Όσα παίρνει ο άνεμος

 

Ήρθαν και πάλι εις την πόλη. Ήρθαν και πιάνω να διαβάσω ξανά τον Δον Κιχώτη. Τον βλέπω να σηκώνεται απ’ τα βιβλία και αλλοπαρμένο με όλους εκείνους τους τεντζερέδες πάνω του, να σκαρφαλώνει στα ψηλά βουνά για να τα βάλει με γίγαντες ανεμόμυλους-εχθρούς. Αμήχανος και αναμαλλιασμένος μπροστά στο δέος των επιτευγμάτων κάποιας, μάλλον επιστήμης που δεν έχει δει ακόμη, νομίζει πως κατά λάθος έφτασε σε άγνωστη πατρίδα και πέφτει ξανά για ύπνο.

 

Η πατρίδα των ανεμόμυλων είναι τα ύψη κι ας ελλιμενίζονται πριν να φυτευτούν σε θάλασσες και ακτές. Πιάνουν ντόκο σε στεριές και βρίζοντας παρακεί οι στεριανοί ψαράδες για την καταπάτηση του λιμενοβραχίονα (ναι, είναι όλα δικά μας αλλά όποτε θέλουν γίνονται αλλονών) γερανοί θα σηκώσουν το βάρος της ανάγκης μας για λίγο ακόμη φως. Λίγη παραπάνω ενέργεια για εκείνο το μετέωρο βήμα της ανθρωπότητας προς τα εμπρός, προς την αιωνιότητα, ένα αβέβαιο βήμα πριν την εξάντληση των συμβατικών πηγών ενέργειας του μικρούλη πλανήτη μας που σβήνει από ανάσα.

 

Κάποτε μαθαίναμε πως ο άνεμος είναι που κινεί καράβια, τον μύλο να βγάλει στάρι, όπως η ανέμη νήμα. Ο άνεμος έκανε μαστόρους τα πουλιά ν’ αντέχουν οι φωλιές στις δυνατές ριπές του. Σήμερα τα πουλιά ψάχνουν δέντρα για φωλιές, στένεψε λες η γη, δεν τα χωράει. Βουνά τρυπιούνται με στέρηση ευθύνης, ανώνυμες εταιρίες πακτώνουν χαλύβδινα κοντάρια με σημαίες λες κι επιβάλουν κατακτήσεις αγώνων για «φθηνή παραγωγή». Αλήθεια, πόσο φθηνή μπορεί να γίνει επιτέλους αυτή η …παραγωγική διαδικασία;

Κάθε γύρισμα του φτερού και γέμισε το ψυγείο με τρόφιμα (με τι δεν ξέρω), το εργοστάσιο με εργάτες, τα αυτοκίνητα κινητήρες. Ένα κέρμα η βολή, ένα τσίρκο η ζωή στο αιολικό μας πάρκο.

Τα κάστρα μοιάζουν μινιατούρες δίπλα στους σιδερένιους Τιτάνες και οι άνθρωποι φαντάζουνε νάνοι στη νέα Θεά τους, τη Βιώσιμη Ανάπτυξη!

Αίολη γεννάται τότε μέσα μου η απορία: εμείς σίγουρα θα γυρίζουμε όσοι αυτοί γυρίζουν;

Παύει σιγά σιγά να έχει ενδιαφέρον η συζήτηση ποιος να μαντέψει τον άνεμο αφού και οι ανεμοδούρες δείχνουν τρελούς ανέμους. Δεν εκπλήσσει ο Μαΐστρος, η Όστρια, ο Πουνέντες, ο Γαρμπής ή ο Λεβάντες σε έναν ουρανό δίχως οιωνούς και ραβδοσκόπους. 

Έτσι που αντικρύζω από μακριά τις ανεμογεννήτριες, μακάβρια μοιάζει εικόνα, με τους σταυρούς των Ρωμαίων στο Γολγοθά, ένας Χριστός, ένας ληστής κι ο στασιαστής σε πολλαπλή αναπαράσταση, με τον όχλο να περιμένει τη θυσία, εξαργυρώνοντας ταυτόχρονα συνδρομές για ένα θαύμα που τους υποσχέθηκαν ότι θα συμβεί.

