένου να προλάβεις το καρκίνο, αποκομίζοντας προσωπική ικανοποίηση για την επιτυχία και την συνεισφορά της επιστήμης σου σε μένα, στους άλλους ..«Η ατομική θεραπεία μου ( Β. Ράιχ)» δεν έχει σημασία, άσε με μένα, δεν με προλαβαίνεις, σε λίγο γερνάω και γερνάω γρήγορα «σημασία έχει η πρόληψη της ασθένειας και των διανοητικών διαταραχών» κι αυτό είναι χρέος σου . Σε αυτό δώσε Ιδιαίτερη σημασία κι επέμενε σε αυτό , γι αυτούς που είναι πίσω μου και περιμένουν στην ουρά , γι’ αυτούς που θα ‘ρθουν να μας αναπληρώσουν..
δημοσιευτηκε περιοδικό "αναγέννηση"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου