Outdoor magazine

Το λεξικό του Αναπλιού
Αναζητώντας την χαμένη γλώσσα της πόλης
Πόλις, Μέρος Ι

της Κατερίνας Γραμματικού


Πύλες Εισόδου, πρόσφατα ντόπιοι επιθεωρητές ανακάλυψαν μια ακόμη είσοδο, την Πύλη του Σαγρέδρου, από την οποία θα εισρέουν κι άλλες εκατοντάδες επισκέπτες στο Ναύπλιο. Μην τρομάξετε!
Τροφοδοσία, σημαίνει συνουσία. Διότι τα πάντα ξεκινούν καλά αν ξεκινήσουν με καλό φαί. Στην τούρλα του Σαββάτου, στην ταβερνογειτονιά της πόλης μας, την ώρα που τρως, ανάμεσα στα γλυκόλογα, κάποιος σου λέει “κάνε λίγο πιο μέσα την καρέκλα σου γιατί περνάνε αυτοκίνητα. Μη σε πάρουνε μπάλα”. “Ευχαριστώ που με έσωσες” του λες. “Να μας ξανάρθετε”, σου λέει. Δεν του απαντάς.
Ανακύκλωση, Έτος Μηδέν, το χρυσό βραβείο μηδενικής ανακύκλωσης το πήρε η Περιφέρεια Πελοποννήσου (το Ναύπλιο είναι και αυτό μέσα, μην κάνετε ότι δεν το ακούσατε).
Αδέσποτα, τίποτα παραπάνω από κυνομαχίες στο απέραντο αλώνι, στο παραγεμισμένο αφοδευτήριο της μικρής μας όμορφης πόλης.


ΠΟΛΙΣ.JPG
Ο θρίαμβος της πόλης

Σκουπιδιάρης δήμος, μπλε και πράσινοι κάδοι στην ίδια χοάνη. Καθετοποίηση κόστους, εξοικονόμηση χρημάτων προς χάριν της ικανοποίησης του πολυπόθητου τουρίστα μας με θεάματα, βεγγαλικά, αρτοκλασίες, αρματοδρομίες και μαραθώνιους.
ΑΙRBNB, μια ακόμη αμαρτωλή ιστορία νεοπλουτισμού. Ποτέ αρτικόλεξα δεν νοηματοδότησαν τόσο μια Λέξη. Μόνο η “ΝΑΖΙ” μπορεί να ξεπερνάει τα πάντα. Ουδείς αντιστάθηκε. Νικήθηκαν και οι τελευταίοι αντιστασιακοί την περίοδο που έκαναν ισχυρό τους άλλοθι την κρίση. Τώρα, ο καθένας μπορεί να ανεβάσει το κρεβάτι του στην πλατφόρμα έναντι δελεαστικής αμοιβής. Το γεγονός της αθρόας προσέλευσης επισκεπτών που έρχονται για να δουν και να θαυμάσουν από κοντά την “ξακουσμένη πόλη του Αναπλιού” αυτό ήταν, που οδήγησε στον οικοδομικό οργασμό, σε αναδιάταξη σπιτιών και τα ενοίκια ένα καμένο σίδερο στα χέρια του πρεκάριου (βλ. παρακάτω).

Άρωμα πόλης, από τα πέρατα του κόσμου έρχονται για να γλύψουν και κείνο το χειροποίητο -από ναυπλιώτικα χέρια- παγωτό, να μεθύσουν με τοπικά κρασιά, να πιούν αρωματικούς καφέδες, να γευτούν πιάτα της παραδοσιακής κουζίνας και παρότι όλα γύρω τους ζέχνουν (είναι οι μυρωδιές από τα υπόγεια διαμερίσματα της παλιάς πόλης και η πυκνή συννεφιά από τα πυρηνελαιουργεία στην άκρη της πόλης), μια μυρωδιά απόπατου διαπερνά τα πάντα.
 
Καινούργια στην αρχή (τα σπίτια), σαν τα μωρά
 που παίζουν στα περβόλια με τα κρόσσια του ήλιου,
κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες
γυαλιστερές πάνω στη μέρα
όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,
ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισματώνουν
μ΄εκείνους που έμειναν μ εκείνους που έφυγαν
μ΄ άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν
ή που χάθηκαν, τώρα που έγινε
ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.
Γιώργος Σεφέρης,
Το σπίτι κοντά στη θάλασσα

