Πως σε πιάνει πονοκέφαλος επειδή ήθελες να κάνεις ποδήλατο

 Με το ποδήλατο στην πόλη (παρότι τυχαίνει να ζω στο - κατά τα άλλα- όμορφο Ναύπλιο) δεν μπορείς εύκολα (χαλαρά  και ανέμελα) όλες τις ώρες και μέρες να κινηθείς στους δρόμους και τα στενά του. Με τα πόδια σκοντάφτεις παντού - ακόμα και στα πεζοδρόμια, που είναι πλέον μηχανοδρόμια (λέγεται και αλλιώς αυτό: πως ένας ορθοπεδικός έχει πάντα δουλειά ). Με το αυτοκίνητο πάλι, δεν βρίσκεις να παρκάρεις και δεν είσαι ούτε φανατικός του δίτροχου. Ο καναπές σε κούρασε και η τηλεόραση δεν έχει τίποτα. Τι κάνεις;

Καταρχήν ονειρεύεσαι. Είσαι πάνω σε ένα ποδήλατο σε μιά ονειρεμένη πόλη και κανένας δεν σου χτυπά τα νεύρα στο κεφάλι. Όλοι και όλα συμβάλλουν στο να έχεις μιά ήσυχη και μία όπως σου αρμόζει, φυσική κατάσταση, ώστε να αναγεννιέσαι από τις σκοτούρες της ζωής. 

Αλλά δεν είναι έτσι ή, κάπως έτσι. Γιατί οι νοήμονες φρόντισαν να σε ξυπνούν όταν χαζεύεις και ονειροπολείς (ακόμα και πάνω στο ποδήλατο) και να σε κοιμίζουν όταν σκέφτεσαι και δυσπιστείς με τις ανόητες υποδείξεις, κανονισμούς και ρήτρες Τους. Κάτω το κεφάλι, ψηλά το εθνικό φρόνημα!

Συνεχίζω να κάνω ποδήλατο ως αειθαλής ονειρευτής. Για να στήνω ειρηνικά οδοφράγματα εκεί που οι άλλοι δεν ονειρεύονται και να οχυρώνομαι με περιφρόνηση στον καναπέ μου προσπαθώντας να προστατευτώ από τις υποδόριες κατευναστικές ενέσεις Τους. Αυτές που προβάλλονται για αντισταμινικά, προκειμένου να προκαλέσουν γενική καταστολή. Και τότε ακούω να χορεύουν μέσα στο κεφάλι μου οι ηρωικοί σατανάδες που κλήθηκαν να διοριστούν πολιτικοί. Να φωνασκούν δυνατά εμπρός μου. Τι δυνατός πονοκέφαλος με πιάνει πάλι.

ΥΓ. Με αφορμή τον πονοκέφαλο μιας φίλης.

Κ. Γραμματικού

Ναύπλιο , Οκτ. 2015

Παλαιότερη ανακοίνωση (2014)

Η Χωματερή έρχεται δίπλα μας. Τι άλλο θέλουμε;

Δεν φανταζόμουν ποτέ πως αυτά τα πλατιά πεζοδρόμια, οι ονειρικοί πεζόδρομοι, οι πέργκολες  τύπου «Πύλη Βρανδεμβούργου» και τα ανθισμένα δέντρα να προϊδεάζουν την επερχόμενη Πολιτική Άνοιξη, θα μας οδηγούσαν έξω από την Πύλη μιας χωματερής!

Μόλις βγαίνουμε από τους θαλάμους αερίων που μας διοχετεύουν μυστικά, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μέσα, χειμώνες ολόκληρους τώρα τα πυρηνελαιουργεία της περιοχής αγγελιοφόρος φέρνει κι άλλο μήνυμα.  Δεν μας αρκεί το ασφυκτικό περιβάλλον της πόλης του Ναυπλίου, που μοιάζει με γκέτο από ανθρώπους - κατοίκους που βρίσκονται μόνιμα υπό διωγμό, ούτε ο κανιβαλικός τρόπος ζωής της. Θέλουμε κάτι ακόμα  πιο δυνατό να μας ντοπάρει και τα σκουπίδια είναι πολύ δυνατό χάπι. Φανταστείτε ένα σενάριο θρίλερ για τον τόπο μας: να γίνεται και καύση σκουπιδιών τους καλοκαιρινούς μήνες! 

