Ωραίο μου ποδήλατο [11/5/09] Πόση λαχτάρα σε πιάνει , ν ‘ανέβεις θες ,γρήγορα γρήγορα, να καβαλήσεις τη σέλα του , να κάνεις ζιγκ-ζακ , να γύρεις προς τη μια πλευρά , κι απ΄ την άλλη λίγο, να ζυγιστείς με τον άνεμο , να σφίξεις τα δόντια εκεί που βλέπεις πως δε σε «παίρνει» και οι μηροί σου γυρεύοντας και άλλη δύναμη να βρουν τη ψυχή του ποδηλάτου ψάχνουν , την ψυχή σου ίσως , γιατί μόνο με αυτήν μπορείς στις ανηφοριές να ανέβεις, με μια ορθοπεταλιά , μέχρι την κατηφοριά να βρεις ναι χαμηλώσεις ταχύτητα να αφεθείς , ο αέρας να σε πάει.. .έτσι νικάς τους δύσκολους δρόμους και τα άσχημα μονοπάτια , νικώντας τον αέρα απέναντί σου εσύ νικάς έτσι κόντρα να πηγαίνεις ,να μη γύρει το ποδήλατο και σε ρίξει στη φθορά …. Τουλάχιστον αγάπη - έρωτας ίσως – είναι , δεν ξέρω τι είναι αυτό, το να μιλώ με ένα ποδήλατο , να του λέω ότι μου κατέβει , να υποφέρει το βάρος του σώματός μου και της ψυχής μου άλλο τόσο , θα ναι από γερό σκαρί θαρρώ ή πολύ γενναιόδωρο με τους ανθρώπους αναρωτιέμαι πάλι. Μα δε