Γείτονας, σε ξέρω; είσαι καινούργιος μάλλον. Έρχονται ίδιοι και φεύγουν άλλοι, θα ήθελες να του πεις του ξένου, πως δεν είναι αυτός ο ξένος, αλλά εσύ που δεν έχεις γειτονιά, που πληρώνεις το μισό οικογενειακό εισόδημα για να έχεις ταβάνι, που συνεχώς σκέφτεσαι να φύγεις έτσι νομά που σε κατάντησαν, αλλά κάτι σε κρατά και η γλώσσα, δεν σου κάνει τη χάρη και κλείνεσαι στο καβούκι σου. Μεμψιμοιρείς πάλι. Αντί να είσαι ευτυχισμένος που η πόλη σου γίνεται κράμα πολιτισμών, κουλτούρας, χαρακτηριστικών και ιδεωδών, που σου δίνονται τόσες ευκαιρίες να τα κονομήσεις κι εσύ, σε χαλάει να νοιώθεις κοσμποπόλιταν επειδή δεν έχει να φάει ο διπλανός σου; Φιλελευθερισμός. Κάντο κι εσύ αν μπορείς. Αφού δεν μπορείς, σιώπα! Τι σου φταίει ο ξένος;
Ιστορικό κέντρο, που είναι η παλιά πόλη; με ρωτούν διάφοροι. Μα δεν υπάρχει παλιά, αυτή είναι ολοκαίνουργια, τους λέω. Η παλιά Down Town του (παλιού) Ναυπλίου ξεκοκαλίστηκε από στυγερά ραμφωτά πτηνά του είδους ergolavoi ependytes. Ξέρετε μήπως κανένα καλό ξενοδοχείο; Δεν το βάζουν κάτω. Εκεί, τους δείχνω, βρίσκεται το μεγαλύτερο υποστυλωμένο υπνοδωμάτιο της χώρας. Στις γειτονιές που κάποτε ανήκαν στους βέρους πρωτευουσιάνους, τους αναντάμ παπαντάμ γηγενείς αριστοκράτες αναπλιώτες του μικρού βασιλείου της Napoli de Romania, που μετά από κατακτητικούς πολέμους έγινε αποικία των Boutique Hotel. Οι μέδικοι έφυγαν, μας ξέμειναν οι λοκαντιέρες.

ΣΚΑΛΩΣΙΕΣ-1.jpgσκαλωσιά-2.jpg
Η σκαλωσιά-παραβάν αποτυπώνει το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης
του Ιστορικού Κέντρου. Λεφτά υπάρχουν.

Μικρόπολη, μια μικρή πόλη σχηματίζεται ξανά και ξανά σε πολλές μεγάλες πόλεις, κάτι σαν πάνω και κάτω μαχαλάς. Όπου υπάρχουν ιστορικά κέντρα άρα και αξιοθέατα, συνεπώς και τουριστικό ρεύμα μεγάλης ισχύος, συνεχίζουν να υπάρχουν οι μόνιμοι κάτοικοι και ιδιοκτήτες ακινήτων. Πολλοί από αυτούς παρότι ανήκουν στην τάξη των πλουσίων δεν το κουνάνε ρούπι. Δεν είναι ότι δεν έχουν να πάνε κάπου αλλού, για πιο ησυχία ας πούμε στα οικιστικά προάστια, έχουν, εφόσον χρειαστεί. Όταν η πόλη τους γίνει τσίρκο ή πεδίο μάχης μόνο και κληθούν τότε να τα υπηρετήσουν. Μα οι παγκόσμιοι πλούσιοι επιλέγουν να διαμένουν στα γραφικά ιστορικά κέντρα από μια τάση να θέλουν να αποτελούν οι ίδιοι κομμάτι αξιοθέατου. Ή όπως γράφει ο Τζουλιάνο Σαντόρο, δεν έχουν ανάγκη από πισίνες και γκαζόν, αφού το μόνο που θέλουν είναι να ξοδεύουν και να ταξιδεύουν.  

ΝΑυπλιο-Εμπρος.JPGαναπλι-πίσω.JPG
 Όσο η πόλη θα τσιμεντώνεται εμπρός, το γραφικό της κομμάτι στην πίσω πλευρά, θα καταβαραθρώνεται.