<<<<>>

Τα σκουπίδια έρχονται δίπλα μας. Οι πολιτικές οικογένειες ακολουθούν μονοπάτια που είναι από καιρό σβησμένα και δεν βγάζουν πουθενά, παρά σε μια εμπρός-πίσω πορεία, ατέρμονη και εκφοβιστική.  Έξω από την «γειτονιά» μας θα καιροφυλακτούν ρύποι, οσμές, διοξίνες και αρρώστιες. Ο σκουπιδοτενεκές του σπιτιού μας θα έχει άμεση ανταπόκριση με την κοντινή, δική του χωματερή. Όλοι μαζί ζώντας ειρηνικά  σε μια τοξική γειτονιά. Σε έναν «τόπο»  μόλις λίγα μέτρα μόλις από τον υδροβιότοπο του αργολικού κόλπου, που βρίσκεται επίσης - όλως τυχαίως- έξω ακριβώς από την  πόρτα του Βιολογικού Ναυπλίου- Αργους. Εκεί, δίπλα σε ένα βεβαρημένο περιβάλλον, στο κατώφλι της Τίρυνθας, θα εναποθέτουν τα περισσεύματα του πολιτισμού μας. Ποιος «εργολάβος κηδειών» αποφασίζει πόσο του κοστίζει η μεταφορά σκουπιδιών για να αποφασίζει και τον τόπο που θα τα διαχειρίζεται;   Που να φανταζόταν κανείς πως ο Μυκηναϊκός πολιτισμός θα αντίκριζε τέτοια αίγλη στο μέλλον.

Ο «τόπος» μας είναι ο χώρος της κοινότητας, διαθέτει μνήμη, εμπειρία και ψυχισμό. Αυτός ο ψυχισμός εννοείται ως «Βιώσιμος χώρος» και ο τόπος ως προέκταση του ανθρώπινου σώματος. Οι μαραθωνοδρόμοι της Κυριακής περνώντας από αυτήν την γειτονιά ας μας δείξουν τον τρόπο να αγωνιζόμαστε για το Βιώσιμο.

Της Κατερίνας Γραμματικού

Νερό Νεράκι μου (παλαιότερη ανακοίνωση 2014)

«Ποτέ παιδί μου από την βρύση»  

«Τουλάχιστον εμείς πίνουμε πάντα εμφιαλωμένο» ξαλαφρώνουμε έχοντας έτοιμο το μηχανισμό άμυνας για το (μη)πόσιμο νερό. Νερό από «νερό» έχει διαφορά και εμείς επιλέγουμε πάντα το ασφαλές και ελεγμένο νερό του εμπορίου (για να κοιμόμαστε ήσυχοι). Μάλιστα, πολλές φορές, δεν επιλέγουμε  τόσο τη μάρκα (αφού όλες πάνω κάτω είναι ίδια) αλλά την τιμή της εξάδας. Αποφεύγουμε πάντα να μαγειρεύουμε με  το επικίνδυνο νερό του δικτύου της πόλης ή του χωριού μας και «ποτέ από την βρύση», μέχρι να λυσσάξουμε! Δεν είναι λίγοι δε αυτοί που λούζονται , ή ποτίζουν τις γλάστρες τους με εμφιαλωμένο νερό. Σίγουρα  κάτι ξέρουν περισσότερο και δεν το λένε.

