Ψηφιακό μελάνι

 

Ο παρλαπίπης απόκτησε ένα μεγάλο αδελφό το Ψηφιακό μελάνι

Παλιά κείμενα, επεξεργασμένα, νέα, άρθρα που φυλάσσονταν στο συρτάρι, στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή, εμφανίζονται με καινούρια αμφίεση.

Η συγκεκριμένη ιστοσελίδα αφορά τη δημιουργία περιεχομένου. 

Είναι επαγγελματικό εργαλείο στην εργαλειοθήκη του ψηφιακού marketing.

Δεν ξεχνάμε το παρελθόν μας. Από που ξεκινήσαμε και που θέλουμε να πάμε.

Γνωρίστε το!

 

Άργος: Μια πόλη κάποτε, σήμερα

 

Η πρωινή πληθωρική εικόνα της επαρχίας γεμίζει από θορύβους, κόρνες, εκνευρισμό. Η ασταμάτητη κίνηση στους δρόμους κάνει το κέντρο αδιαπέραστο, ειδικά από άτομα τρίτης ηλικίας ή με αναπηρία. Όλα σε αυτήν την πόλη περιστρέφονται αέναα γύρω από την πλατεία σε φυσική εντροπία. Λες και ο ομφάλιος λώρος να αποζητά να αποκοπεί από την πόλη που τον γέννησε μα αυτή να αντιστέκεται σθεναρά.

Το αρχαίο Άργος, η αρχέγονη πόλη των Πελασγών, η πολυδίψια πολιτεία των Αργείων, η ιερή πόλη του Ίναχου, του Περσέα, του Δαναού, ανέκαθεν υπήρξε κέντρο και πέρασμα του οδικού Μυκηναϊκού δικτύου. Το Φορωνικό Άργος φωνάζει από παντού πως νοσταλγεί.  Μέσα από τα ανοικτά αρχαιολογικά του σκάμματα που μοιάζουν πληγές, γύρω από τον εντυπωσιασμό του Σεραπείου, το θέατρο με τα σκαλάκια του σε μεταφέρουν στα μοναστήρια και τους λοφίσκους, τα περίτεχνα αετώματα και αετώματα, τα υπεραιωνόβια νεοκλασικά και τα πέτρινα διώροφα της αστικής τάξης, έτσι όπως συνυπάρχουν στα λαβυρινθώδη στενά των λαϊκών συνοικιών με τις πλίνθινες κατοικίες να έχουν θρέψει μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αυτής της πόλης που ανθίσταται στα γυρίσματα των καιρών. Κάπου στο σώμα της πόλης υπάρχει το ζωντανό κύτταρο για να αναμοχλεύει μνήμες της. Γιατί αυτή η πόλη υποθάλπει υποδόρια τη χαμένη της δόξα, κάποιο απολεσθέν νοσταλγικό κομμάτι Συμφωνικής υπάρχει, και παρότι το έχει επισκιάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου, η άναρχη δόμηση και το πλιάτσικο των οικοπέδων, η κυριαρχία της αισθητικής έναντι της τοπιογραφίας της μνήμης, οι άδειες βιτρίνες είναι που σε κάνουν αν αποστρέφεις το βλέμμα’ άλλοτε δε, αναμετριούνται με το συναπάντημα των ανθρώπων που σταματούν μόνο και μόνο για να καθρεπτιστούν σε αυτές.

Το εμπορικό Άργος ολισθαίνει. Σημάδι των καιρών άλλωστε. Το κινέζικο ήρθε για να μείνει τελικά, διαπιστώνεις. Αλλά οι πρόσοδοι ενοικίων ήταν ανέκαθεν προσοδοφόρο επάγγελμα. Δεν ξεχώριζε φυλές και ράτσες.

 Το αλλοτινό «Κλυνόν άστυ» δεν υπάρχει παρά μόνο στο ιστορικό παρελθόν του. Στα Χάνια και τα οινομαγειρεία του, στις επισκέψεις των χωρικών και των μαστόρων, στα καπηλειά και τα υφαντουργεία του, στον αποχαιρετισμό των Αργείων μεταναστών λόγω ανέχειας. Εκεί, πάνω από τις στάχτες του αναβιώνει το αξέχαστο Καζινό, αν και έπαψε αιφνίδια ν’ αποτελεί σημείο αναφοράς γύρω από την πλατεία. Το αλσάκι απότισε ως φάνηκε φόρο τιμής στην ωραιοποίηση της πόλης-décor. Η αισθητική υπερβαίνει του φυσικού κάλλους και προς χάριν του εντυπωσιασμού, όταν μάλιστα αυτόν προκαλεί κάτι το «μεγαλειώδες», το ορατό παλινδρομεί στο αόρατο.