Φθηνή Ενέργεια, Αμήν!

Τα φουγάρα τ’ Αναπλιού

 

Το Ανάπλι αφθονεί σε ψυχές. Στην ετεροτοπία της πόλης τριγυρνούν αδέσποτα. Κοιτάζω ανάμεσά τους τον κόσμο που βγαίνει. Εξεγείρεται και πάλι καθιστικά. Απαιτεί τη θέση που είχε και στο μετα-εμβολιασμένο κοσμικό στερέωμα΄ διεκδικεί το δικαίωμα στην Ψυχαγωγία, μια θέση στο γήπεδο, στο θέατρο, το τραπεζάκι του. Κάνει κράτηση από νωρίς. Θέλει να είναι σίγουρος, βέβαιος, για την εμπειρία που θα ζήσει όταν την έχει προετοιμάσει στο μυαλό του. Πληρώνει το κάθισμα ακριβά γιατί στοιχηματίζει σε υψηλές αποδόσεις Διασκέδασης, άυλα κέρδη αποσβένει με κοινωνική συναναστροφή, ποντάρει ως άτομο στο όλον. Τον αγχώνουν κάπως οι προσδοκίες, οι αναμονές, αλλά συνεχίζει να ποντάρει μέχρι το φιλοδώρημα.

Θαλάσσια ρεύματα τον παρασέρνουν στα γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης. Υπομένει το χέρι που τον σκούντησε άγαρμπα στον ώμο, το μηχανάκι που παραβιάζει την τάξη, που ρίχνει το φως και τον στραβώνει…γιατί πρέπει να κάνει άμεση παράδοση. Ναι, προηγούνται οι πεινασμένοι!

Ο κόσμος ενώνεται με τα μαγαζιά, ο ουρανός μόλις που … δεν χωράμε! Κι ας σπάσαμε από αιώνες τα Τείχη. Περπατάμε ανάμεσα στις γραμμές, τους δρόμους, in media res, ξεκινώντας από την μέση της αρχής, την όποια αρχή ορίζει το ξεκίνημα τελοσπάντων. Φτάνουμε στον προορισμό που τον έχουμε ορίσει από πριν, εκεί, στο τέρμα της διαδρομής ψάχνουμε ξανά για αφετηρία. Επιστρέφουμε για να πηγαίνουμε κάπου.

Καθόμαστε πάντα στην ίδια πλευρά της πόλης, την ζωντανή, σ’ αυτήν που δίνονται παραστάσεις με καθρέπτες. Παίζουμε εμείς οι ίδιοι με τους άλλους, εκείνους. Οι καθρέπτες δίνουν το σκηνικό βάθος του τοπίου, ορίζουν αλλιώς τη θέαση κι ας είναι ψευδαίσθηση. Δεν νιώθεις ν’ ασφυκτιάς όσο παίζεις ρόλους. Είναι ο μαγικός τρόπος να βλέπεις τον κόσμο, να συγκροτείς πρόσωπο.

Στην άλλη πλευρά (την πίσω) του φεγγαριού, τα φώτα σβηστά. Στις άκριες της πόλης οι καταυλισμοί βαλτώνουν, τα φουγάρα των εργοστασίων ασθμαίνουν, τα πλοία μας αφήνουν την καπνιά. Από το φαντασιωσικό Φουγάρο μόλις που ακούγεται συνθηματικά Jazz. Η κουζίνα σοτάρει σκορδάκι από νωρίς για να το σερβίρει στο εθνικό μας προϊόν’ συνεισφέρει το στομάχι της πόλης στο ΑΕΠ της χώρας; Έστω. Αυτή η πόλη μπορεί να οριστεί γεωγραφικά και από τα φουγάρα της.

Είμαι ξανά στο φωτεινή πλευρά της ετεροτοπίας. Η ανάσα μου κολλάει στην εκπνοή του διπλανού. Έχει την ίδια αλκοολική σύσταση. Βλέπουμε από κοινού τώρα και πίσω από τα σύννεφα. Στα μόρια του αέρα ακροβατούν κάπου κάπου τα πιο βαριά μυστικά. Όσο το σκέφτομαι θέλω πιο πολύ να συνωστίζομαι.