Αρβανιτιά

 

Αρβανιτιά προς Καραθώνα, Κυριακή μεσημεράκι

 

Ηλιοστάλακτη μέρα. Αφήσαμε πέρα τη μοναξιά, την αστυνόμευση, λόγω μετάδοσης του ιού, δεμένη στις απαγορεύσεις. Μερέψαμε από την ομορφιά. Μοναχικά κυκλάμινα στο διάβα μας. Κάππαρη αγκαλιασμένη με θάμνους. Σεμνά μικροκαμωμένα κρινάκια, νεογνά φραγκόσυκα, ετοιμάζονται να θεριέψουν μπρος στην επιβολή του βράχου. Ασημένιες αχτίδες λαχταρούν την ένωσή τους με τη γη ….. ξύλα γλυπτά κάτω στην ακτή, κάποτε βλάσταιναν κι ανθούσαν, αποκαμωμένα πια, μετά από τις οδύνες μιας θάλασσας που τα ξέβρασε.

Έντομα, τερετίσματα, άνθη. Το ασβεστωμένο εικονοστάσι. 

                                      (Η εμφάνισή της έγινε θέμα φωτογράφισης εκείνη την στιγμή για πολλές μηχανές.)

Στο συναπάντημα, γνωστοί και φίλοι περιπατητές. Πιάσαμε κουβέντα και βρήκαμε πάλι το βηματισμό μας. Πιο πέρα λιγοστοί τολμηροί αναρριχητές. Σταθήκαμε να τους παρατηρούμε να γαντζώνονται γερά για να ανέβουν τους βράχους. Με την λαχτάρα της κορυφής για προσμονή, έτσι όταν πιάνεσαι από τις φυσικές σκαλωσιές, που κι αετοί στέκονται σε αυτές, των προηγούμενων την θέληση ακολουθούν για να την κατακτήσουν.

Ξεμακρύναμε κι άλλο ανέμελα.