Της Πεταλούδας...ξανά και ξανά η συνέχεια

Κάποια από τα βράδια που περνώ την λεωφόρο του πολιτισμού , εκεί που στη σειρά στοιβάζονται βενζινάδικα, εργοστάσια, φαναρτζίδικα, μάντρες αυτοκινήτων, σωφρονιστικά καταστήματα και κέντρα ψυχικής υγείας, βλέπω τις πεταλουδίτσες , εκείνες τις τρυφερές ,τις πανέμορφες αυτές ψυχούλες να πηγαίνουν αντίθετα στο δρόμο –ενάντια στο ρεύμα- δίχως να αντανακλούν οι μπλούζες τους, δίχως άμυνα καμιά λες μοιραία βαδίζουν, μάχονται, δεν αμύνονται, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο το άπειρο πολεμούν. Είναι θαρρώ οι τελευταίοι επαναστάτες που ζουν ανάμεσά μας μόνοι τους. Πηγαίνουν ενάντια στο ρεύμα , όχι για προστασία (ώστε τα αυτοκίνητα να τους βλέπουν ευκολότερα!) αλλά από έλλειψη φόβου και ελέγχου , έτσι νοιώθουν αυτές οι ψυχές την ελευθερία . Αλήθεια πόσο εύκολα λέγεται αυτή η λέξη και πόσο δύσκολα την νοιώθεις. Γι΄αυτό τους χαίρομαι και τους εκτιμώ. Είναι οι τελευταίοι γενναίοι. Παράδειγμα προς μίμηση.
Οι πεταλουδίτσες κρατούν πάντα κάτι στο χέρι, μια τσάντα, έναν καφέ, άλλοτε φαγώσιμα, άλλοτε βιβλία.... τα «πολιτισμένα» αγαθά του κόσμου που τους ταπεινώνει . Ζουν ελεύθερα στην απεραντοσύνη του μυαλού τους, με πλήρη συναισθήματα , χωρίς όμως να πρέπει να ντρέπονται γι΄αυτά, ούτε όμως και γι’αυτά που κάνουν. Κυκλοφορούν ελεύθερα στο δρόμο , εκεί που εμείς φοράμε ζώνες ασφαλείας , προστασίας ενδεχόμενου εξωτερικού κινδύνου, ξεγελώντας ψευδαισθήσεις με έναν καλό αερόσακο νέας τεχνολογίας, αφήνοντας ανεξέλεγκτο το μέγα εσωτερικό μας κίνδυνο.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Εικόνα
ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΚΤΙΣΜΑ=ΤΟ ΕΡΕΙΠΙΟ: ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ 20ου αιώνα (G. Wajcman) Ερείπια της νήσου Άνδρου ΕΡΕΙΠΙΑ ΖΩΗΣ Ερείπια από πέτρα , άμμο, χώμα και νερό… Ερείπια ψυχών, ερείπια γένους αρσενικού , γένους θηλυκού… Σας Παρακαλώ,κληρονόμους,εργολάβους, μην τα γκρεμίσετε. Δήλώνουν την ιστορία μας ετούτα τα εναπομείναντα υλικά, είναι χρονικά σημάδια ετούτες οι πληγωμένες πέτρες , οι γκρεμισμένοι και φθαρμένοι τείχοι,οι ξεθωριασμένοι σοφάδες . Σπίτια ανοίκεια πλέον, συστατικά τέτοια αλλά που μαρτυρούν περασμένες ζωές , μιλούν για ανείπωτες ιστορίες : για σώματα που έζησαν κι ανδρώθηκαν μέσα στα ντουβάρια, για γενναίες ψυχές που δοξάστηκαν, για μαχαίρια που κράτησαν άνθρωποι και δίκασαν τις χαμένες τιμές σε αδικαίωτα πάθη, για δειλές υπάρξεις που κρύβονταν στους τείχους των φόβων τους ενώ η μιλιά τους από ντροπή δεν ήχησε έξω απ'αυτά, αφού την δύναμή τους δε μέτρησαν ποτέ και με τον κόσμο δεν τα βρήκαν, για ανθρώπους αγνούς με τη σιωπή τους συντροφιά έκαναν προσευχές δίνοντας άφεσ
Διαβάστε περισσότερα

Άργος: Μια πόλη κάποτε, σήμερα

Εικόνα
  Η π ρωινή π ληθωρική εικόνα της ε π αρχίας γεμίζει από θορύβους , κόρνες , εκνευρισμό . Η ασταμάτητη κίνηση στους δρόμους κάνει το κέντρο αδια π έραστο , ειδικά από άτομα τρίτης ηλικίας ή με ανα π ηρία . Όλα σε αυτήν την π όλη π εριστρέφονται αέναα γύρω α π ό την π λατεία σε φυσική εντρο π ία . Λες και ο ομφάλιος λώρος να α π οζητά να α π οκο π εί α π ό την π όλη π ου τον γέννησε μα αυτή να αντιστέκεται σθεναρά . Το αρχαίο Άργος , η αρχέγονη π όλη των Πελασγών , η π ολυδίψια π ολιτεία των Αργείων , η ιερή π όλη του Ίναχου , του Περσέα , του Δαναού , ανέκαθεν υ π ήρξε κέντρο και πέρασμα του οδικού Μυκηναϊκού δικτύου . Το Φορωνικό Άργος φωνάζει α π ό π αντού π ως νοσταλγεί .   Μέσα α π ό τα ανοικτά αρχαιολογικά του σκάμματα π ου μοιάζουν π ληγές , γύρω α π ό τον εντυ π ωσιασμό του Σερα π είου , το θέατρο με τα σκαλάκια του σε μεταφέρουν στα μοναστήρια και τους λοφίσκους , τα περίτεχνα
Διαβάστε περισσότερα

Τα φουγάρα τ’ Αναπλιού

  Το Ανάπλι αφθονεί σε ψυχές. Στην ετεροτοπία της πόλης τριγυρνούν αδέσποτα. Κοιτάζω ανάμεσά τους τον κόσμο που βγαίνει. Εξεγείρεται και πάλι καθιστικά. Απαιτεί τη θέση που είχε και στο μετα-εμβολιασμένο κοσμικό στερέωμα΄ διεκδικεί το δικαίωμα στην Ψυχαγωγία, μια θέση στο γήπεδο, στο θέατρο, το τραπεζάκι του. Κάνει κράτηση από νωρίς. Θέλει να είναι σίγουρος, βέβαιος, για την εμπειρία που θα ζήσει όταν την έχει προετοιμάσει στο μυαλό του. Πληρώνει το κάθισμα ακριβά γιατί στοιχηματίζει σε υψηλές αποδόσεις Διασκέδασης, άυλα κέρδη αποσβένει με κοινωνική συναναστροφή, ποντάρει ως άτομο στο όλον. Τον αγχώνουν κάπως οι προσδοκίες, οι αναμονές, αλλά συνεχίζει να ποντάρει μέχρι το φιλοδώρημα. Θαλάσσια ρεύματα τον παρασέρνουν στα γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης. Υπομένει το χέρι που τον σκούντησε άγαρμπα στον ώμο, το μηχανάκι που παραβιάζει την τάξη, που ρίχνει το φως και τον στραβώνει…γιατί πρέπει να κάνει άμεση παράδοση. Ναι, προηγούνται οι πεινασμένοι! Ο κόσμος ενώνεται με τα μαγαζιά, ο
Διαβάστε περισσότερα