Αυτοχειριασμένη ποίηση
Πάρε με λοιπόν από δω.
Θέλω να σου δείξω τα καλοκαιριάτικα θέατρα,
πώς ζούνε το χειμώνα.
Πόσο άδεια είναι τα σχολικά όταν έχουν αργία
κι όλους τους φίλους που φύγανε και δεν
μπορούν πια να με προδώσουν.
Πάμε από δω πάμε εκδρομή σε μέρος που δεν έγινε,
αφού στο ‘χω γράψει στο ‘χω πει,
όπου κι αν πάτησα άφηνα αίμα,
γι’ αυτό δεν μπορώ ποτέ πού να σταθώ
κι όλο αλλάζω σεντόνια.
‘
Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά σε κανονισμένες
απεργίες ρουφιάνους και περιπολικά.
Γι’ αυτό σου λέω. Την άλλη φορά που θα μας
ρίξουνε να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.
Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε!
(Ιδιώνυμο | Τρία κλικ αριστερά) Κατερίνα Γώγου
Η (Αριστοτελική) τέχνη που μιμείται πράξεις και λόγια… όχι όπως έγιναν αλλά όπως θα έπρεπε να γίνουν… και αποβλέπει στην αρετή τις ανθρώπινες ψυχές.
Αυτό είναι ανάμεσά μας ποίηση;
Κατά μια άλλη εκδοχή (Κόλλεριτζ) είναι «η ιδανική διάταξη των λέξεων».
Αυτόχειρες ποιήτριες/ποιητές – λογοτέχνες που εκούσια μας «άφησαν» όπως:
Πηνελόπη Δέλτα, Κατερίνα Γώγου, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ιωάννης Συκουτρής, Κώστας Καρυωτάκης, Ανν Σέξτον, Σύλβια Πλαθ, ο Ερνεστ Χέμινγουέι, κοκ. δεν άντεξαν την πραγματικότητα γιατί δεν μπορούσαν να την βλέπουν να μην αλλάζει.
Αν ζούσαν σήμερα, εν μέσω πανδημίας και συνεχών οικονομικών κρίσεων που προκαλούνται τεχνητά, προκειμένου να συντηρείται η (επιβράβευση ως) κατάσταση διανομής πλούτου και προνομίων, το ίδιο θα συνέβαινε στους ποιητές άραγε;
Ποίηση δεν είναι σίγουρα,
Η ατομικότητα ως μορφή ανάδειξης ηρωισμού,
Ο ψευδής κόσμος των media που προσφέρει άμεση ανταπόδοση,
Η αποξένωση, λόγω περιορισμού ελευθεριών, προστασίας του πολίτη,
Οι ωραιοποιημένες selfies που στοιβάζονται άναρθρα στον παγκόσμιο καμβά θεοποιημένων στιγμιοτύπων,
Ο εγκλεισμός για την «σωτηρία» μας- άλλοτε μας ξεχνούν ακόμη κι αν έχουμε πεθάνει από μέρες-,
Ο ακούσιος μοναχισμός λόγω φτώχειας ή έλλειψης φροντίδας,
Οι τρόφιμοι στα κελιά που ταΐζονται από ένα σύστημα για να μπορεί να υπάρχει,
Η διατήρηση της ανέχειας χάριν της προστασίας των θησαυροφυλακίων,
Ο περιορισμός κατ’ οίκον που γεννά βία.
Ίσως ποίηση να είναι τελικά το μίνιμαλ σύνθημα του υπερρεαλισμού:
το κατά Μπρετόν «απελευθερωτικό ασυνείδητο».
Η ποίηση θα ήθελε να αλλάξει την τάξη πραγμάτων αν της επέτρεπαν μόνο.
“Στήσε το αυτί σου χαμηλά κοντά στην ψυχή σου
και άκου προσεκτικά.”
Ανν Σέξτον (1928-1974)
Αμερικανίδα ποιήτρια-συγγραφέας
Σχόλια