Ξεχάσαμε την εικόνα με το ποτήρι κάτω από τη βρύση του νεροχύτη και απαρνηθήκαμε  το τρεχούμενο χάριν της ασφάλειας του πλαστικού μπουκαλιού, αφού πάνω του αναγράφεται πλήρως η ανάλυση  και οι ποιοτικές προδιαγραφές του!

 Ένα άλλο  νερό όμως επιλέγεται  ακούσια κι ενώ δεν το πίνουμε αυτό μας καταπίνει . Καμουφλαρισμένο μέσα στα φρούτα και τους αθώους χυμούς, στα λαχανικά, στο κρέας και στα πάμπολλα παρασκευάσματα ( που ειρωνικά ονομάζονται αγαθά της ανθρώπινης διαβίωσης), ίσως ταράξουν τα γαλήνια νερά της σκέψης μας  αναφορές  που σχετίζονται με το ύδωρ και το πως μπορεί να επηρεάσει την ατομική μας υγεία.  «Εάν η συγκέντρωσή ανόργανου συστατικού του ξεπερνά κατά πολύ το επιτρεπόμενο όριο, μπορεί να προκαλέσει αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία. Η χρόνια κατανάλωση νερού που περιέχει υψηλές ποσότητες βαρέων μετάλλων, όπως αρσενικό, μόλυμβο, χαλκό, επιφέρει νεφρικά προβλήματα και καρκίνο»…. Να μην αναφέρουμε και τις πηγές νιτρικών ή  τις υπόγειες διαδρομές που ακολουθούν  για να φτάσουν στο πιάτο μας, γιατί είναι θέμα που βρίσκεται στη ναφθαλίνη.

Όσο εμείς δεν πίνουμε  το «επικίνδυνο» γάργαρο νεράκι, να είμαστε ήσυχοι; και για το νερό που δεν πίνουμε, πόσο ανήσυχοι να είμαστε; Εφόσον επιλέγουμε τη δαπάνη για το νερό ΜΑΣ, πόσο κοστίζουν οι επιπτώσεις στο νερό που ΜΑΣ κερνάνε;

Γιατί  νερό από «νερό» έχει μεγάλη διαφορά.

Κ.Γρ.

Δήμος Άργους VS Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων (παλαιότερη ανακοίνωση)

Kέντρα Δια Βίου Μάθησης Άργους – Μια πονεμένη ιστορία (Δήμος εναντίον ΚΔΒΜ)

