O Παρλαπίπης

  Τριφωνία Γυναικών στην έκθεση βιβλίου Παρασκευή 22 Aυγούστου 2025 στις 9.30 το βράδυ στο περίπτερο του δήμου Ναυπλιέων   Η θύμηση και η μνήμη βάζουν φωτιά στο μυαλό. Η ψυχή υποφέρει και η σημασία της απώλειας συντάσσει καθαρτήριες προτάσεις. Το πάθος χτενίζει συναισθήματα σε όμορφη κόμη. Μπορούμε μέσω συνειδητότητας να φτιάξουμε μια άλλη πραγματικότητα, να βρούμε άφθονο πηγαίο νερό; Μια Τριφωνία Γυναικών με την Γκέλυ Ντηλιά, Χρύσα Καρδαρά και Κατερίνα Γραμματικού, σας περιμένουν στη στάση αποβίβασης για τις βαριές αποσκευές των ψυχικών θορύβων. Σας καλούν να εγκαταλείψετε μαζί τους, για λίγες έστω στιγμές, τον Χρόνο. Να πάμε πιο κοντά στις Ώρες του Ησίοδου και του Ομήρου. Τα σημαντικά εξακολουθούν να παραμένουν άλυτα κι εμείς γυρίζουμε πεταλουδίτσες γύρω από το φως. Να χαμηλώσουμε την φασαρία μετρώντας τους αντίλαλους στις μικρές σιωπές μας. Οι παύσεις είναι άλλωστε πιο αποτελεσματικές ανάμεσα στις λέξεις. Η ποίηση έχει ακόμα να μας πει; Χωράμε στις αφηγήσε...

  Ερασίνος ποταμός, Νέα Κίος Άργους/ Katerina Grammatikou Ερασινή η θελκτική πόλη του Ομήρου. Ένας ποταμός αναβρύζει από την πεδιάδα του Καίσαρι στην Κορινθία, πέρα, την Στυμφαλία λίμνη, την Ερασινή όπως την ονόμαζαν παλιά. Φτάνει στο Άργος για να βαπτιστεί Ερασίνος και στο Κεφαλάρι εκεί όπου εκρέουν τα νερά της καταβόθρας της Σκοτεινής για να βγουν από τα σπηλαιώδη έγκατα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, του Ποντίνου, της Αμυμώνης οι πηγές. Μοναδικό ποτάμι που κυλά στην Αργολίδα, κρατά με το σθένος του αιώνες τώρα την ορμή του, όταν τόσα άλλα στερεύουν… Πράσινο, με παρόχθια βλάστηση, πλούσια ορνιθοπανίδα, έχει επισκέπτες όλο το χρόνο. Συστοιχίες με ευκαλύπτους χαρίζουν τη σκιά τους στον περιπατητή. Το νερό διαβαίνει απ' τα σπίτια, συρίζει στις αυλές, για να χαθεί γαλήνια πλάι στον εδώ και καιρό άνυδρο Ίναχο ποταμό, κατά μήκους του Τημένιου. Φωτογράφοι μαγεύονται από τη ζωή του ποταμού, τα χρώματα, τις αντανακλάσεις του νερού. Περιηγητές αναζήτησαν την ταυτότητα αυτού το...

 Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΛΙΤΡΟΠΟΝ - τεύχος 5  Είχε από την στιγμή που γεννήθηκε δικαίωμα στη ζωή. Ήταν υπεύθυνος πολίτης, ηθικός. Γιατί να του στερούν το δικαίωμα να επιλέξει τον θάνατό του και ελεύθερα να αποφασίζει για τον ίδιον; Δεν βλάπτει κανέναν. Είναι αδύναμος. Εμπρός του είναι το Μεγάλο Φως. Δείχνει ανήσυχος και φωνάζει: Μην κλείνετε τα φώτα! Μα γιατί κλείνετε τα φώτα; Το σκοτάδι έρχεται εύκολα από τις γενναίες δόσεις φαρμάκων. Ο ηλικιωμένος ασθενής στον θάλαμο 7 πάσχει από ανίατη αρρώστια. Κανένα φάρμακο, καμία θεραπεία δεν θα επιφέρει ίαση. Πάσχει σωματικά, ο νους του παραμένει υγιής, μυαλό ξουράφι. Τι κατάρα κι αυτή, ένα υγιές μυαλό να υπομένει τον θάνατό του! Η θυσία που ζητά καιρό τώρα από τον θεράποντα γιατρό, δεν εισακούεται. Διατείνεται πως αντιβαίνει της ιατρικής δεοντολογίας, «να υποστηρίζει τη ζωή», να μην διευκολύνει κανέναν θάνατο. Κι αν αυτά τα δυο είναι ταυτόσημες έννοιες, κάπου να συναντούνται; Γιατί τον κάνουν άβουλο, να δέχεται πληθώρα ...