  Σήμερα, παρατηρώντας την αισθητική του ανισόπεδου κεντρικού σημείου της πόλης, η γέφυρα πάνω από το τεχνητό κανάλι που αντικατέστησε το πάρκο, την κάνει να μοιάζει με μεθόριο, να ξεπηδούν διαφορετικά μέτωπα, όπως παλιά οι μαχαλάδες. Το νερό που διατρέχει την παλιά πλατεία, αναγεννά σαν μήτρα και ταυτόχρονα σε γεμίζει προσδοκίες και ματαιώσεις. Ίσως παρατηρώντας το, μένεις με την απορία για το που αλήθεια πηγαίνει η ζωή, πιο πέρα από τον θάνατο.

 

Τα δειλινά, η πόλη ντύνεται με ασημένια χλαίνη, φορά εορταστικούς μανδύες. Το φως κεντά σπινθηρίσματα στα παράθυρα, αντανακλάσεις αναπαριστούν χαμένους ήρωες από ιστορίες.

Τα café, bar, restaurant, κλπ. ανακατέλαβαν τις θέσεις μάχης στο μέτωπο της διασκέδασης. Ένα καινούργιο τοπόσημο ψυχαγωγίας αναδημιουργήθηκε.

 

            Το άρθρο χορήγησε το All Day Brunch

           στην πλατεία του Άργους

 

Η στοά του Ναυπλίου

 

Η στοά του Ναυπλίου βρίσκεται μεταξύ της παρόδου της Λεωφ. Αμαλίας, Σιώκου και της Βασιλέως Κωνσταντίνου ή Μεγάλος Δρόμος. Στην καρδιά της παλιάς πόλης, στα βήματα των επισκεπτών που βιάζονται ανάμεσα στα σοκάκια της, φαντάζει αθέατη, στοιχειοθετεί ωστόσο ένα κρυμμένο αφήγημα και μια αφορμή, περνώντας από μέσα να βγεις νοσταλγικά στο σήμερα.

Η τοπογραφία αυτής της γειτονιάς τα τελευταία εξήντα χρόνια τουλάχιστον, όριζε κάποτε το κέντρο της αγοράς της πόλης: ψαραγορά, μανάβικα, κατεψυγμένα, κρεοπωλεία, μπακάλικα. Κάτι σαν μια μικρή Αιόλου του Ναυπλίου ήταν. Ξεκινώντας από τα καταστήματα που υπήρχαν εντός στοάς, το πιο γνωστό ήταν το ουζερί του Τσικόπολου, το ραφείο του Κατσαρού, ο κομμωτής ο Μίμης Καλογερόπουλος είχε το κουρείο του εδώ, το δικηγορικό γραφείο του Μίμη Γκιόλα και στη γωνία βγαίνοντας προς τη Σιώκου, εδώ που σήμερα είναι το Bizart με αφίσες, πίνακες ζωγραφικής και είδη δώρων του Σταύρου Παπαϊωάννου ήταν παλιότερα το εργαστήριο με εκκλησιαστικά είδη και κορνίζες του Αλέκου Παπαϊωάννου (πατέρα του Σταύρου), γνωστός επίσης αγιογράφος, μικρασιάτικης καταγωγής. Ήρθε από τον Πειραιά το ’66 και την γειτονιά την ξέρει σαν κάλπικη δεκάρα. Απέναντι ακριβώς, στο εμπορικό κατάστημα Corsetto σήμερα, κατά το διάστημα από 1970-2012 ήταν το καθαριστήριο του Πετσιώτη.  

Στο σοκάκι της Σιώκου, στο σημερινό Taste³  ήταν το μαγαζί της Χαρούλας με τα παιδικά ρούχα, μετά ήρθε η Τσάμη με τα κεραμικά. Δίπλα ήταν το γραφείο του συμβολαιογράφου Θάνου Τόμπρα και απέναντι είχε ο Μητρομάρας το δικηγορικό του γραφείο.

Στον καφέ μπαρ Σκαντόχοιρος ήταν το καφενείο του Αράπη με τους δημοφιλείς κεφτέδες του. Στη γωνία του Αχιλλέα είχε ο Θωμάς Δημόπουλος είδη προικός. Στην κατάληξη της οδού Σιώκου με την Αμαλίας εκεί που είναι σήμερα δικηγορικό γραφείο, ήταν το κρεοπωλείο των αδελφών Κούρτη  και στην απέναντι ακριβώς, στη γωνία, στο σημερινό καφέ Sarlo, ήταν το ποδηλατάδικο του Αντωνόπουλου, κατόπιν εμπορικό κατάστημα του Χριστόπουλου.