Της Κατερίνας Γραμματικού

Υπεύθυνη εκπαίδευσης του Κέντρου Δια Βίου Μάθησης Δήμου Άργους –Μυκηνών

Από τότε που η Δια Βίου Μάθηση «ήρθε» στην Αργολίδα και στην πόλη του Άργους, ως οργανωμένη δομή το 2005 (επί δημάρχου Πλατή), πολλά έχουν αλλάξει. Παρότι όλα έδειχναν μια θετική προοπτική εξέλιξης, σε ποιοτικές προδιαγραφές βασισμένη, στον τομέα της εκπαίδευσης ενηλίκων, κάποιοι ανέκοψαν αυτήν την πορεία. Μέσα από το πρίσμα στρεβλών πολιτικών και κοντόφθαλμων εκτιμήσεων, σε πανελλαδικό επίπεδο, κάθε κίνηση για εκμετάλλευση ενός κοινού αγαθού που προσφέρεται δωρεάν στον πολίτη, όπως της παροχής ποιοτικής γνώσης οπισθοδρόμησε. Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα στο δήμο Άργους-Μυκηνών είναι ακόμη χειρότερο. Όταν σε πολλούς άλλους δήμους της Ελλάδας τα πρώην ΚΕΕ (κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων) «ξανάνοιξαν» ως Κέντρα Δια Βίου Μάθησης των δήμων πλέον, με λαμπρές προοπτικές και καλή συνεργασία σε πολλούς από αυτούς, στο δήμο Άργους-Μυκηνών βρήκαν την έδρα τους κλειστή και το έδαφος όχι ιδιαίτερα πρόσφορο!  Φανταστείτε ότι από τον Ιούλιο του 2014 βρέθηκαν χρήματα για να λειτουργήσουν τα προγράμματα μάθησης, αλλά δεν υπήρχε η διοικητική έδρα, ούτε αίθουσες διδασκαλίας και εξαφανισμένος ο εξοπλισμός μαζί με πολλά ακόμη υποστηρικτικά υλικά. Σήμερα λειτουργούν επίσημα τρία ΚΔΒΜ σε όλη την Αργολίδα (αφού πρώτα είχε προηγηθεί αίτημα ένταξης  του εν λόγω δήμου - με σκοπό την υλοποίηση δωρεάν προγραμμάτων στην εκπαίδευση ενηλίκων, από το ΙΝΕΔΙΒΙΜ του Υπουργείου Παιδείας). Το προτέρημα που είχε το Άργος όμως, έναντι των άλλων δήμων και αντίστοιχων Κέντρων ήταν ότι διέθετε δικό του κτίριο και πλήρη υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Στοιχείο που του έδινε προβάδισμα και το οποίο απωλέσθηκε εν μια νυκτί, χύνοντας κάποιος αδέξια την καρδάρα. Το κτίριο της οδού Τσώκρη, όπου στεγάζονταν τα παλιά ΚΕΕ θα έπρεπε να είναι η έδρα του σημερινού ΚΔΒΜ, αφού αυτή είναι η φυσική του θέση. Οι υποσχέσεις της δημαρχίας να γίνει το ένα ή το άλλο δημιουργεί απλά σύγχυση στον πολίτη και κατάσταση διαρκούς αναμονής. Το εν λόγω κτίριο αφορά το κληροδότημα Στάμου. Ανακαινίστηκε από κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσω του Περιφερειακού Ταμείου για να λειτουργήσει ως Κέντρο Εκπαίδευσης Ενηλίκων (ενώ παράλληλα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πύλη πολιτισμού και τέχνης για τους πολίτες). Τελικά ναι μεν δωρίσθηκε στο δήμο, αλλά όχι και στους δημότες. Αφού το εσωτερικό του κτιρίου, εξοπλισμένο με σύγχρονα εποπτικά μέσα διδασκαλίας, γραφεία και βιβλιοθήκες, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, συνολικής αξίας 500.000€, ξεκοιλιάστηκε από άγνωστους αρμόδιους, εκλεγμένους ή μη αντιπροσώπους του δήμου και κανένας δεν ξέρει που πήγαν (εκτός από μετρημένα πράγματα που έχουν τα σημερινά ΚΔΒΜ στην έδρα τους στη Ν. Κίο). Εκφράζω την