  αναμνήσεις θέρους   Τα τριήμερα έμοιαζαν σαν προεόρτια των μεγάλων διακοπών. Εκείνα, με τις ημέρες του Καλοκαιριού να μην τελειώνουν. Μ’ έναν γεμάτο Αύγουστο και μια ζεστή θάλασσα για όλες τις ηλικίες.   Δεν υπήρχαν προπαρασκευαστικά τμήματα ξένων γλωσσών ή εντατικά προετοιμασίας για τις Πανελλαδικές. Υπήρχε μόνο παιχνίδι και θάλασσα. Ανέμελο ύφος αλά Χωκ Φιν και Τομ Σώγερ μ’ ένα στάχυ στο στόμα, χωρίς κινητό στο χέρι. Το χαμένο Καλοκαίρι της καρδιάς μας   Τα μπάνια κάποτε ανήκαν στο λαό. Το «Ελληνικό Καλοκαίρι» υπήρξε. Η κοινωνία φαινόταν τακτοποιημένη στις τάξεις της και η αμφισβήτηση ανήκε στην ιδεολογική πάλη μιας κάστας διανοουμένων αγωνιστών που χάριν σε αυτήν - ανέκαθεν- εκδημοκρατιζόμασταν. Με το θέρος ακόνιζες τα αυτοσχέδια δρεπάνια της συγκομιδής εικόνων και βιωμάτων και η λήξη του σχολείου σήμαινε μια νέα αρχή. Υπήρχε και παλιά κατηγοριοποίηση των διακοπών. Αν κάποια οικονομική και κοινωνική τάξη αναπολεί όμως τη χαμένη της αίγλη, τα λ...

  Προτομή Άγγελου Τερζάκη, πλατεία Άγγελου Τερζάκη Θα σας μιλήσω για τον λογοτέχνη της πλατείας, τον Άγγελο Τερζάκη. Η προτομή του μας συντροφεύει απόψε. Γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αι. στο Ανάπλι, όταν ακόμα υπήρχαν τείχη. Ανδρώνεται στο Μεσοπόλεμο, εποχή αβεβαιότητας, οικονομικού μαρασμού και θλίψης, κοινωνικής εξαθλίωσης, με το βάρος της ύπαρξης να δυναστεύει το μυαλό. Η γενιά του ‘20 τον επηρεάζει. Τον κερδίζει η Αθήνα. Η επαρχία θα παραμένει νοσταλγική, γλυκιά ανάμνηση και πεδίο έμπνευσης. Ο λόγος τον συνεπαίρνει και ο μύθος δεν τον αφήνει. Η επιστήμη δεν τον γοητεύει. Τάσσεται ισοβίως στην Συγγραφική τέχνη. Ταλαντούχος και προικισμένος με τα ιδανικά της αρχαίας Ελλάδας, του Βυζαντίου, του Ανεξάρτητου Έθνους, με ιστορικές, κοινωνιολογικές ανησυχίες, γράφει στοχαστικά ως δοκιμιογράφος και πεζογράφος. Ανήκει στη Γενιά του ‘30, ωστόσο δεν αποτελεί γνήσιο εκπρόσωπο του υπερρεαλισμού. Ο Τερζάκης γράφει με ένα μοναδικό ύφος γραφής.  Είναι η εποχή βέβαια που ζητά να υποτάξει...