(Ακολουθεί επαναστατικό μήνυμα, κατάλληλο 18 Άνω) Πρεκάριοι (μετεξέλιξη του προλεταριάτου) και Λούμπεν αυτής της πόλης, θα ξέρετε πως η πόλη σας αναβαθμίζεται και η φτώχεια υποβαθμίζεται όσο η μαύρη εργασία μετατρέπει τα μαύρα λεφτά των ενοικίων σε νόμιμη πρόσοδο, γράφει ο Τζουλιάνο Σαντόρο στο βιβλίο του (Στην κολόνα του θανάτου, εκδ. angelus novus) ενώ ο πλούτος θα θεριεύει αλωνίζοντας: φοροδιαφυγή, ανασφάλιστος εργαζόμενους, υπερωριακή απασχόληση, απλήρωτες ώρες εργασίας, χαμηλή ποιότητα στις παρεχόμενες υπηρεσίες και αγαθά, αισχροκέρδεια και Φόβο.
Τραινάκι του τρόμου, η μαγική διαδρομή που ακολουθεί είναι πέριξ του αστικού γκέτο. Οι επιβάτες του, όσο αυτό κινείται και μιλάει, φωτογραφίζουν με λύσσα μνημεία, κάστρα, κρήνες, τα πολλοστά βαυαρικά λιοντάρια, τις πέτρες και τα χώματα. Συνεχίζει προς το νεκροταφείο. Η περιέργεια οργιάζει ενώ γλύφουν το hand made -από αναπλιώτικα χέρια- παγωτό, όταν περνούν το στοιχειωμένο οικόπεδο, αυτό που δεν έγινε μέχρι τώρα συγκρότημα “πολυτελών κατοικιών”, έτσι όπως υπόσχονταν, παρά φαντάσματα κατοικούν μόνο και τράφοι που γεμίζουν λάσπη. Η βόλτα συνεχίζεται περνώντας έξω από χασάπικα και ψησταριές μέχρι το “άλσος της ντροπής” με τα ταλαίπωρα δέντρα του, για να καταλήξει στο λιμάνι που ολημερίς και ολονυχτίς σκάβεται μέχρι να γίνει τόσο βαθύ που να χωράει χίλιες και πάνω γαλέρες. Εκεί η βόλτα τελειώνει. Μπροστά στα μάτια του δήμιου.
Café “Λεωφορείο ο πόθος”, γεωγραφικά τοποθετείται στην χρυσή ακτή του Ναυπλίου. Εκεί, στο νομισματοκοπείο η ΕΛΛΑΣ, καθισμένοι όλοι τους στις τουριστικές τους θέσεις, έχοντας το κεφάλι στραμμένο στο ίδιο σημείο, στην αγχόνη του δήμιου περιμένοντας να... Εκεί το φαντασιακό του εκδρομέα αφυπνίζεται ζώντας ένα θρύλο, πίνοντας ταυτόχρονα τον καφέ της παρηγοριάς, αφού μόλις πληρώσει θα καταλάβει ότι δεν μπορεί να ζήσει το όνειρο δυο φορές.

Δημιος.JPG
Περίμεναν οι Ενετοί ότι ένας καφές αγνάντια στου δήμιου τα λημέρια
 θα είχε τέτοια προστιθέμενη αξία;

Αστικό γκέτο:  το πανηγύρι της λαμαρίνας, της εξάτμισης και του ανίσχυρου απαγορευτικού. Πεζοδρόμια αδιάβατα για την τρίτη ηλικία, τραπεζοκαθίσματα πάνω σε ράγες για αναπηρικά καροτσάκια, Νταβέργια points, εκεί που οι μπάτσοι φορούν παρωπίδες και το άλογο κλοτσάει και τρέχει αχαλίνωτο μέσα στο δάσος. Όλοι είπαν ότι δεν ξέρουν προς τα πού τράβηξε. Ίσως προς το αλσάκι, για να κάνει παρέα με τους ενόχους. Εκεί, στο plural επαρχιακό τοπίο με τη λαϊκή αγορά του, τόπος που άλλοτε κλαίει -κάθε μεγάλη Τετάρτη και μεγάλο Σάββατο- όταν γίνεται πάρκινγκ και άλλοτε γελάει, όταν μεταμορφώνεται σε ιδεατό μέρος για σκυλοβόλτα και παιδότοπο, δίπλα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που βρήκαν τις ράμπες ανοικτές και μπήκαν. Έχω την αίσθηση ότι το αναρχοπαρκάρισμα, τα οχήματα του δήμου να κινούνται ανενόχλητα στις πλατείες και τα μηχανάκια στα πεζοδρόμια δεν πτόησαν ποτέ κανέναν σε αυτή την πόλη.

  η πολη εαλω.jpg
παρκο.jpg
Έχουν τόσα αντισώματα εικόνες σαν κι αυτές που είναι ανίσχυρο
κάθε αρνητικό σχόλιο ως αντίδοτο.

 Μπάντα του δήμου, ασορτί με τον καρνάβαλο, η πλέον πεσιμιστική εικόνα για εκκοσμικευμένη επαρχία τέτοιου μεγέθους. Ένα κουβάρι που ολοένα και ξηλώνεται μα κανείς δεν λέει να του δώσει μια και να το ξηλώσει τελείως, ένα πουλόβερ μουσικές όμοιο τσουβάλι. 





magazine - things to do around Nafplio

αποκτήστε την ηλεκτρονική έκδοση εδώ μόνο με 1.99€


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Άργος: Μια πόλη κάποτε, σήμερα

Τα φουγάρα τ’ Αναπλιού