Μνημειακή Μαγειρική

εξαιτίας της εργαστηριακής μαγειρικής που μου ξύπνησε μνήμες επιμνημόσυνης μαγειρικής μα καθόλου haute cousine

σε αντιπαράθεση  με τη Νέα Μαγειρική και Μοριακή γαστρονομία αντιπαραθέτω τη Μνημοσύνη της παιδικής μου ηλικίας, της πιο αξιόλογης περιόδου (μαγειρικής) μνήμης καθώς, δίχως να έχουμε στο σπίτι μας "φορμάικα" ( που ήταν το όνειρο της μητέρας μου), χα,χα γίνονταν θαύματα!

Συγκρίνοντας τις πατάτες τηγανιτές με το άρωμα του γιασεμιού έξω απο το παράθυρο, την αρπερόριζα που χύνονταν έξω απο την γλάστρα και τα βερύκοκα στο καφάσι που μόλις είχαν καταφτάσει απο το άλλο χωριό παραθέτω (από βιβλίο που διάβασα πρόσφατα) μερικά δημιουργικά πιάτα επωνύμων μαγείρων που τις θεωρώ το λιγότερο επιδειξιομανία ....
καπνιστός αέρας με λάδι και αλάτι,;;;
παγωμένο νερό από μούρα με καπνό και χαβιάρι από μούρα και χαρτί λουλουδιών , μπαλόνι από γκοργκοντζόλα, ;;;;
 μούμια μπαρμπουνιού , ;;;;
ραβιόλια με "μιμητικά" φιστίκια (mimetic nauts) ;;;
παγωμένος αέρας από παρμεζάνα ;;;;
και πολλά ακόμα τέτοια πιάτα (;;;) που σας περιμένουν (αρκεί να ξέρετε σε πιο εστιατόριο φτιάχνονται για να μην πάτε) αποτελούν παραδείγματα αφηρημένης μαγειρικής!
(από ένα καταπληκτικό παρόλα αυτά βιβλίο του ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ , εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, σελ 197).

αντιπαραθέτω σ' αυτές τις ουράνιες σταγόνες παιδικής ηλικίας  (που διακατέχει το chef) τις δικές μου γουλιές απόγνωσης, εξαιτίας μιας βιωμένης -και όχι απαραίτητα αθώας- παιδικής  ηλικίας.

Νομίζω ότι ένα είναι το άρωμα στη μαγειρική του χθες, για μένα . 
Φοράει εκείνα τα τρυπημένα ρουχαλάκια , αποφόρια της μετανάστριας ξαδέλφης ,
τα επιτηδευμένα αλλά τόσο χαριτωμένα, τα αθώα φουστανάκια των εκκλησιαστικών πανηγυριών
και των ονομαστικών εορτών.
Μυρίζει αρώματα πολλά, 
λιβάνι εκκλησίας, 
 βιολέτα από τον κήπο, 
παπαρούνα του αγρού. 
Μυρίζει μέντα , μαϊντανό και δυόσμο , μύρισμα απ'τον κήπο.
Είναι πολλά κι όμως ένα : η μνήμη.
έχει αρώματα essance από την αιώνια μνήμη , της παιδικής..
Έχει μυρωδιά ιδρώτα , χώματος
 κι αγριόχορτα, κολλημένα πάνω του. 
έχει εκείνο το "κάτι" απ' τα καλοκαίρια , του φωτός και του ουρανού , της θάλασσας...
εκείνο που ψάχνεις να μυρίσεις σήμερα , το χθες αλλά δεν μυρίζει . 

Όλα αυτά τα αρώματα τα έβαλα στα φαγητά εκείνα που μυρίζουν "κουζίνα της μαμάς".....
φαγητά στο τηγάνι , ταγκισμένο λάδι , πατάτα  με αυγά , μελιτζάνες , γεμιστά...
τώρα που γυρεύω λίγη από εκείνη τη γεύση , την σπάνια και ευωδιαστή , ψάχνοντας τον τέλειο συνδυασμό, την τέλεια δοσολογία, βάζω λίγο από τον δικό μου αιώνιο εαυτό,  λίγο απο την παράδοση, πολύ από του χθες συστατικά, μνήμη, φως, ουρανό, ζέστη μα τίποτα ...
με τίποτα δεν μοιάζει με εκείνο το πιάτο του χθες ..
μάλλον σκέφτηκα δεν θα γίνω ποτέ υπέροχη μαγείρισσα   ...(συγνώμη μαμά)!
μήπως φταίει που μαγειρεύω για μένα;; μήπως γιατί η κουζίνα συμβολίζει ακόμα κάτι το γυναικείο κι εγώ παραμένω φεμινίστρια και οπαδός του όλοι ίδιοι όλοι διαφορετικοί; μήπως πάλι αυτό είναι άσχετο και το μόνο που έχω είναι η αίσθηση ότι θα αποτύχω; ότι δεν θα το κάνω νόστιμο;
μα η νοστιμιά έπρεπε να το ξέρω καλά αυτό δεν βρίσκεται στη γεύση απόλυτο όσο στη μνήμη. αφού εγώ το γράφω τα ξεχνάω .η μνήμη χρυσόψαρου του μυαλού μου είναι μάλλον μεγαλύτερη απο τη βιωματική μνήμη.

ΥΓ
 το POST γράφτηκε εξαιτίας κάποιων αναγνωσμάτων που με ταλαιπωρούν τον τελευταίο καιρό.