Δημοσιεύτηκε στο www.culturepoint.gr  Δεκάδες στοιχισμένα τραπεζοκαθίσματα καταλαμβάνουν τη μεγάλη πλατεία, τον περιφρουρημένο λιμώνα των caf é στην πόλη αυτής της επαρχίας. Ένα σύνταγμα από αγνώστους κάθε φορά στρατιώτες της εξόδου, οικογένειες και νιόπαντρα ζευγάρια μπαινοβγαίνουν στα χαρακώματα των εντυπώσεων και οι διαψεύσεις στις παρέες φίλων γίνονται πισώπλατα μαχαιρώματα. Ευτυχισμένες ημέρες πλευροκοπούν αναπάντεχα περιστατικά. Αναμοχλεύονται ειδήσεις από στόμα σε στόμα. Τα δακτυλικά αποτυπώματα στον κατάλογο προδίδουν λεκέδες και ενόχους, η μεταμέλεια θα έρθει με το νάμα της Κυριακάτικης λειτουργίας. Τα πρωινά στην πόλη τριποδίζουν συμπαθητικοί συνταξιούχοι, παππούδες και γιαγιάδες με εγγόνια στα καρότσια, αργόσχολοι και άνεργοι, πληρώνουν λογαριασμούς σε υπηρεσίες εκτίοντας την ποινή τους στο προαύλιο. Παιδαγωγοί-τσιλιαδόροι σέρνουν το άρμα της εκπαιδευτικής αριστείας στις παρελάσεις. Στους ίδιους δρόμους, αιρετοί πολιτικοί αντίζηλοι μοιράζουν χαμόγελα Joker , περπατούν ...

  Διήγημα: “Ο βάλτος μας” Της Κατερίνας Γραμματικού //  αναδημοσίευση απο το www.fractalart.gr          Ο βάλτος μας   – Φύγε από κει! Είναι μολυσμένα! Και μην περπατάς ξυπόλητη. – Θέλω να βουτήξω. – Καλά, αστειεύεσαι! Το λιγότερο που μπορείς να φύγεις είναι σαν ερυθρόδερμος. Δεν κάνουμε μπάνιο πια εδώ. – Κοίτα γύρω σου, μου λες. Τι είναι όλοι αυτοί; Δεν ξέρουν γιατί σκεπάζονται με άμμο και φύκια; Αφού το έχουν πει γιατροί ότι κάνουν καλό. – Τα καθαρά φύκια, όχι τα γλιστερά, με τοξικά κατάλοιπα πάνω τους. Κοίταξα παρόλα αυτά τους νεκρούς που ήταν θαμμένοι στην ακτή και ένας υποδόριος φόβος μου προκάλεσε φαγούρα. Η παραλία μας με τον καιρό θα ονομαζόταν Ιαματική. Αν και οι άμπωτες και οι παλίρροιες μάζευαν κι έβγαζαν σκουπίδια στην βαλτώδη ακτή, τα φύκια αναβαθμίζονταν ως θεραπευτικό είδος για τον άνθρωπο, σε μια θάλασσα που άλλαζε συνεχώς χρώμα, γινόταν πιο πράσινη. – Θυμάσαι που φοβόμουν τα βρύα; Άσε τα φύκια! – Μάθε ότι έχουν γίνει γαστρονομική ...

                                                                                Διαθέσιμο στο Διαδίκτυο και στην πλατφόρμα της Blurb

  Πρόκειται για εννέα αυτοτελή διηγήματα γραμμένα για διαφορετικές ηλικίες, σε διαφορετικούς τόπους και εποχές. Η κόρη θα ματαιώσει για άλλη μια φορά το ταξίδι-φυγή από την μητέρα-«τύραννο», επειδή δεν βρίσκει κάποια αξιόλογη ανταμοιβή στην ελευθερία που της προτείνετε. Η αγοραπωλησία ενός πυργόσπιτου στη Μάνη εμποδίζεται από την σύγκρουση εσωτερικών συναισθημάτων του πωλητή. Η συγκατοίκηση με την μοναξιά δεν καταφέρνει να γεράσει ολότελα την ηλικιωμένη ηρωίδα και ένας παλιός έρωτας θα της ζωντανέψει μνήμες.  Διαφορετικοί άνθρωποι θα ενωθούν με υπερρεαλιστικό τρόπο, ξορκίζοντας στο τέλος ό,τι τους δυναστεύει. Ένας βαρύθυμος συνταξιούχος αναγεννιέται στην θάλασσα της παιδικής του ηλικίας και μια σχεδόν συνομήλικη γυναίκα θα τον ξυπνήσει ερωτικά. Ένα μυθικό όνομα της Αριστεράς ξυπνά από τον ύπνο και επισκέπτεται την Ελλάδα για να γνωρίσει μια πόρνη, διαψεύδοντας για μια ακόμη φορά την Ιστορία. Ένα γυναικείο ερωτικό σύμβολο έρχεται νοητά να αποπλανήσει έναν παντρεμέ...