απογοήτευσή μου και την ματαίωση που αισθάνομαι, ως προηγούμενη και σημερινή επίσης διαχειρίστρια και υπεύθυνη εκπαίδευσης του ΚΔΒΜ Άργους, για τις συνθήκες όπου υλοποιούνται τα προγράμματα μάθησης ενηλίκων. Η δυσφορία μου είναι δημόσιος απολογισμός για τα υπάρχοντα προβλήματα (πέραν των οικονομικών που έχουμε) και σχετίζονται με την ανεύρεση αιθουσών και εργαστηρίων πληροφορικής σε σχολεία, για παραχώρηση και εξοικονόμηση χρημάτων για την κάλυψη μικροαναγκών που δεν καλύπτονται από το πρόγραμμα, όπως και πολλά άλλα διαδικαστικά στα οποία χρειάζεται η εμπλοκή του δήμου, όπως ορίζεται από το Υπουργείο Παιδείας. Ο στόχος της λειτουργίας του Κέντρου είναι η κάλυψη μαθησιακών αναγκών των πολιτών με ποιοτικά προγράμματα εκπαίδευσης. Όταν όμως ψάχνουμε ποιο κλειδί ταιριάζει σε ποια τουαλέτα, ή ποιος είναι ο καλός διευθυντής σχολείου που δεν είναι ξινός και μας διαθέτει αίθουσες και εργαστήρια, ή ποιος αντιδήμαρχος -μετά από αφόρητη προσωπική πίεση - έχει κάποια λύση, να στοιβάξει τον κόσμο σε κάποιο αραχνιασμένο χώρο (όπως στρατώνες) και να βγει έτσι η υποχρέωση, μόνο χαρακτηριστικά ποιοτικής εκπαίδευσης δεν είναι αυτά. Κατέληξε μια υποχρέωση του δήμου να γίνεται πρόβλημα – εμπόδιο στην ομαλή λειτουργία του ΚΔΒΜ. Το να περιφερόμαστε ως ένα εκπαιδευτικό τσίρκο δεν λέγεται ποιότητα στη μάθηση, σήμερα μάλιστα, που θα πρέπει να σεβαστούμε τον έλληνα που θέλει να βγει από τον οικονομικό και κοινωνικό σκόπελο. Το ΚΔΒΜ καλύπτει σύγχρονες ανάγκες προσφέροντας γνώσεις-δεξιότητες-ικανότητες, όπως αυτές προκύπτουν από  το συνεχώς μεταβαλλόμενο οικονομικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο ο ενεργός πολίτης προσπαθεί να προσαρμόζεται. Κατέληξα να απευθύνομαι στην αρχή του δήμου γιατί δεν έλαβα ουδεμία θέση ποτέ από τον υπεύθυνο παιδείας και από τον μέχρι σήμερα δήμαρχο όλο αυτό το διάστημα, σε ζητήματα που αφορούν την πορεία της δια βίου μάθησης στον τόπο σας και πως αυτή μπορεί να προωθηθεί στα πλαίσια ολόκληρου του δήμου. Θα θέλαμε (εκφράζοντας και την γνώμη πολλών εκπαιδευομένων στα προγράμματα) να απαντήσετε στους πολίτες, υπεύθυνα γιατί προέκυψαν προβλήματα, από την στιγμή που θα μπορούσαν να αποφευχθούν ; κατά  δεύτερον, το να διώχνεται μια υπηρεσία για να φέρνεται μια άλλη στρατολογώντας -με το δικαίωμα που σας δίνεται βέβαια- πενταμηνίτες «στρατιώτες» (όπως και εντός του εν λόγω κτιρίου της Τσώκρη επίσης, που ανοίξατε τις πόρτες στους συμβούλους ψυχολόγους), απλά μετακυλύετε το πρόβλημα το οποίο γίνεται αχυρόμπαλα για τους επόμενους, απαξιώνοντας τελικά τον πολίτη. Άλλωστε είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι σε λίγα χρόνια η δια βίου μάθηση θα πέσει στις πλάτες του δήμου (δαπάνες και προϋπολογισμός), οπότε και θα αναλάβει αυτοτελώς το έργο. Κατά τρίτον, θα θέλαμε ως δήμαρχος, να δώσετε όχι προσωπικές ερμηνείες, αλλά δημόσια εξήγηση, όπως αρμόζει στην δημοκρατία μας.