Στην ίδια γειτονιά γύρω από τη στοά, στο παράλληλο σοκάκι της Σιώκου, της Κοκκίνου, ήταν το ουζερί του Βέργη, το φανοποιείο του Βέργα και το μανάβικο του Δωροβίνη.

Στο ύψος της στοάς, επί της Αμαλίας, απέναντι, στο σημείο που είναι το εμπορικό κατάστημα και δίπλα το café-bar ήταν το μανάβικο του Ζαχαριά και το κουρείο του Βουργίδι στην απέναντι γωνία εκεί που είναι κομμωτήριο σήμερα.

 Στη μικρή πλατεία του Πολεμικού Μουσείου, εμπρός από το εκκλησάκι των Ταξιαρχών, στο σημερινό café Boutique ο Μανδρόζος άνοιξε το πρώτο Super-Market της πόλης. Σε αυτό το σημείο έβγαιναν με τις κασέλες οι ψαράδες κι έστηναν τους πάγκους τους. Στην πίσω πλευρά του Μουσείου, στο στενό δρομάκι, ο Διομήδης έφτιαχνε φέρετρα και στο ισόγειο του Μουσείου ήταν το μπακάλικο των Κορλιμπίνη- Κολόκα. Στο σημερινό εμπορικό κατάστημα Bianco (επί της Αμαλίας) ήταν παλιότερα τα κατεψυγμένα του Μαγκαφά, το ποδηλατάδικο του Νικολόπουλου (που αργότερα πήγε λίγο πιο κάτω) και το μαγαζί Δίσκοι και Κασέτες των αδελφών Μαγκαφά.

Επί της Αμαλίας, στο σημερινό μεγάλο Κατάστημα (γωνία με Σοφρώνη) ήταν αρχικά η Ιονική Τράπεζα, κατόπιν έγινε ουζερί. Δίπλα σε αυτό ήταν το γαλακτοπωλείο του Αντωνόπουλου, το οποίο μετά έγινε Dolce και κατόπιν το μεζεδοπωλείο Επί Σκηνής.

Μπαίνοντας στην Άγγελου Τερζάκη από την Αμαλίας, στη γωνία ήταν το χασάπικο του Ηλιάδη, δίπλα στο τσαγκάρικο του Σάββα Αντωνιάδη (σήμερα είναι το κατάστημα με υποδήματα) και λίγο μετά το εμπορικό του Καράμπελα.  Στη γωνία του Μεγάλου Δρόμου και Άγγελου Τερζάκη, όπου είναι τα γραφεία του Πανεπιστημίου σήμερα, είχε το φαρμακείο ο Θ. Κωστούρος και στην απέναντι γωνία, στο καφέ Αλλοτινό, ήταν το εμπορικό του Μαστοράκου.

Στο παράλληλο στενό της Σιώκου, την Κοκκίνου, στη γωνία που είναι το εμπορικό κατάστημα της Λέκκα ήταν το μπακάλικο του Μίμη του Ξινού και δίπλα τα κοσμήματα-ασημικά του Σουλτανίδη. Στο ίδιο στενό ήταν το μανάβικο του Δωροβίνη και το ουζερί του Βεργή.

Επί της Αμαλίας, λίγα μέτρα μετά το εμπορικό κατάστημα μετά τα οπτικά σήμερα, ήταν το ζαχαροπλαστείο Παπαγαλίνο. Φτάνοντας στην πλατειούλα, πάνω στα παλιά τείχη της πόλης, εκεί που βγάζει τραπεζάκια το Theory Café -στη θέση του είχαν καφενείο τα αδέλφια Κουτσουμπού (Αρης και Σούλης)- ήταν τα ΚΤΕΛ με δρομολόγια για τα χωριά.

                                            Λεωφ. Αμαλίας, από Παλιές φωτογραφίες του Ναυπλίου

 

Οι παλιοί Ναυπλιώτες θυμούνται τις μετατροπές στα μαγαζιά και τις αλλαγές του αστικού τοπίου. Σε αυτό το σημείο όμως, όσο κι αν άλλαξε άρδην η φυσιογνωμία του, χάριν του τουριστικής δύναμης που ασκήθηκε σε ολόκληρη την παλιά πόλη τις τελευταίες δεκαετίες, η μνήμη αποζητά να ταξιδέψει στο παρελθόν άφοβα πολλές φορές και με τάση απελευθέρωσης.

 

Το άρθρο στηρίχθηκε στην καταγραφή προφορικής εξιστόρησης από τους Κώστα Καράπαυλο και Αλέκο & Σταύρο Παπαϊωάννου.  

 

Το άρθρο υποστήριξε το SARLO Café,  Αμαλίας & Σιώκου στο Ναύπλιο.