Ένας άλλος πολιτισμός είναι αυτός
                      της Γραμματικού Κατερίνας

Αν δημόσιοι χώροι καταπατούνται και μετατρέπονται σε τρελό παζάρι (καφενέδων με καρουζέλ μαζί), περιορίζοντας ασφυκτικά τον βιώσιμο χώρο…

Αν ποντάρουμε στην αμνησία των πολιτών, μπροστά στην έλλειψη στοιχειωδών υπηρεσιών (όπως φως, νερό, υγιεινή, πρόνοια), που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής.[ Η κοινότητα διαθέτει δυνατή μνήμη και θυμάται όχι μόνον αυτά, αλλά και την χαμένη της γειτονιά, την ησυχία, την αισθητική]…

Αν τα σχολεία στεγάζονται σε ενοικιαζόμενα καταστήματα με βιτρίνα και μέσα σε ανθυγιεινά κοντέινερ…

Αν κάθε project υπηρεσίας κοινωνικού οφέλους, που γεννιέται με γενναία χρηματοδότηση, εκπνέει αμέσως με την παύση της…

Αν μαζί με τα αυτοκίνητα στους δρόμους τριγυρνούν και οι ψυχικά ασθενείς, ρολάροντας με την τρέλα των οδηγών… ενώ τα κέντρα ψυχικής υποστήριξης κρίνονται κάθε φορά από την πολιτεία ως μη ιεραρχημένης σπουδαιότητας και ασύμφορα...

Αν ψάχνω περίπτερο για τσιγάρα κι αυτό να εξαφανίζεται παίρνοντας μαζί του και τις εφημερίδες …

Αν μακιγιάρεται μια πόλη, ένα χωριό, όταν αυτό χρειάζεται ριζική αναδόμηση…

Αν κολυμπάς σε καθαρές θάλασσες- κι αυτό το καλοκαίρι- εισπνέοντας ταυτόχρονα διοξίνες και το χιόνι από τις στάχτες παρακείμενης χωματερής, να αποτελεί διασκεδαστικό παιχνίδι...

Αν δεν βλέπω μέσα στο σκοτάδι των απομονωμένων χωριών, είναι γιατί με «σκοτώνουν» τα εκτυφλωτικά φώτα της πόλης…

Αν προσπερνώ τον ηλικιωμένο, σπρώχνοντάς τον βίαια στον δρόμο γιατί δεν προλαβαίνω να τον περάσω απέναντι, γιατί βιάζομαι κι έχει κίνηση …

Αν στοιβάζουν την μια εκδήλωση μετά την άλλη - χωρίς ανάσα- στον ίδιο καταπονημένο  μνημειακό χώρο, την στιγμή που δίπλα υπάρχουν εγκαταλειμμένα κτίρια. [Άδεια οικόπεδα να χρησιμοποιούνται σε προσωρινά πάρκινγκ και να χορταριάζουν, αντί να γίνονται χώροι δημιουργικής απασχόλησης, έτσι όπως μετατράπηκαν τα σαλόνια των σπιτιών μας]...

Αν μπορώ να πηγαίνω ανενόχλητος, καβάλα με τη μηχανή μου πάνω σε πλατείες και στα πεζοδρόμια, μαζί με γέρους, νέους και μωρά, όλοι μαζί χαρούμενοι σαν μια οικογένεια…

Αν το καρότσι δεν με πάει παντού, παρά μόνον αν με σηκώσουν οι φίλοι μου…

Αν επενδύω όχι στον άνθρωπο, αλλά στην τέχνη κι αγοράζω ακριβά τον εισαγόμενο πολιτισμό του πολιτιστικού καλοκαιριού, κρίνοντας τις ντόπιες δημιουργίες ερασιτεχνικές (και από φτωχούς συλλόγους), σχεδόν ανάπηρες μπροστά στα τέρατα της Τέχνης. [Προσφέροντας την δυνατότητα – όπως μπορώ και κρίνω ως Εταιρεία Πολιτισμού του δήμου - να αφουγκραστούν οι καλλιτεχνικά ώριμοι πολίτες, την υψηλού επιπέδου παγκόσμια τέχνη και τον πολιτισμό και να αποσβεστεί ταυτόχρονα η επένδυση]..

Αν δεν σου επιτρέπεται να χρησιμοποιείς το ποδήλατό σου (ούτε για να πας στο σχολείο, ούτε στη δουλειά) γιατί προηγούνται τα αυτοκίνητα, που είναι πάρα πολλά και πηγαίνουν γρήγορα! Εξάλλου δεν υπάρχει ποδηλατόδρομος !

Αν αγοράζω φτηνά ακόμη, το νερό που πίνω, δεν ανοίγω την βρύση κι έχω το κεφάλι μου ήσυχο….

Αν  εμπιστεύομαι να μυούνται στην τέχνη μικρά παιδιά, μέσα από πρότυπα παρωχημένων φαντασμαγορικών show που ονομάζεται «παιδική σκηνή θεάτρου» …

Αν η οικολογική συνείδηση καθησυχάζεται με την φύτευση κάποιων καλλωπιστικών φυτών και δεκάδων λουλουδιών, που στολίζουν σαν γιρλάντες το γελοιοποιημένο αστικό τοπίο και κόβοντας ενοχλητικά δέντρα…

Αν μου λείπουν φάρμακα και γιατροί, ενώ τρέμω στην ιδέα μην……

Αν είμαι γέρος και δεν αγαλλιάζει η ψυχή μου σε κάποιο εύφορο ΚΑΠΗ. Όταν δεν έχω κανέναν δικό μου να με βγάλει στον ήλιο, να περπατήσω…

Αν δεν υπάρχει συναντήλιψη, αλλά κυριαρχούν προσωπικά οφέλη και η ανταμοιβή συμβαλλόμενων μερών, τότε υπάρχει εργολαβία πολιτισμού και ο καιρός περνά.

Μήπως ονειρεύομαι κάποιον άλλον διαστροφικό πολιτισμό;

                                                                   δημοσιεύτηκε από την παράταξη Άλλη Πρόταση στον διαδικτυακό τόπο  https://alliprotasi.wordpress.com/

Tώρα πια έγινες άγγελος

Τι ήθελε στη ζωή του ο πατέρας μου 

Σε ένα χωριό …..κάθονταν ένα απόβραδο του Σαββάτου σε κάποιο φτωχικό πανδοχείο οι χωρικοί (Εβραίοι στο σύγγραμμα). Όλοι τους ήταν ντόπιοι, εκτός από έναν, που κανένας δεν εγνώριζε. Ένας πάμφτωχος, κουρελιασμένος, που κούρνιαζε σταυροπόδι στη σκιά της σόμπας. Οι συζητήσεις δίναν και παίρναν. Πετιέται κάποιος και ρωτά τι θα επιθυμούσε ο καθένας, εάν ήταν να πραγματοποιηθεί μία ευχή του. Ο ένας ήθελε χρήματα, ο άλλος έναν γαμπρό, ο τρίτος ένα νέο πάγκο για το ξυλουργείο, και ούτω καθεξής.

Αφού όλοι πήραν τον λόγο, έμεινε τελευταίος ο ζητιάνος στη γωνιά της σόμπας. Απρόθυμα και διστακτικά υποχώρησε στις ερωτήσεις: « Θα ήθελα να’ μουν ένας παντοδύναμος βασιλιάς, και να’ μουν κύριος σε μια μεγάλη χώρα, και τη νύχτα να’ πεφτα για ύπνο στα παλάτι του και από τα σύνορα να μπούκαρε ο εχθρός  και πριν να ξημερώσει να΄ φταναν οι καβαλάρηδες μέχρι το κάστρο μου, κι αντίσταση καμία να μην υπήρχε , και να ξύπναγα με τρόμο, και να μην είχα χρόνο ούτε να  ξεφύγω, και μέσα από τα βουνά, πεδιάδες, δάση και λόφους, και δίχως σταματημό κυνηγημένος μέρα και νύχτα , να’ φτανα στα καλά μου σε αυτόν εδώ τον τόπο, στη γωνιά σας. Αυτό θα’ θελα».

Δίχως να καταλάβουν, κοιτάχτηκαν οι άλλοι μεταξύ τους. «Και τι θα κέρδιζες από όλα αυτά;», ρώτησε ένας. «Ένα πουκάμισο», ήταν η απάντηση.

Εγώ πάντα ζητούσα περισσότερα και τι κατάλαβα.

[Από το βιβλίο του Μπέγιαμιν (Εκλογή). Ο τίτλος είναι δικός μου].